Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 5

ÓÐINN
5
ætluðu örðugleikarnir að bera hann ofurliði, bæði
frá náttúrunnar hálfu og mannanna; honum tókst
ekki að fullgera verkið, en hann var búinn að
greiða svo götuna, að góð von er um, að einnig
þessi höfn verði að lokum fullger og mun þá að
miklu leyti vera dugnaði hans að þakka.
í fyrra hefti þessa tímarits er tekin upp áætlun
hans um hafnargerð í Þorlákshöfn, og er hún
hinn besti vottur um starfsemi hans, enda liafði
hann lagt afarmikla vinnu í þessa áætlun.
Forgöngumaður var hann í stofnun h/f Hamar,
og aðalmaður í fjelagi þessu frá upphafi; studdi
hann einnig önnur fyrirtæki hjer með ráðum og
fjárframlögum.
Fyrir bæjarstjórn Reykjavíkur vann hann síðast-
liðið sumar að rannsóknum og undirbúningi undir
rafmagnsstöðina, og hafði Iagt fram skýrslu um
það, og mjög munu orð hans hafa stutt að því,
að bærinn fjekk lán til fyrirtækisins með góðum
kjörum eftir því sem nú gerist um stórlán.
Að hafnargerðinni lokinni var hann árið 1917
ráðinn í þjónustu þess opinbera til þess að rann-
salca hafnarstæði og lendingar, og gefa út álit sitt
um endurbætur á þeim. í þessu skyni ferðaðist
hann um alt landið sumarið 1918 og 1919, en
skýrsla hans þar að lútandi var ófullgerð — hann
sat við skrifborð sitt og vann að henni, þegar
dauðinn tók hann snögglega, þ. 1G. október að
morgni.
Kirk kvæntist í apríl 1911 Önnu Laursen (frá
Gjedser á Falstri), sem lifir mann sinn ásamt
þrem ungum drengjum þeirra; einn þeirra fæddist
hjer á landi. Th. Krabbe.
(Eftir Tíniariti V. F. í.)
Yisur.
Góða nótt, mín fagra Freyja,
í faðmi drauma sofðu rótt. —
Nei, við skulum svefnlaus saman þreyja
svo við eigum góða nótt.
í vökudraumi brjóstin bæra
við blíða kossa lengi’ og rótt. —
— Ei við getum, kæra, kæra,
kosið okkur betri nólt. —
Fnjóskur.
GrundTOllurinn er Kristur.
Hæða
við setningu alþingis 5. febrúar 1920.
Eftir síra Friðrik J. Rafnar.
Texius: »Því að annan grundvöll getur enginn lagt en
pann sem lagður er, sem er Jesús Kristur.« (1 Kor. 3, 11).
Þetta eina vers, sem jeg las yður, er að nokkru
leyti slitið út úr sambandi, jafnvel þó það sjálf-
stætt og eitt fyrir sig sje nægilegt íhugunaretni,
ekki síst á þessum síðustu tímum, sem hafa verið
þrungnir af stórviðburðum. Síðustu árin, innan
hins kristna heims, hafa á svo áþreifanlegan hátt
minnt okkur á, og sannað hverjum þeim skyn-
bærum manni, sem vill um það hugsa, að annan
grundvöll getur enginn lagt heldur en Jesús Krist.
f*ar sem Páll postuli skrifar orð þessi slendur svo
á, að deilur hafa risið og flokkadráttur, innan
safnaðarins í Korinthu, og safnaðarmenn skiftst í
flokka eftir því hverjir fyrst hafi boðað þeim
fagnaðarerindið og hverjir skírt þá til nafns Jesú
Krists. Þar kennir einn flokkurinn sig við Pál,
annar við Apolló, o. s. frv. en Páll helgar því
efni heilan kafla brjefs sins, að lægja deilur þessar.
Og til þess að koma þeim í skilning um hvílík
fásinna slíkir flokkadrættir eru, sýnir hann þeim
fram á, að allir byggi þeir á hinuin sama grund-
velli, allir sjeu þeir skírðir til Jesú nafns, hver svo
sein athöfnina liafi framkvæmt. Hin sameiginlega
undirstaða trúarinnar, Jesús Kristur, sje það sem
eigi að tenga þá saman, i hans nafni eigi þeir að
vinna hver að sinni köllun. Hitt sýni reynslan,
hvernig bygt sje ofan á þann grundvöll; jafnvel
þó að undirstaðan sje trj'gg, þá megi byggja svo
illa ofan á, að það fái ekki staðist, en verk hvers
og eins beri sjálfum sjer vitni. En þeir sem byggi
vel ofan á grundvöllinn, þeir muni laun hljóta.
í því sambandi sem orð Páls eru hjer, eiga
þau að vísu að eins við kristindóms og trúarhlið
lífsins. Út af trúnni reis ágreiningurinn. En þegar
við skoðum orð textans nánar, sjáum við brátt
að þau geta átt við fleira heldur en trúmálin, þau
geta átt við hvert það atvik sem hent getur ein-
stakling eða þjóð, og hverjar þær kringumstæður
sem krefjast úrlausna hjer á jörðu. Grundvöllurinn,
sem alt á að byggjast á, hvort sem er i ytri at-
höfnum eða innri hugsun, er Jesús Kristur. Að
0