Óðinn - 01.01.1923, Síða 13

ÓÐINN
13
Pietur Hafstein amtmaður.
Og enn í sama kvæði þetta:
„Vetrarkyrö þá vefur oss í náðum,
vakir auga hans og iöja þörf.
Qóðum, hollum hann oss býtir ráðum;
hrinda vanda burtu þessi störf.
Alt hið besta vill hann voru landiT^H^
vilji og kraftur hjá ’onum fylgist að.
Ef að valdstjórn verja megnar grandi,
veldur hönd hans sterk að takist það“.
Meðan Hafstein var enn ógróinn sára eftir konu-
missinn, kvongaðist hann í annað sinn, að ráði vina
sinna, Sigríði Stephensen, dóttur Ólafs sekretera Step-
hensen í Viðey, mætri konu og merkri, en þau voru
stutt saman, og giftist hún síðar Stefáni Thordersen,
syni Helga biskups, en þeirra dóttir var, eins og
kunnugt er, Ragnheiður, kona Hannesar Hafstein.
Kristjana Katrín Hafstein verður þriðja kona
Pjeturs Hafstein. Hún er, eins og kunnugt er, dóttir
sjera Gunnars Gunnarssonar, prests í Laufási, og
systir Tr. Gunnarssonar. Hún fæddist 20. sept. 1836,
og er því nú 86 ára. Aldursmunur þeirra hjóna var
því 24 ár.
Þegar amtmaður feldi ástarhug til þessarar gáfuðu
og glæsilegu stúlku, var hún vart tvítug, en hann nær
hálffimtugur, þá þegar þreyttur og lífsrevndur. Hún
var þegar frá barnæsku óvenjulega bókhneigð og
fróðleiksfús. »Ljóð og sögur lærðir hjá ljúfum föður,
góðri móður«, segir Hannes við hana í beinbrotsleg-
unni. Tækifærin voru mörg til að mentast, og þau
voru vel notuð, þrátt fyrir eljuna og iðnina við nauð-
synleg líkamleg störf, sem heimilið heimtaði.
Enginn þarf að furða sig á að amtmaðurinn leitaði
þarna ráðahags, svo mörgu og miklu var fyrir að
gangast. Hitt hefur, ef til vill, þótt furðulegra, að hún
svo ung og óreynd skyldi treysta sjer til að takast
þann vanda á hendur, að gerast kona og húsmóðir á
amtmannssetrinu. Það var í allra augum vandasöm
'óg ábyrgðarmikil staða, búið talsvert stórt og gest-
kvæmt af útlendum og innlendum mönnum, auk ann-
ara erfiðleika. Enda mun hun ekki hafa gengið
áhyggjulaus út á þessa braut, 'og það því síður sem
hugur hennar hneigðist ekki í þessa átt. Hún var víst
alls ekki farin að hugsa neitt til hjúskapar. Areiðan-
lega hefur hún »ráðfært sig við feuð í himninum, sitt
eigið hjartalag, ættingja sína og vini« áður en hún
kastaði teningunum. Ættingjar og vinir munu hafa
verið hvetjandi, þeir móðurbræður hennar Eggert
sýslumaður og Ólafur Briem á 0rund, en fyrst og
fremst þó amma hennar, Valgerður, sem mestu mun
hafa ráðið. Bið forláts, ef hjer er sagt meira en má.
Það kom brátt fram, hvað í hana var spunnið. Alt
gekk vel. Unga stúlkan varð sómi og prýði amtmanns-
setursins í öllu tilliti, elskuð og virt'af öllum, háum
og lágum, og hjónabandið hið farsælasta. Þeim hjón-
um varð níu barna auðið. Tvö dóu í æsku, fjórar
uppkomnar dætur hefur hún mist, og nú seinast
Hannes, en Hfa af öllum hópnum tveir synir:
Gunnar bankastjorbsig Marínó, fyrv. sýslumaður.
Lífsbraut hennar hefur því ekki verið rósum stráð.
Sorg og söknuð hefur hún orðið að reyna, og margt
og mikið andstreymi, en hún hefur ekki látið hug-
fallast. Trú hennar og traust á guði hefur reynst nógu
sterkt til að halda henni uppi. Elskan og guðsóttinn
og fórnfýsin einkenna alt hennar líf. Hún hefur alla_
sína löngu æfi varla notið annarar ánægju en þeirrar
að gleðja aðra, en þeirrar sæluríku gleði hefur hún
notið ríkulega. Um sjálfa sig hefur hún aldrei hugs-
að, — alt fyrir aðra. Einhverju sinni sagði Tryggvi