Óðinn - 01.01.1923, Síða 39

ÓÐINN
39
. . . Jeg elska heiminn eins og hann er, vegna þess hvaö
hann getur orðið, nútímann vegna framtíðarinnar, æskuna vegna
fullorðinsáranna.
. . . Líf er stríð milli mótsettra afla, eins og sævar öldu-
kamba. Ef kambarnir fallast í faðma, fjarar Iífið með lýjandi
sælu. Ef annar rennur undan, sloknar það með slítandi kvöl.
. . . Þrautir eru besta gjöf, sem okkur er gefin. Þær stæla
sálina, stilla viljann. Lyfta oss, Iíkt og þrep fyrir sal, í einni
svipan upp að óskahofsins dyrum.
. . . Skapari, skepna, sköpun: alt er eitt og hið sama!
. . . Ekki kem jeg enn þá auga á þessa gæsku guðs, alt
sem þar þó um er rætt; hjálpar þeim einum, sem hjálpar sjer
sjálfur, — en lætur hinn óstuddan, sem liðsinnis þarf.
. . . Guð er enginn „góður faðir, sem annast öll sín börn“.
Heldur herstjóri, sem otar fólkinu fram í tvísýnu.
. . . Við hugsum okkur guð eins og gamlan erkibiskup. í
stað þess að hann er: hæsti Iistameistari í heimi.
. . . Berasta mynd af guði er norðurljósa-króna.
. . . Tilveran er undarlegt samband af sælu og kvöl. Otal
sundurleitra sambanda standa um oss á sjerhverri stund; eins
og margflækt áhrifa-net, sem við eigum af oss að greiða.
. . . Ekki á maðurinn sig sjálfur; heldur mannkynið. — Ekki
á mannkynið sig sjálft; heldur jörðin. — Ekki á jörðin sig
sjálf; heldur heimurinn. — Ekki á heimurinn sig sjálfur; heldur
guð. — Ekki á guð sig sjálfur; heldur lífið, — þ. e. heimurinn
með jörðinni, mannkyninu og mönnunum.
. . . Lífið er skrúðganga, þar sem fjelagi fellur að velli við
hvert spor en annar rís upp jafnharðan.
. . . Enginn reiðist öldunni, þótt hún vaxi; eða storminum,
þótt stríður sje. Hvað fremur náunga sínum, sem varnað er
vits eða vilja? — Þú mátt einum þjer um kenna. Þú ert skap-
ari heimsins, og átt alls að gæta.
. . . Alheimurinn er eilífur breytinga-dans; sífeld Ieit að
nýrri og nýrri eining.
K
Vofa.
Maður rjeð sjer bana út af ástamálum. Þótti hann gera vart
við sig á ýmsan hátt Iengi á eftir. Undir hans nafni er þetta
kveðið:
Er húmið hylur foldu,
jeg hverf úr grafarinni,
og vík frá vígðri moidu
og vitja mörgu sinni
um eyjar yngissprundin
með yndisroða á vöngum;
mjer við það styttist stundin
að stara á þau löngum.
Þá blikar auga brostið,
en bleikir eru vangar
og hjartað heli lostið
að hreyfast tíðum Iangar.
Jeg fálma fúnum höndum
og faðma girnist meyju.
í fylgd með fjölda af öndum
jeg fer um þessa eyju. S.
Æfiminning.
Þann 12. júlí f. á. andaðist að heimili sínu, Giljum
í Mýrdal, dugnaðar- og sæmdarbóndinn ]ón Jónsson.
Hann var fæddur 7. jan. 1851 að Brekkum í Mýrdal.
Voru foreldrar hans Jón bóndi Jónsson, ættaður af
Rangárvöllum, og kona hans, Guðrún Jónsdóttir
Helgasonar óðalsbónda í Suður-Hvammi. Bræður
Guðrúnar voru: Jón Mýrdd sagnaskáld, Runólfur í
Jón Jónsson.
Vík, sem og var þektur fræðimaður, Klemens, Ólafur
og Guðni á Reyni. Voru þeir bræður Guðrúnar allir
vel gefnir menn. Jón sál. ólst upp að Brekkum hjá
foreldrum sínum, sem voru litt efnum búin, og komu
snemma í ljós hjá honum atorka og dugnaður. Hann
var um nokkurt skeið hjá hinum þekta fræðimanni
Markúsi Loftssyni bónda á Hjörleifshöfða, og fjell
þeim svo vel saman, að vinátta þeirra þvarr eigi
meðan þeir lifðu. Þann 15. okt. 1880 giftist Jón eftir-
lifandi ekkju sinni Sigríði Jakobsdóttur. Byrjuðu þau
búskap að Rofum í Mýrdal; var bústofn þeirra lítill,
en sökum þess hve vel þau voru samtaka og sam-
valin, tókst þeim að græða fje samhliða vaxandi
ómegð. Árið 1882 fluttust þau hjón að Giljum í Mýr-
dal, og fór þá fyrir alvöru að koma í ljós, hve mikill
húsýslumaður Jón sál. var. Hann fann, að hey bónd-
ans eru ódrjúg í garði, og því bygði hann stóra og