Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Blaðsíða 10

10
að dómar höfundarins um þessa menn eru réttir og
sléttir sleggjudómar. Eptir Jón Vídalin tilfærir hann
(bls. 202) eitthvað hið ómerkilegasta, er eptir hann
liggur, og kallarþað snilli-yrði eða mælsku, „eloquent“.
þ>að hljóðar sem fylgir: „Og hvad viljum vier langt
leyta? vier höfum eptirdæmin hiaa oss, þegar þetta
vesala land flaut i sijnu eigenn bloode, aadr enn gud
gaf oss Konung, svo at eingenn maatte oohulltr leggj-
ast i rekkju sijna. Hversu aagiætlega leid oss þa?
Hversu foor þa framm i lande voru? Mundu meú þa
ecke allz hugar feigner verda ad jaata Konunge og
ganga under han, til ad hallda lijfe og limum, fridi og
frelse ? Svo er þvij haattad, Brædur mijner, fyrer oss
syndugum mönnum, vier hliootum laganna þrælar ad
vera, uppa þad vier kunnum frelse ad hallda“. þ>etta
getur hver fundið „eloquent11 sem vill. — Um Hallgrím
Pétursson segir hann, að hann sé hið einasta veru-
lega skáld, sem ísland hafi átt síðan um siðabótina
(the only real poet which the island has produced since
the Reformation, bls. 193). Á sömu bls. stendur, að
Hallgrímur hafi notað Hávamál við Passíusálmana, af
því eldgamlir málshættir hittast í báðum, sem altaf
hafa verið í manna munnum. — Vísurnar, sem höf. til-
færir á bls. 176 og 177, hafa honum þótt þess verðar
að sýna þær útlendingum, en þær eru mjög ómerki-
legar, bæði í skáldlegu og sögulegu tilliti. Innan um
alt forspjallsritið er dreift athugasemdum um skáld-
smekk (poetic feeling) og skáldskap, sem höf. hefir
litla eða enga hugmynd um. Sumstaðar eru nefndir
Shakspeare, Goethe, Schiller (þar er talað um „Der
Treue (með upphafsstaf) Fridolin“ — en kvæðið heitir
„Der Gang nach dem Eisenhammer11 ) — „the Western
Aristophanes“ og fleira, sem rekið er inn í ritgjörðina
eins og sigurnaglar til að hringsnúast á.
Höfundurinn harmar það (bls. 26), að öll íslenzk