Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Blaðsíða 35

35
ekki eiginlega neinn mikinn kostnað í þessar túnbæt-
ur, þótt hann yrði á að gizka um 2000 króna virði á
endanum, og allan þennan kostnað taldi eg mig, þeg-
ar eg fór frá Kvennabrekku, hafa fengið endurgold-
inn, ef ekki beinlínis þá óbeinlínis, því eg fullyrði, að
mín siðustu ár á Kvennabrekku var hinn hreini árlegi
arður af túnbótinni orðinn á 3. hundrað krónur, og það,
þó ekki væri tekið til greina ýmislegt hagræði, sem
er peninga virði, þó ekki sé hægt að meta það til
verðs, t. a. m. hægð að verja tún, hægðarauki við
vallarávinnslu, beztu þerrivellir fyrir hey, m. m.
Kvennabrekkan byggist nú líka fyrir hér um bil helm-
ingi meira afgjald, en hún var metin til 1853. þetta
hefi eg tekið fram sem dæmi upp á það, hvað iðinn
leiguliði getur bætt tún sitt, án þess að leggja fram
tilfinnanlegan kostnað, og vinna þó bæði sér strax og
landsdrottni sínum eptirleiðis töluverðan hag, og það
ætti hver leiguliði að telja sér ánægju og sóma.
En svo að eg snúi nú máli minu að hinni al-
mennu hlið, þá er eg algjörlega á máli Bjarna sál.
sýslumanns af eigin reynslu, að hér á landi verði tún-
ræktin ein hin vissasta og arðmesta atvinnu-grein, og
þótt sumir kunni að mótmæla þessu, þá verða þeir
samt að viðurkenna, að túnræktin er ein hin hægasta,
skemtilegasta og að öllu leyti áhættulaus atvinnu-
grein.
Búandi nokkur býr við bjargálnaefni á 12 hundr-
aðajörð. Túnið má heita alt þýft og er 12 dagsláttur
á stærð. Af því fást í meðalári 2 kýrfóður eða 80
hestar af töðu, hér um bil 160 punda þungur hver
þeirra. Að slá og hirða túnið er kallað 12 daga verk
fyrir tvo karlmenn og tvo kvennmenn fullgilda. Bú-
andinn einsetur sér að slétta 225 ferhyrningsfaðma ár-
lega, sem eg kalla 20 dagsverk, og hafa iðnir einyrkj-
ar sýnt, að þetta er engin ofætlun. Talsvert af þessu
3*