Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Blaðsíða 11

II
bókagjörð ekki skuli hafa alveg dottið niður og eyði-
lagzt („we could almost regret thal the change had not
come sooner and snapped the thread of continuity before
their birthíl ■— en enskan !). Jp>að er leiðinlegt fyrir hann,
að allir íslendingar hrundu ekki gjörsamlega niður!
Hann kannast hvergi við, að nokkurt verulegt rit sé
til eptir það, engin yngri íslenzk bókvísi, nema til að
rifa hana niður. í stað þess að kannast við, að vér
erum umbreytingunni undirorpnir eins og aðrar þjóðir,
að tíminn hefir hlotið að hafa áhrif á oss, í þvi hið
járnseymda hýði fornaldarinnar féll utan af mönnunum
og hinum upprennandi ættum, er sóttu fram til nýrra
hugsjóna og meiri liðugleika: þá er alt fært á versta
veg fyrir oss, svo sumstaðar liggur jafnvel við hrak-
yrðum. Eins og hvert barn ekki viti, að þessi hnign-
un eða apturför (Decadence) á sér stað hjá öllum þjóð-
um; en það lítur svo út sem þessi rithöfundur annað-
hvort ekkert viti um þetta, eða þá vilji ekki kannast
við það nema hjá oss. Hnignunin er, eins og hjá oss
og mörgum öðrum stendur á, opt undanfari framfar-
anna; þótt vér köllum þetta hnignun, þá er hún í raun-
inni ekki annað en andvarp af mæði, en það er ekki
andvarp dauðans, því vor bókvísi hefir aldrei liðið undir
lok, eins og bókvísi Rómverja. Að höfundurinn ekki
kannast við þetta og annað eins, getum vér eigi að
gjört. Og svo er hann sér sjálfum svo ósamkvæmur,
að hann tekur annað eins og ritverk Odds Gottskálks-
sonar og Guðbrandar biskups fram yfir alt (þau eru
kölluð „master-piecesa á bls. 179)! Rithöfundum hnign-
unartímans er sagt til syndanna, þótt þeir séu dauðir
fyrir löngu, og enginn kunni að nefna þá, t. a. m. höf-
undi Volsunga-sögu (bls. 194), þar sem verið er að
tala um „diluted formu, ,fob“, „perversity“, með ávítum
fyrir, að hann hafi ekki notað betur Helgakviðurnar.
|>að sem Guðbrandur kallar „Revival of old learning