Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Blaðsíða 47

47
komulagi. J>á er enn ráð fyrir landsdrottin, að byggja
jörðina vel en áskilja jarðabætur árlegar, og tel eg
sjálfsagt, að þær ættu helzt að vera fólgnar í þúfna-
sléttun eða auðveldum framskurðum eða áveizlum, en
miklu siður í túngarðahleðslu eða öðru þvi, sem mikill
kostnaður er fólginn i, og sem fljótt þarf að fullgjör-
ast, ef að fullu gagni skal verða.
Áður en eg enda grein þess, vil eg bæta við hana
fáeinum athugasemdum:
Hver þaka sé fremur höfð lítil en stór. f>ví smærri
sem hver þaka er, þess fremur kemst lopt, hiti, vökvi
og áburður niður á milli þakanna til að fijóvga jarð-
veginn og auka grasvöxtinn, sem þarf alls þessa við.
J>ví þykkri sem þakan er, og því skemur sem
hún liggur uppskorin, þess minna gætir þess i gras-
vextinum, að hún hafi verið rist upp, þess fljótar grær
sléttan og aflagast síður.
Áburðurinn yfir flaginu en undir þökunum þarf
að vera myldinn og mikill, alt að þremur þumlungum
á þykt. Af honum á að myndast með tímanum svört
og feit gróðrarmold, sem er sjálfsagt skilyrði fyrir því,
að grasið spretti sem fljótast og bezt. Til undirburðar
má vel nota kvíahauga, bleytu úr hesta- og fjárrjett-
um og enda af bæjarhlöðum, moldarhauga, sem mykju
og þvagi hefir verið blandað í, og sér i lagi ösku-
hauga, hvort heldur að þeir eru nýir eða gamlir. þó
hefi eg betri trú á nýrri ösku en gamalli. Dæmi það
sem Sveinn búfræðingur nefnir á ofanverðri 24. bls. í
búnaðarskýrslu Suðuramtsins fyrir 1876—78 um reynslu
Hannesar í Forsæludal í Vatnsdal, sem fékk af slétt-
unni, sem hann bar öskuhauginn undir þökurnar, sum-
urin 1875—76 til jafnaðar sem svaraði 30 hestum af
dagsláttunni, veit eg að er rétt tilfært. Af eigin reynslu
veit eg, að askan er ágættil undirburðar, einkum við-
araska, taðaska, beinaska, en móaska lökust.