Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1881, Side 1

„Ávellingagoðorð“.
Eptir lijörii Magnússon Ólsen.
Hingað til hafa menn eigi orðið ásáttir um, hvar „Á-
vellingagoðorð“ hafi legið, og eigi heldur af hverju það
dragi nafn. Goðorð þetta er nefnt á einum stað í
Sturlungu og segir þar svo:
„Kolbeinn Tumason réð þá“ (o: um 1200) „mestu
fyrir norðan land, ok hafði öll goðorð fyrir vestan
Öxnadalsheiði til mótz við Ávellingagoðorð; en J>or-
steinn ívarsson gafSnorra Sturlusyni Ávellingagoðorð,
þat er hann átti. En Melmenn áttu sinn hluta goð-
orðz“.
í staðinn fyrir „Ávellingagoðorð“ stendur í hand-
ritinu B (Á. M. 122 A): „Eyvellingagoðorð“ á báð-
um stöðum, og er það elzta handrit, sem til er af Sturl-
ungu, eníA (Á. M. 122 B) stendur „Ávellingagoðorð“.
jpessi kaíli hefir líka verið tekinn inn í Guðmundar-
sögu Hólabiskups hina elztu í Resensbók, en er þar
nokkuð aflagaður, og er þar „Möðruvellinga goðorð“
í staðinn fyrir „Ávellingagoðorð“, og slept orðunum:
„en þorsteinn—þat er hann átti"1.
þ>annig hafa handritin. Orð þessi hafa verið skil-
in á tvennan hátt. Sumir hafa skilið svo, sem „Á-
vellingagoðorð" og Öxnadalsheiði sé takmörk ríkis
Kolbeins að norðan, og þessi skilningur orðanna mun
1) Sturl. s. ed. by Guðbraud Vigfusson, Oxford 1878,
VII, 23. k. (I. b. 213. bls.).