Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 22

22
vér hér að leiða það atriði hjá oss, með því að kunn-
átta í hebresku útheimtist til þess að geta gert sér fylli-
lega grein fyrir því. — Hvað framsetningnna snertir, þá
verður það atriði miklu auðveidara viðfangs, því að ein-
kenni hennar koma ekki síður fram í útleggingunni en
í frumtextanum. Yii'ðum vér þannig fyrir oss kaflana
l. Mós. 1, 1—2, 3; 9, 1 —17 og 17. kap. þar sem nafnið
Elóh'hn er ávalt notað, og berum þá saman við t. a. m.
kaflana 2,4—4,26; 12,1— 16,16 (að undanskildum 14.
kap.), þar sem guð er ávalt nefndur Jahve, munum vér
brátt geta sannfærst um, að ritháttui'inn er svo ólíkur
á þessunx köflum, að óhugsanlegt er, að einn og sami
maður hafl skrifað þá báða. Annars vegar er þunglama-
leg orðmælgi og þreytandi endurtekningar, jafnframt því
sem einhver hátíðlegur blær hvílir yfir allri framsetning-
unni. Þetta er aðaleinkenni Elóhím-kaflanna. Lesumt. a.
m. l.Mós.. 1, v. 11 og 12: „Ogguð sagði: iáti jörðin af
sér spretta græn gi'ös, sáðjurtir og aidintré, sem hvert
beri ávöxt eftir sinni tegund með sæði í á jörðinni. Og
það varð svo. Þá lét jörðin af sér spretta græn grös,
jurtir með sæði í, hverja eftir sinni tegund, og aldintré
með sæði í sér, hvert eftir sinni tegund." Eða 2. kap.,
v. 2—3: „Og guð lauk á hinum sjöunda degi verki
sínu, er hann hafði gjört, og hvíldist hinn sjöunda dag af
flllu veiki sínu, er hann hafði gjört. Og guð hlessaði
hinn sjöunda dag og heigaði hann, þvi að á honum hvíid-
ist guð af verki sínu, sem hann hafði skapað og gjört.“
Eða loks í 9. kap. allar endurtekningar orðanna: ,,sátt,-
mála minn við yður og við niðja yðar eftir yður og við
allar lifandi skepnur" (sbr. 9. 10. 12. 15. 16. og 17 v.).
Hvar sem þessi höfundur verður fyrir oss i flmmbóka-
ritinu, er hann auðþektur á framsetningu sinni og stil.
llins vegar er höfundur Jahve-kaflanna ekki síður auð-
þektur á framsetningu sinni og orðfæri. Hér er öll fram-