Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 64
64
En hann var þá suður í Víkinni og dvaldi þar lengi, en
þaðan gengu venjulega engin skip til Islands. Auk þess
fjekk konungur nóg annað að starfa, og eigi var heldur
auðhlaupið að því þá þegar, að fá mann til þess að hefna
á Snorra. Það liggur í hlutarins eðli, að þetta, er nú
var talið, var ástæðan til þess, að nokkur bið var á
hefnd frá konungs hendi, en eigi sú, að konungur hafi
fyrst orðið Snorra svo reiður, er Skúli hertogi var failinn,
af því að hann hafi þá komizt að því, að hertoginn hefði
gefið Snorra jarlsnafn og hann hafi ætlað að vinna landið
undir hertogann.
Hákon konungur sá það vel og skildi, að annað-
hvort varð hann nú að þvergirða fyrir það, að íslend-
ingar hlypu úr greipum sjer í Noregi — úr því að einn
hefði dirfzt að gera það — eða að litlar líkur voru til
þess, að hann mundi ná takmarki sinu með því að kyr-
' setja íslendinga um lengri eða skemmri tíma í Noregi,
eins og hann hafði tekið upp á um 1230.
Þessa skoðun mína styrkir einnig og jafnvel stað-
festir frásögn Sturlu f’órðarsonar í Hákonarsögu, þar
sem hann segir frá því, er Úrækja Snorrason, haustið
1242 „kom á vald Hákonar konungs í Björgyn, ok gaf
hann honum upp skjótt reiði sina fy rir þat, er hann fór
í banni konungs út, en þó sagði konungr, athann væri
betr til fallinn at deyja fyrir þá sök en faðir hans, ok
eigi mundi faðir þinn drepinn, ef hann hefði komit á
minn fund. “1 Hjer er það sagt hreint og beint eptir
konungi sjálfum, að Snorri hafi dáið fyrir þá sök, að
hann fór heim í banni konungs. Alveg hið sama kem-
ur í ljós af brjefi konungs til Gissurar. Af innihaldi
þess er greint: „at Gizurr skyldi láta Snorra fara útan,
hvárt er honum þótti Jjúft eðr leitt, eðr drepa hann
1) Fms. X. 3—4; Frís. 525; Flat. III, 164; sbr. Eirsp. 398.