Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 140

140
brögð og svo aukabrögð eða smábrögð, sem jafnan minni
hát.tar em.
Til nðal- ng þungbragða glímunnar má jafnan telja
þessi þrjú til fjögur: klofbragð, mjaðmarhnykk eða hnykk
blátt áfram og svo sniðglímu og hælkrók. Til lausu
eða létiu bragðanna má einkanlega telja leggjarbrögðin,
sveifluinar og svo hin smærri brögðin, sem eru skyld
þeim. Til anka- eða smábragða teljast þá hin öll, hand-
brögð, knjabrögð, tá- og ristarbrögð o. fl. Fáein brögð
eru og enn til, er með réttu mætti telja utanveltubrögð
glímunnar, svo sem þá skessubragð, veltibragð, rass- eða
bakbragð o. fl., sem eigi tilheyrir sanmi glímuíþrótt, og
vel mættu með öllu leggjast niður.
Pegar nú til lýsingar þessara hinna einstöku glímu-
bragða kemur, er jafnan eru viðhöfð í hinni íslenzku
glímu vorri, þá viljum vér taka fyrst þann flokkinn fyrir,
sem hin lausu eða léttu brögðin teljast til, með því að
glímumennirnir beita þeim jafnaðarlega fyrst, og þau eru
ávalt svo sem sjálfsögð í hverri glímu, því þó að glímu-
maður eigi eitthvert sérstakt uppáhaldsbragð, sem t.ítt er,
þannig, að einn er klofbragðsmaður, annar hnykkmaður,
o. s. frv., þá gripa þeir einatt ekki til þessara megin-
bragða sinna þegar í byrjun, heldur beita fyrst hinum
léttu og lausu brögðunum, ýmist til undirbúnings aðal-
bragða sinna, er þeir hyggja að ráða niðurlögum mót-
stöðumanns síns með, ýmist til að kynna sér kunnáttu
og krafta hans.
Ilin fyrstu brögðin eru þá leggjarbrögðin Hið
venjulega leggjarbragð er utanfótarleggjarbragð. I’að fer
þannig fram, að sækjandi bregður þeim fætinum, sem
hann stígur framar með eða beitir mest, fyrir fót við-
fangsmanns síns utanverðan, á öklastað eða jafnvel á
sjálfum fótarjarkanum; eigi ska.1 bregða leggjarbragðinu
ofar en á ökla eða mjóalegg, því á því ferver eða þykir