Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 23

23
setningin létt og liðug og blátt áfram, en þó nákvæm og
auðug af sögulegum atriðum (sem að miklu leyti vantar
i Elóhím-kaflana); um guð er hér sífelt talað í mann-
líkingum; hann myndar manninn af jarðarleiri (2, 7), blœs
lifandi anda í nasir honum, plantar aldingarð í Eden (2,
8), tekur rif úr síðu mannsins og fyllir aftur með holdi
(2, 21), hann er á gangi í aldingarðinum í kveldsvalan-
um (3, 8) og talar við Adam og Evu eins og maður við
mann. — Hvað loks efnið snertir, þá birtast ekki sízt
þar hin mismunandi einkenni hvers höfundar fyrir sig.
í Elóhím-köflunum er mikil áherzla lögð á að segja frá
viðburðunum í réttri tímaröð, nákvæmlega sagt frá aidri
manna, hvað þeir hafi vérið'gamlirþegarþessieða hinn við-
burður gerðist; enn fremur eru þessir kaflar auðugir
að ættartölum ; af sögulegum viðburðum er helzt getið
þeirra, er fræða lesendurna um uppruna ýmsia þjóðlegra
siða eða lagafyrirmæla; í þessum köflum er aldrei nokk-
uru sinni minst á fórnfæringar; hefir höfundurinn auð-
sjáanlega álitið, að fórnfæringar hafi ekki byrjað fyr en
með Móse. í Jahve-köflunum er þar á móti þrásinnis
sagt frá fórnfæringum (Kaín og Abel færa fórnir, sömu-
leiðis Nóah og Ahiaham); hér er aftur á móti aiis ekk-
ert hirt um tímaröð eða tímatal, og ættartölur eru hér
alls engar. -— Yfir höfuð að tala eru einkenni þessara
höfnnda hvors fyrir sig svo augljós og áþreifanieg, að
þegar fram i sækir þarf alls ekki gnðs-nafnanna með,
til þess að þekkja þá sundur, svo að vér getum jafn-
auðveldlega greint þá hvorn frá öðrum eftír að einnig
höfundur Elóhím-kaflanna tekur að brúka nafnið Jahve
(frá 2. Mós. 6), eins og áður. En að sama skapi sem
vér kynnumst þessum tveim aðaihöfundum, er fyrir
oss verða í 1. Mós., að sama skapi komumst vér
að raun um, að hér hljóta fleiri rit en tvö að vera
fléttuð saman. Sérstaklega sannfærumst vér brátt um,