Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Síða 81

81
Þótti mönnum þá sem konungur mundi liðsinna Gissuri
alit það, er hann mætti vansómalaust, en þó urðu mála-
lokin önnur en menn ætluðu.
Hákon konungur hafði borið fje undir páfa til þess
að hann ijeti vígja Hákon undir kórónu, og kom Vil-
hjálmur kardináli þess erindis til Björgynjar sumarið 1247.
Konungur fagnaði honum sem bezt hann mátti, gaf hon-
um ógrynni fjár, en fjekk hann aptur til þess að gefa út
skipanir, er miðuðu að því að styrkja konungssvaldið.
Einnig notaði konungur tækifærið til þess að láta kar-
dinálann draga taum sinn við íslendinga, svo að þeir
skyldu fremur snúast til hlýðni við hann. Konungur
ljet þá Gissur og Þórð kæra mál sín svo að kardinálinn
var við, og ljet. tjá honum alla málavöxtu þeirra. En er
lcardinálinn heyrði mannalát þau er Pórður hafði fengið
í skiptum þeirra Gissurar, þá þótti honum sem hans hlut,-
ur mundi jafnan hafa við brunnið. „Vildi hann þat eitt
heyra, at Þórður færi þá til íslands, en Gissur væri þar
eptir. Kvað þat og ráð, at einn maðr væri skipaðr yflr
landið, ef friðr skyldi vera“ segir í Sturlungu. Hafði
f’órður fengið st.yrka iiðveizlu við kardínála þar sem Hein-
rekur biskup Kársson var, er þá var vígður til Hóla.
Vildi biskup vinna Þórð, er þá rjeð langmestu í Hóla-
biskupsdæmi, og kunni Þórður að nota sjerþað, enda var
þá mjög kært með þeim Þórði ogbiskupi. Varþaðráðið
eptir krýninguna að P’órður skyldi fara til íslands; „ok
var hann þá skipaðr yflr alit iandið til forráða" segir í
Sturlungu. En Gissur var þá eptir í Noregi og þótti hon-
nm það mjög þungt. Þorgils Böðvarsson, frændi Þórðar,
var þá eptir með konungi svo sem í nokkurri gislingu
fyrir Þóið til trúnaðar við konung.
í sögu Hákonar Hákonarsonar segir svo frá þessu,
að „þá fór sú skipan til íslands með ráði kardinála, at
sú þjóð, er þar bygði, pjónaði til Hákonar konungs, því
6