Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 31

hvað innan um annað: hljóðfæratónarnir, skóhljóðsniðurinn, hlátur-
öldur og samræðuglaumurinn.
Gunnhildur tifaði á tánum um salinn með bakkann sinn og var
að bjóða kvennfólkinu limónaði með sama vinabrosinu og hæversku-
svipnum og vant var.
Daginn eptir vóru reikningar og sjóður bæjarfógetans rann-
sakaðir.
Yfirkennarafrúin mætti lyfsalafrúnni á götu. Þær vóru náttúr-
lega báðar búnar að heyra það. »Og merkilegast af öllu er, að
allt var í röð og reglu með reikningana,« sagði yfirkennarafrúin.
»Það vantaði ekki einn einasta skilding í sjóðinn. Hefðuð þjer
haldið það?«
Það hafði lyfsalafrúin ekki haldið. Yfirkennarafrúin hafði
ekki haldið það heldur.
Gunnhildur gamla er búin að bjóða í margar veizlur og til-
kynna mörg mannslát, því nú eru enn liðin nokkur ár. Hún
er söm og jöfn og áður, jafnern og jafnljett á sjer, þó hún sje
komin nær sjötugu.
Þegar hún var seinast á ferðinni, var hún að tilkynna, að
hann Páll málaflutningsmaður væri búinn að skilja við þennan
eymdadal og farinn að finna konuna sína sálugu i öðrum og — að
sögn — betra heimi. Svo hafði hún skrifað til höfuðstaðarins til
Gunnlaugs, sem einmitt var nýbúinn að fá löggilding sem mála-
flutningsmaður, að hann skyldi koma heim og setjast að þar i
bænum; og svo hafði yfirdómsmálaflutningsmaður Gunnlaugur
Hallsson komið heim til að skipa hið auða sæti eptir Pál mála-
flutningsmann.
Það var heljarmikil veizla hjá bæjarfógetanum; en Gunnhild-
ur gekk ekki um beina. Hún var einmitt meðal boðsgestanna;
því veizlan var festaröl þeirra Gunnlaugs málaflutningsmanns Halls-
sonar og fröken Sigríðar Snædal.
Það var annars harla kynlegt, að Gunnhildur gamla, sem var
búin að taka þátt í veizlulífinu árunum saman og hafði verið svo
leikin í öllu, er það snerti, virtist við þetta tækifæri að vera hálf-
feimin og eins og í vandræðum með sjálfa sig. Það bætti ekkert
úr skák, þó bæði bæjarfógetafrúin og hinar frúrnar væru að reyna
að vera svo altilegar og vinalegar við hana, að mörgum hefði þótt