Eimreiðin - 01.05.1898, Blaðsíða 71

Tveir mansöngvar.
I.
Komdu meö mjer!
Komdu með mjer, vina, ofan á engi!
Inni í þessu raka vetrarlopti
hefi eg krepptur setið langa-lengi
ljóss og yls og fjörs og gleði vana
og nú er úti sólmánuður sumars,
Komdu með mjer, vina, svona! Sjáðu!
sólin blessuð yfir Vatnshlíð miðri
er að hálfu hulin þíðuskýjum,
hlýjan anda leggur framan dalinn
og angan blíða birkis og fjalldrapa
Komdu með mjer lengra, ljúfa, heyrðu!
lóan syngur »dýrðin« þarna neðra
og hrafnaklukkur höfðum sjáðu kinka
hvítum blómum reifðum æskubrosi
og engjarósir velta vöngum rjóðum.
Komdu, sjáðu spóann stika stórum.
Hann stanzar nú. Heyr róminn undurþýðan,
eins og bergmál blíðrar smalaraddar,
er berst á milli fjalla á heiðum uppi
í haustlogninu um hraun og bleika móa.
Komdu, sjáðu Laxá lygna og tæra
líða fram um starkögraðar eyjar
og æðarfugl og endur spakar sveima
upp og niður. Hlusta á klakið þýða
og sífellt »ava ánla« hávellunnar,
Komdu með mjer, vina, lengra, — lengra!
Lífs mins vegur, sjertu með mjer eigi,
yfir hraun og hjarn og urðir liggur,