Eimreiðin - 01.05.1898, Blaðsíða 43

123
hálfum hleif og með höllu keri fjekk jeg mjer fjelaga, segir gamall
orðskviður«.
Lefebvre þakkaði með brosi, sem ekki var laust við að hann
yrði að gera sjer upp, og stakk súkkulaðinu á sig. Var síðan
tekið til óspiltra málanna við snæðinginn og að honum setið með
mestu kátínu, enda sparaði keisarinn ekki að bæta mönnum þrá-
faldlega í munni með smávegis fyndnisglettum.
A borðinu var margt rjetta, en eins og í öndvegi á því miðju
var forkunnar falleg lifrarkæfa krydduð með kúlusveppum, og var
hún hvorki meira nje minna en gerð í liking við sjálfa borgina
Danzig (þó líkingin reyndar ekki væri neitt sjerlega blekkjandi).
Þegar nú átti að taka til þessarar krásar, fór keisarinn á ný að
glettast til við nýbakaða hertogann:
»Finnst yður ekki, hertogi góður, að það sje rækallans vel
til fundið af matreiðslumanninum að tarna? En það snjallræði að
láta lifrarkæfuna einmitt vera sona í lögun, og hvað það á líka
vel við tækifærið! . . . Nú, nú, hertogi góður, takið nú hnífinn
og gaffalinn og sýnið okkur Berthier, hvernig þjer fóruð að því
að »vinna« Danzig. Hvar ætlið þjer nú fyrst að höggva skarð í
múrinn? Það verður gaman að sjá, hvernig fyrstu árásinni
reiðir af«.
Marskálkurinn gerði sem fyrir hann var lagt og hlutaði kæf-
una sundur, en keisarinn og Berthier engdust sundur og saman
af hlátri á meðan hann var að því. Hjelt svo keisarinn samtalinu
áfram með sömu kátínunni og glettninni unz upp var staðið. —
Þegar Lefebvre kom heim til sín, tók hann litla böggulinn