Eimreiðin - 01.05.1898, Blaðsíða 68

148
frjettaþráðurinn kynni að bila. Þó yrðu liklega tveir þræðir að
eins milli Rvíkur og sæsímans, en allir aukaþræðir einfaldir. Þykir
sanngjarnt að tryggja sem bezt sambandið við höfuðstað landsins,
þar sem stjórn þess innan lands situr, og því er honum gert hærra
undir höfði í þessu efni en öðrum stöðum. Svo er til ætlazt, að steng-
urnar sjeu svo traustar og þjettar, að hafa megi allt að 6 þráðum á
þeim, þannig að 4 mætti bæta við síðar eptir því sem þörf krefði.
Frjettaþráðafjelagið lætur nú j sumar rannsaka lendingarstaði
fyrir sæsímann, og mannvirkjafræðingur vetður sendur til Islands,
til þess að rannsaka legu landþráðanna og gera áætlun um kostn-
að við lagning þeirra.
Gæti nú stjórn íslands lofað því fjárframlagi, sem á vantar til
landþráðanna, mætti að öllum líkindum byrja að vinna að þeim
nú í haust (útvega efni í stengur o. s. frv.) og má þá gera ráð
fyrir að verkinu yrði lokið um haustið 1900, svo landið gæti byrj-
að nýju öldina með því að heilsa upp á heiminn með frjettaþræði.
En þetta mun stjórnin, sem von er, ekki þora að gera, fyrri en
hún hefur heyrt tillögur þingsins, og þar sem alþingi kemur ekki
saman fyrri en næsta sumar, eru mest líkindi til að fresta verði
öllum framkvæmdum í málinu um eitt ár. Þar sem málið þó er
þannig vaxið, að stjórnin þyrfti engan eyri að brúka af væntan-
legri fjárveiting úr landssjóði fyrri en eptir næsta þing, væri þó
hugsandi, að hún rjeðist í að iofa svo miklu fjárframlagi, að unnt
væri að byrja þegar á nokkrum framkvæmdum, ef henni væru
sendar eindregnar áskoranir frá meginþorra hinnar íslenzku þjóð-
ar um að gera það, svo að hún hefði fyrirfram fengið nokkurn
veginn vissu fyrir samþykki alþingis. A þennan veg til að flýta
fyrir málinu hef jeg bent nokkrum íslenzkum blöðum, en mjer
er sjálfum Ijóst, að slík aðferð er hálfgerð vandræðaúrræði. Hins
vegar virðist þó ekki rjett, að láta ákveðnar »formur« standa góðu
máli fyrir þrifum, þegar því er að skipta.
En hvað sem nú þessu líður, þá vona jeg, að sú þröngsýni
og hreppapólitík, sem of opt virðist brydda á hjá íslendingum,
láti nú ekki á sjer bóla í þessu máli, heldur kappkosti nú allir af
fremsta megni að ráða því svo til lykta, að öllu landinu megi
sem mest gagn að verða. Ef íslendingar neituðu að leggja fram
það fje, sem á vantar til hinna fyrirhuguðu landþráða, þá væru
þær 300,000 kr., sem nú standa til boða, landinu algerlega tapaðar,
auk þess sem allt Austur-, Norður- og Vesturland (þar með taldar