Eimreiðin - 01.05.1898, Blaðsíða 34

að kippa þessu í lag. En mjer þætti gaman að vita, hvar þú
átt heima.«
»Það er nú ekki meira en fimm mínútna gangur þangað«,
svaraði hún og greikkaði sporið eins og til að vísa honum til
vegar.
Keisarinn gekk á eptir henni og komu þau nú inn í þrönga
götu, þar sem ekki var nema eitt ljósker, er hjekk í taug yfir
þvera götuna. Þar opnaði hún dyrnar á fátæklegu húsi og gekk
inn í herbergi á neðsta gólfi. Sat þar gömul kona við vinnu
sína og brann á messingarlampa hjá henni.
»Hvað er þetta, ert þú komin, María«, sagði hún hálfhissa,
þegar hún kom auga á stúlkuna, sem var orðin rauð í kinnum
af kuldanum, «hann hefur orðið að taka til fótanna, hann Ágúst,
þvi það eru ekki nema fáeinar mínútur síðan hann fór.«
Nú tók gamla konan fyrst eptir ókunnuga manninum, sem
kom með dóttur hennar, og stóð hún þá snarlega upp, til þess
að virða þennan vafagemling dálítið fyrir sjer.
Keisarinn tók varla eptir því. Hann einblíndi á ungu stúlk-
una, sem var dásamlega fögur sýnum og naut sín svo ljómandi
vel í bjarmanum, sem lagði af lampanum. Hún hafði ljóst hár, næstum
hrafnsvört augu, og hin löngu augnahár vörpuðu dökkum skuggum
á hinar blómlegu og flaujelskenndu kinnar hennar. Hún var há
og grönn, með rósrauðar varir, og var allur skapnaður hennar
sem yndisleg endurspegiun af æsku, fjöri og heilbrigði. Á hlið
að sjá minnti andlit hennar á myndir af Albaníukonum, og þegar
hún brosti, var eins og sólskini slægi yfir allt andlitið. Hún leit
út fyrir að vera tæpra nítján ára.
María sagði nú rnóður sinni, hvað fyrir hana hafði kornið.
»Ef ekki hefði viljað svo til, að jeg gekk þar um, þá hefði
það, svei mjer, komið þeim á kaldan klaka«, skaut keisarinn inn
í, »en nú þurfið þið ekki að bera neinn kvíðboga fyrir því; nú
fær enginn neitt að vita um það.« Síðan sneri hann sjer að
stúlkunni og sagði í dálítið lægra róm: »En með hverju ætlar
þú nú að launa mjer þetta?«
María varð rjóð út undir eyru, en þagði.
»Komdu«, hjelt keisarinn áfram, og reyndi að teygja hana
að stórri kistu, sem stóð við bakvegginn í herberginu og í stað
legubekkjar. »Komdu, Maria, jeg þarf að tala dálítið við þig.«
Stúlkan hreyfðist ekki úr sporunum, en stóð grafkyr.