Eimreiðin - 01.09.1904, Qupperneq 57

217
er hún falin kaupmönnum (Hage og Kildal), en hér hefur þótt
óumflýjanlegt að fela hana lögfræðingi, sem að vísu hefur alment
álit á sér, en enga reynslu í fjármálum. Eftir því sem fjárhag
landsins er farið, virðist þó sem ástæða hefði verið til að skipa í
þetta sæti mann með nokkurri sérþekkingu og reynslu í fjármál-
um, ekki sízt þar sem kunnugir menn segja, að ráðherranum sjálf-
um sé ekki meira en í meðallagi sýnt um að fara með peninga,
eins og líka meðferð hans á landsfé bendir á þennan stutta tíma,
sem hann er búinn að vera við völd.
I þessari skipun skrifstofuembættanna lýsir sér ákveðin stefna,
gamla hægristefnan, og sýnir það, að þó að skift hafi verið um
persónur í stjórninni, þá er alt í sama horfinu og áður, engin
stefnubreyting (»systemskift:e«) hefur átt sér stað. Pað kom líka
berlega fram hjá flokksmönnum nýju stjórnarinnar í Reykjavík
sama daginn og hún settist á laggirnar, að þeir litu svo á sem
óslitið samband væri milli hinnar gömlu og nýju stjórnar. Peir
slógu sem sé upp stóreflis veizlu til þess í einu að kveðja gömlu
stjórnina hér á landi og fagna þeirri nýju. Pað hefði nú verið
óhugsandi að sameina þetta í einum sal, ef menn hefðu ekki litið
svo á, að hér væri um samskonar súrdeig að ræða, alt væri sama
tóbakið, þó að umbúðirnar væru dálítið mismunandi. Hugsum
okkur að Danir hefðu farið að kveðja Sehestedsráðaneytið og
fagna Deuntzersráðaneytinu í einni og sömu veizlunni. Skyldu
margir hafa orðið til að taka þátt í því? Ekki nokkur lifandi sál.
Hægrimennirnir hefðu ekki þózt getað verið með í því að drekka
fagnaðaröl vinstriráðaneytisins og vinstrimennirnir hefðu ekki getað
fengið af sér að drekka skilnaðaröl hægriráðaneytisins. Peir hefðu
orðið að gera það hvorir í sínu lagi. Enda var það og líka gert
svo. En í Rvík mátti vel sameina þetta, einmitt af því að bæði
gamla og nýja stjórnin var af sama tægi, enda kom það og ljóst
fram í ræðum þeim, sem haldnar vóru, að menn vóru jafnglaðir
bæði yfir hinni fráfarandi og hinni nýju stjórn og lofuðu báðar á
hvert reipi. Petta hefði verið óhugsandi, ef mennirnir hefðu ekki
þózt vissir um, að hér væri um enga stefnubreyting að ræða,
enda bendir alt á, að þeim hafi ekki skjátlast í því.
Eað er nú siður í öðrum löndum, að ráðherrar grípi þess
konar tækifæri til þess að halda ræðu og skýra frá, hvernig þeir
ætli sér að beita völdunum og hvað þeir ætli sér að afreka fyrir
þjóð sína, hverjum umbótum þeir ætli sér að vinna að. Svo gerði