Eimreiðin - 01.05.1908, Blaðsíða 44

124
tvö voru alin upg á hreppnum og voru niðursetningar þar í
dalnum.
En ljóð skáldsins bárust mann frá manni. Fyrst í næstu
sveitir, og svo sýslu úr sýslu, unz þau voru lærð og sungin um
alt landið.
Svo tók bóka-útgefandi nokkur sig til og safnaði öllum kvæð-
unum saman, og bjó til bók úr þeim. Hann gat þess í formála
fyrir bókinni, hve mikil laðandi list og unaður væri fólginn í
kvæðum þessa skálds, en það hefði sýnt sig á honum sem fleir-
um í lifanda lífi, að það er sitt hvað, gæfa og gjörfuleiki. Og
bókin var keypt og lesin og hlaut hvers manns lof, og útgefand-
inn fékk ekki einungis borgaðan kostnaðinn, heldur talsverðan
ágóða, sem hann stakk í vasa sinn.
Nú þótti bændunum í dalnum heiður að því, að skáldið hefði
lifað og dáið meðal þeirra.
»Hann er orðinn frægur maður, og frægð hans er okkar frægð.
Paö er upphefð fyrir dalinn að hafa átt slíkan mann,« sögðu þeir.
»Við hefðum nú kannske átt að hjálpa honum eitthvað, meðan hann
lifði, en hann bað okkur aldrei neins. — Pað var ekki okkar sök.«
Og þeir klóruðu sér á bak við eyrað.
»Við skulum setja minnisvarða á leiðið hans, eins og gert er
við alla mikla menn. Það er bæði okkur og dalnum til sóma,«
sögðu þeir.
»Við ættum að minsta kosti að hækka það upp,« mælti
fátæklingurinn.
»Við skulum setja á það marmarasúlu, sem verði sú fallegasta
á öllu landinu,« mælti ríkismaðurinn.
»Og við skulum láta grafa á hana fegursta versið hans, og
láta þess getið, að þetta sé þakklætisvottur frá vinum hans,«
mælti gáfumaðurinn.
»Eg vil að marmarinn sé í kross, því það á svo vel við yfir
dauðum mönnum,« mælti heimskinginn.
Og þeir settu stóran og vandaðan legstein á gröf skáldsins,
sem kostaði mörg hundruð krónur. —
En ekkja skáldsins er ennþá í vinnumenskunni með yngsta
barnið sitt. — Hin tvö eru hreppsómagar þar í dalnum.