Eimreiðin - 01.05.1908, Blaðsíða 43

123
sem ég sá — alt sem mig dreymdi. — vildu heyra þaö,
læra það og syngja það. — Sjálfur hafði ég unun af því og mér
fanst ég þá líka veita öðrum ánægju með því.--------En það var
rangt------— og þó vildi ég þér og börnunum vel. — — —
Eg held, ef ég fengi að halda áfram að lifa, að ég gæti samt
ekki hætt — ekki hætt að syngja — — —«
þungur ofsabylur gekk yfír baðstofuna, svo það brakaði og
hvein í gömlu hálffúnu viðunum, en svo leið hann yfir.
Hið deyjandi skáld lyfti höfðinu lítið eitt frá koddanum, og
hvíslaði svo lágt, að það rétt heyrðist:
»Heilsaðu vorinu frá mér, þegar það kemur. — Ó, það er
svo fagurt! — Eg sé það aldrei framar. — En það er svo gott
að deyja hjá þér. — Peir eiga bágt, sem deyja einir. — Legðu
lófann á hina kinnina. — Svona. — Nú er ég ánægður. — —
Vertu sæl, elskan mín — æfinlega sæl — — —«
Höfuðið hné máttlaust á koddann. Hann var dáinn.
m.
»Ja, það var að búast við, að svona færi fyrir honum,« sögðu
hinir bændurnir. »Aumingja konan hans! Að það skyldi þurfa að
liggja fyrir henni, að lenda saman við þennan ræfil, og eigaþessi
börn með honum! Nú verða þau að fara á sveitina, veslingarnir!
— Ja, þvílíkur þó ólánsbjálfi og ónytjungur sem hann var!« —
»Honum hefði verið betra að þræla eins og ég geri, þá
hefði hann ekki þurft að drepast úr hor þetta árið,« sagði fátæki
bóndinn.
»Ef hann hefði bara haft vit á því, að byrja ekki búskapinn
fyrri en hann var búinn að næla dálitlu saman, eins og ég gerði,
þá hefði ekki farið svona,« sagði ríki bóndinn.
»Hann vantaði hyggindi, sem í hag koma. Hefði hann
kunnað að beita viti sínu á þann hátt, sem ég kann, þá hefði alt
farið vel,« sagði gáfaði bóndinn.
»Sá, sem ekki vill vinna, á ekki heldur mat að fá,« og það
lifir enginn í þessari veröld á eintómum sönglanda; eða svo virð-
ist mér,« sagði heimski bóndinn.
En allir sungu þeir ljóð skáldsins og kendu þau öðrum.
Ekkjan hans fór í vinnumensku með yngsta barnið sitt. Hin