Eimreiðin - 01.05.1908, Blaðsíða 26

io6
og bjart gera að líta
yfir hjarnbreiðu hvíta,
og ljóma’ yfir svellum
og fannþöktum fellum,
og glit láta falla
yfir gljájökuls skalla —
svo birta þau noröurhvels eyðislóð alla.
En hátt upp í hæðir er horfi’ eg til þín,
þú himneska ljósdýrð, sem yfir mér skín,
þú ert eins og glampi frá eilífðarhliði,
sem önd minni bendir í næturheims friði!
II. HRAUNBÚI.
Eg er í hraunum alinn fremur ljótum
og ybbið skap mitt, sem þið hafið séð;
en úfnu hraunin ala blóm í gjótum,
og undir niðri hef ég viðkvæmt geð;
og sem í hraunum lyng og blóm og birki
og björt finst lindin mitt í grýttum hring,
svo felst og ögn í minnar veru virki
af vænni fegurð og af tilfinning.
III. OH, WERT THOU IN THE COULD BLAST.
(Eftir ROliERT BURNS.)
Ó, stæðir þú á heiði í hríð,
þar hvassast er, þar hvassast er,
ég breiddi’ út mína skikkju skjótt,
að skýla þér, að skýla þér.
Og blési um þig harma hret
á hraknings leiö, á hraknings leið,
við brjóst mitt hæli byði’ eg þér
í beiskri neyð, í beiskri neyð.
Og ef ég væri’ í eyðimörk,
á auðnar stig, á auðnar stig,
í Eden hratt hún hverfðist mér,
ef hefði’ eg þig, ef hefði’ eg þig.
Og væri’ eg jarðheims vísir alls,
þá veit mín trú, þá veit mín trú,
í valds míns krónu vænstur steinn
að værir þú, að værir þú.