Eimreiðin - 01.05.1908, Blaðsíða 48

128
mín?« hugsaði Áslaug með sjálfri sér, gekk svo fram á sjálfa
brúnina og sló örmum sínum um grannvaxið birkitré, sem stóð
þar með skjálfandi greinum út yfir hengiflugið; — og svo horfði
hún niður. En hún sá ekkert; fjörðurinn lá þar kyr og spegil-
sléttur; ekki svo mikið sem nokkur fuglhræða sæist þar á flugi.
Áslaug settist aftur niður og fór aftur að syngja. En þá var
greinilega svarað í sama tón, og nær en í fyrra skiftið. »Ein-
hver hlýtur það að vera, hver sem það svo er«; Áslaug spratt
upp og laut aptur út yfir hengiflugið. Pá sá hún niður við fjalls-
ræturnar bát, sem lagt hafði verið að klettunum, og þetta var
svo djúpt niðri, að báturinn sýndist eins og dálítil skel. Hún lét
augað hvarfla upp á við, og sá þá rauða húfu og undir henni
pilt, sem klifraðist upp eftir þverhníptu fjallinu, að kalla mátti.
»Hver getur það verið?« spurði Áslaug, slepti tökum á björkinni
og hörfaði langt aftur á bak. Hún þorði ekki að svara sér sjálf,
því hún vissi vel, hver það var. Hún fleygði sér niður á gras-
svörðinn og greip með báðum höndum í grasrótina, eins og það
væri hún, sem ekki mætti missa handfestina. En grasrótin losn-
aði, hún hljóðaði upp yfir sig og tók enn fastar á en áður. Hún
bað guð almáttugan að hjálpa honum. En svo datt henni í hug,
að þetta uppátæki í honum Póri væri að freista drottins, og hann
gæti því ekki vænst eftir neinni hjálp. »Aðeins í þetta eina
skifti,« sagði hún biðjandi, »aðeins í þetta eina skifti verðurðu að
hjálpa honumU — og hún tók um hundinn, eins og það væri
hann Þórir, sem hún vildi halda föstum, velti sér með honum
yfir grassvörðinn, og henni fanst tíminn vera óendanlegur.
En þá sleit rakkinn sig lausan. »Vóv, vóv«, gjammaði hann
út yfir hengiflugið og dillaði rófunni. »Vóv, vóv«, gjammaði hann
íraman í Áslaugu og flaðraði upp um hana; »vóv, vóv« aftur út
yfir hengiflugið, og nú skaut rauðri húfu upp yfir fjallsbrúnina —
og Pórir lá í örmum hennar.
Og þar lá hann heila mínútu, án þess að hvorugt þeirra
gæti komið upp nokkru orði. Og þegar þau loksins gátu sagt
eitthvað, þá var ekkert vit í því.
En þegar Knútur karlinn á Húsabæ frétti þetta, þá urðu
honum orð á munni, sem töluvert vit var í; hann barði í borðið,
svo að undir tók í stofunni, og sagði: »Pað er piltur, sem er
eigandi, hann skal fá stelpuna!« V. G.