Eimreiðin - 01.05.1910, Blaðsíða 47

123
EINAR HJÖRLEIFSSON. Hann samdi »Ráðgjafinn á þingi«,
og var þá vitur maður og hagsýnn stjórnmálamaður. Hann var þá
og kominn á lögaldur og búinn að ná fullum vitsmunaþroska. En
eftir þroskaaldurinn kemur hnignunarskeiðið og fær enginn maður
aftrað því, að elli færist yfir hann. En það er satt: að ellin er
með ýmsu móti. Stundum kemur hún í ljós í gerfi æstrar og
óstiltrar konu, en stundum er hún hægfara og leggur undir flatt
móti sólinni.
Eg get ekki betur séð, en að æsingar-ellimörk væru á Einari
mínum Hjörleifssyni, þegar hann hélt ræðuna í fyrra vor í Rvík,
um það, að vér »gerðum það aldrei«, að samþykkja það, að búa
við betri kjör í sambúðinni við Dani, en kostur var á að hugsa
sér, þegar við, ég og hann, og ótal fleiri, vildum fá sráðgjafann
á þing«.
Einar brá mér um það í Isafold í sumar sem leið, að ég væri
eini Pingvallafundarfulltrúinn, sem snúist hefði, og að snúningurinn
væri snöggur. Beri menn nú saman Einar þann, sem hélt fram
hentistefnunni um aldamótin og þann Einar, sem sagði í Rvík
»að vér gerðum það ekki«. Og sama daginn sagði hann við einn
sambandslaganefndarmanninn, að hann vildi skilnað við Dani, —
og mun sá samanburður sýna það og sanna, að hann er sá,
sem snúist hefir, en ekki Guðmundur Friðjónsson.
PlNGVALLAFUNDURINN. Ég býst nú við því, að mér
muni verða svarað því, að Þingvallafundurinn hafi brotið niður
hentistefnuna og tekið af skarið hennar allgreinilega. Ég skal
svara því hiklaust, með hreinu uppliti. Pað er satt, að Pingvalla-
fundurinn síðasti heimtaði konungssamband, og ef það fengist ekki,
taldi hann skilnaö fyrir hendi. Nú fékst ekki hreint konungssam-
band, svo sem kunnugt er, og það fæst ekki, samkvæmt um-
mælum þeirra ráðaneytisforseta, sem verið hafa síðan sambands-
laganefndin sat á rökstólunum. Og þó hefir enginn Pingvalla-
fundarfulltrúinn óskað eftir skilnaði nema Gísli Sveinsson, og er
ekki mark að slíku. Samkvæmt þessum ómótmælanlega sann-
leika, hafa allir Pingvallafundarfulltrúarnir snúist, nema Gísli —
og Einar Hjörleifsson engu síður en ég. Við höfum að vísu snú-
ist sinn til hvorrar handar: ég á þá sveifina, að þoka fram á leið
rétti landsins og hagnaði, en hann hefir snúist á hina sveifina: að
láta alt sitja kyrt. Hann má hæla sér af sínum hlut. Ég sneyp-
ist mín ekki fyrir þátttöku mína í málinu.