Eimreiðin - 01.05.1910, Side 53

129
En það hafði henni þótt verra en alt annað ilt, að þvo innan úr
sláturkindum á haustin!
Mér dettur þessi stúlka í hug og hræðsla hennar við vamb-
irnar, þegar ég hugsa um hræðslu E. H. við Dani, að þeir gleypi
okkur. Hann virðist óttast »þessar mörgu og stóru vambir þarna
fyrir handan«.
Enginn þarf að halda, að fólk sé einfalt yfirleitt hér í sýslu,
þó að ein stúlka væri svona auðtrúa. Éin frú kvað vera til í Rvík,
sem haldið hefir, að margir kútmagar séu í stóru þorskunum,
og eru þó frúrnar gáfaðar yfirleitt í höfuðstaðnum — að sögn.
VITSMUNIR OG DRENGSKAPUR. Hitt liggur mér nú í
léttu rúmi, þó að E. H. telji mig engan vitsmunamann. Hann
segir í ísafold, í þessu lifrar-sambandi, að fáum muni finnast til
um vitsmunavöxt minn, sem lesa »Sjálfstæði« í Eimreiðinni. Mér
er ekki svo mjög ant um það, að mér sé hælt fyrir vitsmuni, og
er þó lof E. H. gott, af því að hann er vitsmunamaður. En mér
er ant um annað. Mér er ant um það: að ég sé og verði talinn
sæmilega hreinlyndur maður og góður drengur. Okkur íslendinga
skortir ekki tilfinnanlega vitsmuni. En hitt er það: að mörgum
þjóðmálamanni í landi voru er illilega drengskapar vant og hrein-
lyndis. Ég ætla ekki að nefna nöfnin, því að dagurinn þekkir sína
og nóttin sína, og sagan kryfur þjóðmálamennina á sínum tíma
og skoðar innan í þá.
Gladstone gamli sagði, að drengskapur væri bezta pólitík.
Hreinlyndið er affarasælla en slægðin og grályndið, enda þótt
drenglyndi maðurinn sé vitminni og hafi færri gildrur í smíðum
og fjalaketti.
Munum eftir Merði Valgarðssyni!1
1 E. H. bregður mér í ísaf. um vísu, sem ég gerði í fyrra um stöðu Fjallk.
samkvæmt Uppkastinu, þar sem hiín er talin að verða húsmenskukona hjá »ma-
dömu« Sörensen. — Petta var nú skáldskapur, karl minn! En skáldskapur og póli-
tík er sitthvað og ekki auðvelt að samrýma þau. Annars hefir Fjallk. verið pró-
ventukerling »madömunnar« um mörg hundruð ár og það er framför próventukerlingu
að verða húsmenskukona. Húsmenskukona er eins sjálfstæð oft og tíðum sem hús-
freyjan sjálf og stundum frjálsari að miklum mun. — Mér dettur nú í hug viturlegt
niál E. H , sem hann hafði í »Fjallk.« um árið, útaf ritgerðum Guðm. Hannes-
sonar um »sérmálasjálfstæðið«, að það væri einskisnýtt. Pá sagði Einar: að alt
sjálfstæði væri aðeins viðmiðað, ekki til öðruvísi í raun og veru, af því að enginn
væri al-sjálfstæður út af fyrir sig, hvorki einstaklingur né ríki. Lífið alt er saman-
hangandi keðja, og eitt er öðru háð. Svo ramt kveður að þessu: að eitt ríki t. d.