Eimreiðin - 01.05.1910, Síða 66

142
laust, og þær Manga og Prúða væla undir eins og úti á þekju^
og svo heyrast við og við drunur úr Gvendi, eins og úr tómri
tunnu. Ja slíkt og þvílíkt! Og þetta á að heita guði þóknanlegt.
En hann verður að gera sér það að góðu, vesalingur, að hver
skapi sér hann í sinni mynd. Og það er engin von til, að sá
guð, sem þau Pórir og Sigurlaug skapa sér, sé sérlega smekkvís.
Eftir kvöldskattinn var ég á stjái og að rangla svona hálf-
eirulaus aftur og fram um bæinn. Eg tíndi á mig skárstu spjar-
irnar, sem ég á, og þær sem helzt eitthvert skjól er í. Fólkið
var alt að spila púkk inni í suðurhúsi og enginn skifti sér neitt af
mér. Klukkan var víst farin að ganga tólf, þegar ég fór að hypja
mig til ferðar. En klukkan hérna er náttúrlega jafnvitlaus og alt
annað, altaf þetta einum og tveimur tímum á undan sól. Til
allrar hámingju þarf ég ekki aö fara eftir henni. Eg ætti að
þekkja eyktamörkin hérna á Gili bæði á nóttu og degi.
Eg labbaði fram í skála, fór ofan í kofortið mitt og tók þar
upp úr dálítinn kassa, tók hann undir hendina og gekk út t
göngin. Par rakst ég á Prúðu. Hún kom handan úr eldhúsi með
týru í hendinni og rak hana nærri því upp í mig af forvitninni.
Svo spurði hún mig, hvert ég ætlaði. Eg hélt henni kæmi það lítið
við og leit á hana um leið þeim augum, að húm rauk inn í
fússi. Hún hefur náttúrlega sagt fólkinu að ég ætlaði út í gil til
að drepa mig. En l’órir hefur sjálfsagt bannað að skifta sér
nokkuð af því. Pað væri víst eini greiðinn, sem ég gæti gert
honum.
Eg staulaðist út úr bænum og út og upp túnið að gilinu.
I’að var rennislétt hjarn alla leiðina, svo ég klöngraðist furðan-
lega áfram. Á melnum á móts við stekkjarfossinn nam ég staðar,
rétt á gilbrúninni. Eg settist á stein, sem stóð upp úr fönninni
og lagði kassann hjá mér. Pað var glaðatunglskin og logn, en
frostlítið, og hann var að draga upp dálitla bliku í suðrið. Pað
drundi óvenjulega hátt í fossunum í gilinu, eins og altaf gerir,
þegar sunnanátt er í honum.
*
* *
Eg opna kassann. í honum er ein flaska, silfurbikar og
tappatogari.
Síðustu tjárssjóðir mínir, ljómandi af gömlum endurminn-
ingum.