Eimreiðin - 01.09.1910, Blaðsíða 14

170
menning aukist, er að þjóðfélagið framleiði meira en það eyðir.
En það er hæpið, að það geri vort íslenzka þjóðfélag, sem stend-
ur. Eg tel því búnaðarskóla þarflegri en háskóla. Þarflegra að
kenna skólaiðnað (slöjd) í barnaskólunum, en margt, sem nú er
kent. Og það meira vegna hins verklega (»praktiska«) en hins
mentandi árangurs.
Samvinna sýnir alstaðar í heiminum ágætan árangur. En
hvergi er hennar meiri þörf en þar, sem jafn-strjálbygt er og á
Islandi. Skyldi unglingum ekki nauðsynlegra að læra eitthvað
um samvinnu- og ítaks-félagsskap, en að læra utanað sögur um
svall og hór Gyðingakonunga, sem lifðu fyrir þúsundum ára, séu
þær sögur annað en heilaspuni.
Flestir vinna mest gagn með því, að verða duglegir og þarfir
menn í sinni stöðu, hvort heldur þeir eru bændur eða sjómenn,
iðnaðarmenn eða annað. Ótal ungir menn brenna af löngun eftir
að vinna gagn, landinu og þjóðinni, en það er eins og fæstir viti,
hvar fiskur liggur undir steini. Sumir hrópa upp um fornan rétt
Islands til þess að vera sjálfstætt og fullvalda ríki, og halda, að
í skilnaðinum við Dani felist alsæla íslendinga. Og flestir störum
vér með undrun og aðdáun á kjark og framtakssemi Forn-íslend-
inga — en með hendur í vösum.
Ritað í Kaupmannahöfn 1910.
ÓLAFUR FRIÐRIKSSON.
í önnum dagsins.
(frjá kvæði).
I. JÓN A. HJALTALIN SKÓLASTJÓRI.
Hýr var haustdagur
og himinn fagur.
Brosti’ á bláleiði
við bleikum meiði
röðull reginskær,
þótt rynni nær
vádjúpum viði
og að vetri liði