Dagblaðið Vísir - DV - 23.05.1987, Blaðsíða 12

12
LAUGARDAGUR 23. MAÍ 1987.
Gæðingur í skiptum fyrir fylfulla meri og veturgamalt trippi,
Hvað á Gráni
að kosta?
Bókabéus nokkur, kunningi
minn, fór i hrossakaup hér um dag-
inn. Maður þessi lítur helst aldrei
upp úr bókum sínum eða ritum,
ekki nema til að finna sér nýja bók
í hillu eða þjarka við bóksalann
um verð. Og þessi hugmynd hans
að fara í hrossakaup er einmitt
þaðan sprottin: hann hafði verið
að kíta við bóksala, kunningja
sinn, um réttmæti verðlagningar í
versluninni, fannst að bóksalinn
gæti ekki einn ráðið verði bókar-
innar.
- Þú ert engu skárri en hrossa-
prangari sem lýgur til um aldur
bikkjunnar, kosti hennar og ættir.
Þú reynir að selja fólki bækur og
höfðar til loðins hugtaks eins og
markaðsgildis, íjölda útgefinna
eintaka (sem er útilokað fyr-
ir kúnnann að kanna) og eftir-
spurn.
- Það getur enginn verðlagt mínar
bækur nema ég sjálfur, sagði bók-
salinn. Þar að auki hef ég ekki tíma
til að prútta um verð hvers ritlings
sem fólk ágirnist hér.
Bókabéusinn
lenti nokkru seinna á kenderíi
og stóð á tröppum veitingahúss og
beið eftir leigubíl. Þar sem hörgull
var á slíkum tólum þessa nótt varð
það úr að hann slóst í för með
manni sem hann þekkti hvorki
haus né sporð á og þeir óku saman
niður í miðbæ.
- Ég á fimmtíu hross, sagði sá
ókunni.
- Ég á eitt hross, sagði okkar
maður og roðnaði ekki einu sinni
yfir svo grófum ýkjum. Og þegar
hann fann að stóðbóndanum fannst
lítið til koma um hrossaeign sína,
flýtti hann sér að bæta við að þessi
eini hestur hans væri áreiðanlega
meira virði en þessi fimmtíu hross
öll til samans.
- Skárri hlýtur það að vera mó-
bikkjan, sagði stóðbóndinn. Er
þessi stjörnufákur þinn til sölu?
- Það getur farið svo, sagði okkar
maður. Og kvaðst ekki hafa tíma
til að sinna grip þessum og auk.
þess vantaði sig fé. Eða hvað ertu
tilbúinn að borga? spurði hann
stóðbóndann.
Við förum í hrossakaup
sagði bóndinn. Og bauð okkar
manni íylfulla hryssu ásamt vet-
urgömlu trippi fyrir gæðinginn.
- Ég slæ til, sagði bókamaðurinn,
enda var bílferðin á enda og hann
orðinn hræddur um að lenda í frek-
ari stóðverslun. Og sagði seinna
að sjaldan hefði hann haft eins ríka
tilfinningu fyrir því að vera lentur
úti á hálum ís en á þessari stundu,
þegar hann hafði skipt á hesti sem
ekki var til fyrir fylfulla hryssu og
trippi sem hann taldi sig ekki hafa
pláss fyrir á háaloftinu.
- Hvað á ég að gera? spurði hann
vin sinn daginn eftir. Vinurinn,
sem þekkir inn á hrossaverslun,
sagði tvennt til ráða: Þú hringir í
bóndann eða skrifar honum fallegt
bréf, segist hafa verið að grínast
og að þú eigir engan gæðing, eigir
reyndar ekki eina móbikkju held-
ur. Eða þú stendur við orð þín,
útvegar þér góðan hest og lætur í
skiptum fyrir meri og fyl og folald
og losar þig síðan við það nýfengna
stóð ellegar gerist hrossabóndi.
Voru ekki forfeður þínir úr sveit?
Ég er viss um að það rennur búa-
blóð um æðar þér.
Já
sagði bókabéusinn. Nú ætla ég
að leggja fyrir mig hrossaprang svo
að ég geti seinna sagt barnabörn-
unum mínum sögur af þeim hross-
um sem ég eitt sinn átti.
Bókamaðurinn fór nú á hraðn-
ámskeið í ættum hrossa hjá þeim
hrosskunnuga, las síðan dýrahalds
MILLI LÍNA
Gunnar Gunnarsson
auglýsingar í DV í nokkra daga og
sá loks auglýstan gæðing. Hann
lyfti símtólinu.
- Þú varst að auglýsa gráan gæð-
ing, ekki satt? sagði hann dimm-
raddaður.
- Já, sagði mjóradda piltur.
- Hvað á hann að kosta?
- Svona áttatíu eða níutíu þús-
und, það fer eftir því hvernig hann
verður borgaður.
- Hvers vegna ertu að selja hann?
- Hann er of viljugur fyrir mig.
- Viltu fá fylfulla hryssu, úrvals-
reiðhross af Kirkjubæjarkyni
ásamt veturgömlu trippi undan
Nökkva á móti? Það gæti orðið
byrjun á mikilli hrossaeign þinni.
- Ég gæti hugsað mér það, sagði
pilturinn. Og svo gerðu þeir út um
kaupin á þá lund að drengurinn
borgaði bókabéusinum allt féð sem
hann hafði fengið í fermingargjöf,
um íjörutíu þúsund, í milli.
Grái gæöingurinn
var nú sendur norður í land til
stóðbóndans. Og hryssan kom
ásamt trippinu um svipað leyti.
Okkar maður lagði fjörutíu þúsund
inn á ávísanareikning sinn og var
viss um að svo velheppnað
hrossaprang hefði tæpast átt sér
stað þann daginn á öllu Islandi.
- Ég var að heyra Ijóta sögu,
sagði svo vinur hans sem þekkti til
hrossamálefna í landinu. Þeir sátu
saman á vönduðu veitingahúsi og
gæddu sér á krásum í boði bóka-
mannsins. Hann hafði með sjálfum
sér ákveðið að greiða fyrir máls-
verðinn með hluta af því fé sem
hann hafði fengið frá fermingar-
barninu.
- Lát heyra, sagði bókabéusinn,
enda er hann mikið fyrir Ijótar sög-
ur.
- Sómakær bóndi norður í landi
var plataður upp úr skónum hér
syðra um daginn. Þessi vesalings
maður var að byrja búskap, átti
eiginlega ekkert nema eina fylfulla
meri og veturgamalt trippi, hafði
beðið í tvö ár eftir láni úr Stofnl-
ánadeild til að geta keypt sér fyrir
rollur þegar hann lenti hér á kend-
eríi og ósvífinn prangari hafði af
honum merina, fylið og trippið og
lét hann í staðinn fá aflóga jálk,
tannlaust gerpi sem var strax sent
í sláturhús. Óskaplegt hve ósvífnir
menn geta verið og tillitslausir.
Það er nú ekkert smáræði
sagði okkar maður og stakk gaffl-
inum á kaf í safaríkan kjötbita sem
hann var ekki alveg viss um hvort
væri af hrossi eða kú. Enda hefur
hrossaprang aldrei höfðað neitt
sérstaklega til mín, bætti hann við.
Það er eitthvað svo óþrifalegt og
loðið við það. En svona er þetta
orðið á svo mörgum sviðum þjóð-
lífsins. Nú vill fólk ekki sjá fast
verðlag sem ákveðið er í nefnd,
heldur hleypur það milli verslana
í von um að geta gert kjarakaup.
En það gerir aldrei nokkur maður
kjarakaup. Nema náttúrlega um-
boðsaðilinn, sagði bókabéusinn og
varð hugsað til fermingarpening-
anna sem hvíldu tiltölulega óhultir
inni á bankareikningi hans. - Eig-
um við ekki að fá okkur kaffi og
koníak á eftir? spurði hann svo í
örlæti sínu.
- Þakka þér fyrir, sagði sá sem
hafði vit á hrossum. - En hvemig
fór annars með þessi hrossavið-
skipti þín um daginn?
- Æ, minnstu ekki á það. Ég
gleymdi því bara og vona að stóð-
bóndinn hafi fyrirgefið mér sökum
ölvunar. -GG