Dagblaðið Vísir - DV - 21.11.1987, Blaðsíða 20

Dagblaðið Vísir - DV - 21.11.1987, Blaðsíða 20
LAUGARDAGUR 21. NÓVEMBER 1987. Auður Haralds sendir frá sér ská • • Oraiu Deisí - sem er ung, há, feig og ljóshærð 20 - segirAuðurHaralds „Æ, þetta er svona kaupfélags- bóksagðí Auður Haralds rlthöf- undur er DV sló á þráðinn til hennar alla leiö til Rómar. „Út af fyrir sig stæling af lapþunnum róman,“ hélt hún áfram. Auður skrifar bókina bæði sem sögu- þráð um unga stúlku sem mætir í ýmsum óvæntum og ógn- þrungnum örlögum og sem dagbók um það hvernig bókin er skrifuð. - Er ekki erfitt að skrifa bók með þessum hætti? ,J>að er alltaf erfltt að skrifa bók,“ svaraði Auður milli þess sem hún öskraði á heimiliskött- inn sem gerði sig líklegan til að stela kjúklingnum sem átti að verakvöldveröurinn. „Mérfinnst meira að segja erfltt að skrifa jólakort og póstkort vegna þess að það kemst svo lítið fyxir á þeim eða plássið er of mikið fyrir lítið. „í bókinni er mikið af mannlýs- ingum, þetta eru þtjár bækur í einni. í fyrsta lagi er þetta róman og búið spil. í öðru lagi er bókin lengri en róman með söguþræði og tilþrifum, í þriðja lagi er í henni bókmenntalegt ívaf og í fjórða lagi er hún eins og hámær- ingin sem þeir eru alltaf aö auglýsa í sjónvarpinu - hún virk- ar bara þar sem hárið þarf á næringunni að halda. Menn geta tekið bókina eins og þeir vilja og lesið það úr henni sem hentar þeim best,“ sagði Auður enn- fremur. Hún sendir frá sér tvær bækur fyrir þessi jói. Ung, há, feig og ljóshærö og hinstu bókina um Elías eins og hún sjálf orðar það. „Ég er byrjuö aö föndra við tvær' aðrar bækur, önnur er kaupfé- lagsbók en hin ferðahandbók, nokkurs konar kennsluhand- bók.“ - Getur þú lifað á ritstörfunum? „Nei, ég rétt get étiö þau,“ svar- aði Auður og bættí þvi við að ítalskt þjóðlífgæti orðið óþolandi þreytandi „Eg fæ aldrei nein yfirlit frá bankanum og veit því ekkert hvernig fjárhagurinn stendur. Ef ég ætla að kaupa fri- merki þá er pósthúsið lokaö vegna jarðarfarar og ef ég ætla í strætó þá ganga þeir ekki sökum verkfalls. Og þegar ég fór út í banka þá lokuðu þeir einmitt þeg- ar ég var aö koma í einhvetju mótmælaskyni. Þannig hefur allt gengið á afturfótunum hjá mér þvi núna hefur ritvélin rain gefið upp öndina og ég hef ekki efiii á viðgerðinni. Þetta er sem sagt allt geggjað.“ - Af hveiju kemur þú þá ekki heim? „Máliö er einfaldlega þaö að ég hef ekki efiu á því heldur. Ég gef fjórum köttum aö éta og einum hundi auk fjölskyldunnar," sagði Auöur sem nú hefur veriö búsett á Ítalíu í þrjú ár. „Ég ætlaði að vera hér í smátíma og fá hvíld frá þessu yfirgengilega þjóðfélagi heima og hér hef ég verið og hef ekki einu sinni heitt vatn. Krakk- amir kunna vel við sig og ég hef aölagast umhverflnu,“ sagöi Auður Haralds og henti nú sím- anumfrásértilaðnáíkvöldmat- j inn sem var að stinga af ásamt einum heimiliskettinum. -ELA Uss, það er enginn vandi að skrifa ástarsögu. Maður notar: 1 unga fagra saklausa stúlku. 1 ungan dökkhærðan mann, illa inn- rættan. 1 ungan ljóshærðan mann, vel inn- rættan. 3-7 aukapersónur með ógreinilegt innræti sem má láta bregðast til beggja vona eftir þörfum og fram- vindu. 1 plott. Piottið er oftast gert úr misskiln- ingi, einum eða íleiri. Þeirmega vera hvernig sem er. Að auki er gott að nota 1 laungetnaö ogl nisti, (það var Dickens sem kom þessari nistishefð af stað). Svigrúmið í laungetnuðum er ekkert, öfugt við misskilningana, þvíþað eralltafHún sem erlaundótt- ir, hann er bara -son. Lengi vel nægði þetta til að byggja upp óbærilega spennu. En nú viil lesandinn aksjón og vonda stjúpan stendur ekki ein undir blóðþorsta neytandans. Þvíhefurástarsögunum bæst liðsauki í formi glæpamanna. Er nú unga sakiausa stúlkan látin sæta illgjörðum stjúpunnar, vera í stöðugri sálarkreppu af því hún veit ekki hvom hún elskar ogjafnframt berjast við ográða niðurlögum eitur- lyfjasmyglara, alþjóðanjósnanets eða voidugs glæpahrings. Það gerir hún með annarri hendi því með hinni styðurhún sig stanslaust viðsterkan arm annars hvors vonbiðla sinna til skiptis. Lýsingar úr öllum áttum Þeir redda þessu svo á endanum, en á milli fyrsta kapítula þar sem maður lemur sakleysi, fegurð og ves- öld stúlkunnar inn í lesandann og síðasta kafla þar sem allirfá makleg málagjöld, eru oft tvö hundruð síður. Þær þarf að fylla. Hefðbundið uppfyllingarefni eru lýsingar á fatnaði og innréttingum. Það er mjög hentugt því sköpunar- gáfan hvílist svo vel á meðan maður veitir sér upp úr hnappagötun, skó- leðri, blómaskreytingum, viðarteg- undum, áklæði og gluggatjöldum. Þau síðustu eru að auki nokkuð virk- ir þátttakendur í sögunni: Alltaf að bærast. Með trukki og tMnningu tók ég Önnu Deisí, skellti henni inn íalelda bygginguna og tók til við að lýsa fót- um og húsbúnaði. í miðjum kafla varð mér ljóst að Anna Deisí var brunnin inni og ég ekki hálfnuð með húsgögnin. Ég varð að byrja upp á nýtt. Hervirki í flugstöð Svarthæröi, beinvaxni, holdgranni maðurinn gekk niður flugvélatröpp- umar. Hann bar kamelullarfrakk- ann lausan á herðunum yfir svörtum hrásilkijakkafótunum. Hægri hönd- in drap niður silfurslegnum göngu- staf. Andlitið undir tinnusvörtu hárinu var óvenjuhvítt. Það hefði verið kvenlega fingert með rauðum amor- boga varanna, ef reisnarlegt kónga- nef hefði ekki komiö því til bjargar. Augun vom hálflukt. Maðurinn haföi rétt hafið göngu sína eftir löngum göngum flugstöðv- arinnar, þegar ópersónuleg rödd hóf tilkynningar í hátalarakerfið: „Takið eftir: Farþegar með flugi 212 frá Beirut em beðnir að ganga inn í móttökusal númer ellefu. Við endur- tökum...“ ' Maðurinn gekk beint áfram án þess að fórlast eitt andartak. Fyrir framan hann beygði móðir sig niður og þreif upp lítið barn. Hann vék sér fram hjá henni án þess aö virða óttasvip hennar viðlits. Móttökusalur númer ellefu var enginn móttökusalur. Hann var her- virki. Svo var andrúmsloftið og þéttar raðir hermannanna þrúgandi, að ekkert heyrðist þar annað en stuttaraleg skipun undirforingjans við dymar: „Afhenda skilríki hér.“ Maðurinn dró upp vegabréf, af- henti það og fékk sér sæti. Hann sat hreyfmgarlaus þar til nafn hans var kallað upp. Þá gekk hann fínlegum skrefum inn í hliðarherbergiö líkt og hann hefði eytt þægilegri stundu á handsnyrtistofunni. Austurlensk teppi „Signor Cabal?“ sagði yfirforing- inn stuttlega og hélt vegabréfi mannsins líkt og óhreinindum á milli tveggja fmgra. „Don Alexandro Filipippo Ramon Gualjar des Valles de Cabal, mark- greifi," svaraði maðurinn kuldalega. „Signor Cabal...“ byijaði yfirfor- inginn. „Cabal markgreifi,“ endurtók portúgalski markgreifinn og biks- vört, ísköld augu hans nístu yfirfor- ingjann. „Þér hafið farið fjórum sinnum til Austurlanda nær á átta vikum,“ sagði herforinginn og sleppti öllum titlum. „Getið þér sagt mér hvert erindi yðar var?“ „Ég versla með austurlensk teppi,“ svaraði markgreifmn. „Og seljast þau svona ört?“ „Viöskiptavinir mínir em í sér- flokki. Þeir gera sérkröfur. Ég uppfylli þær.“ „Emð þér að koma úr viðskipta- ferð?“ „Já.“ „Emð þér með einhver skjöl þar að lútandi?" Yfirforinginn horfði hlakkandi á portúgalska markgreif- ann. Hann var ekki með neina skjalamöppu. Kaupsýslumaður án skjalamöppu? Óhugsandi. „Þau era í farangri mínum.“ „Og þér þorið að geyma þau þar?“ „Hafið þér nokkm sinni borið það saman að hrifsa þunga ferðatösku annars vegar og létta skjalamöppu hins vegar og hlaupast á brott með hana? Ég veit ekki betur en að meira að segja opinberar tölur,“ markgreif- inn lagði áherslu á „opinberar“ og ýfði nasavængina fyrirlitlega, „segi að sérgrein smáþjófa Rómaborgar sé að hrifsa handtöskur og sKjala- möppur, fólki að óvörurn." Harðir drættimir í kringum munn yfirherforingjans hörðnuðu. Hatur hans á yfirstéttum og aðli var jafn- mikið og óttablandin virðing hans fyrir hinum sömu. „Þér hafið valið skynsamlega leið,“ píndi hann út úr sér. „En óþægilega á þessu augnabliki. Emð þér ekki með neitt á yður sem getur stutt framburð yðar? Portúgalski markgreifmn renndi hvítri hendi niður í innri bijóstvas- ann á hrásilkijakkanum. „Aðeins þetta,“ sagði hann og rétti fram samanbrotið blað. „Þetta nægir mér ef farangur minn hverfur. En segir yður eflaust lítið. Það er ekki hægt að ætlast til að þér kannist við hinar ýmsu gerðir austurlenskra teppa.“ Raddblærinn sargaði á minnimáttarkenndum hérforingj- ans. Portúgalskur markgreifi á lakkskóm Hann fletti sundur blaðinu. Laun yfirforingja í herlögreglunni gera ekki ráð fyrir miklum innkaupum á austurlenskum teppum, en þó hafð’ foringjanum tekist að komast yfir tvo smærri bleðla fyrir mútufé sem hann hafði þegið. Hann las líka alltaf aug- lýsingar. teppaverslana. Það gaf honum þá þægilegu tilfmningu að hann væri að hugsa um að fjárfesta. Þrjú nöfn á blaðinu komu honum kunnuglega fyrir sjónir. Þá fannst honum hann kannast við öll nema eitt. „Og þessar tölur?“ spurði hann, fremur til að draga viðtalið á langinn. „Innborganir, tilboð, verð,“ svar- aði portúgalski markgreifinn, spar á orð. Yfirherforinginn horfði andartak á tölumar, blindur af öfund. „Þér megið fara,“ sagði hann og lét pappírsörkina falla á borðið. „Það verður fylgst meö yður,“ bætti hann við. „Það,“ sagði portúgalski mark- greifinn og drög að hæðnisbrosi snertu varir hans, „er eins konar atvinnusjúkdómur okkar teppa- kaupsýslumanna. Ég mun strax láta vin minn, Cavolo ofursta, vita af því. Hann getur þá fylgst með mér per- sónulega á meðan viö snæðum kvöldverð í kvöld.“ Herforinginn svitnaði undir húf- inni. Var markgreifinn að blekkja hann? Eða þekkti hann sjálfan æðsta yfirmann herlögreglunnar? Portúgalski markgreifmn tók pappíra sína upp af borðinu. Síðan gekk hann teinréttur út úr herberg- inu á svörtu lakkskónum. Hann kitlaði ekki einu sinni í hnakkann. Sprenging í tólf hæöa húsi Farangur farþeganna var ekki kominn í farangursafhendinguna. Það var af því aö sprengjuleitarsér- fræðingamir, eiturlyfjasveitin og hundamir vora að hluta hann í frumeindir sínar. Það tæki sinn tíma. Nema að koma honum saman aftur. Þá var öllu hent í einni bendu ofan í töskumar. í þeim tilvikum sem þeir hlutuðu ekki sundur töskumar líka. Markgreifinn yppti nærri ósýni- lega öxlum og gekk inn í símaklefa. Hann valdi innanbæjamúmer. í stað hringingar kom slitin upptaka sím- stöðvarinnar: „Númeriö sem þér hringið í hefur verið tekið úr sam- bandi, um tíma.“ Greifinn lyfti annarri augabrún- inni. Hann valdi númerið aftur. Sama slitna upptakan gerði vart við sig í eyra hans. Hann var ekki frá því, að hún væri nú ögn slitnari en fyrir hálfri mínútu síðan. Hann yfirgaf símaklefann og gekk að bamum. „Einn sambuca," sagði hann við barþjóninn. Sá kom óðara með glas af glærum líkjör. Portúgalski mark- greifinn horfði með viðbjóði niður í glasið. „Það vantar, sýnist mér, fluguna," sagði hann og otaði glasinu að bar- þjóninum. „Afsakið, herra,“ sagði barþjónn- inn og lét strax tvær kaffibaunir falla ofan í glasið. „Og hvaða hermdarverk hafa verið framin á meðan ég hef verið í burtu?“ spurði markgreifinn barþjóninn kumpánlega þegar hann tók við glas- inu. Hann hafði megnustu viður- styggð á að halda uppi samræðum við barþjóna. „Ja, það síðasta var bara fyrir klukkutíma síðan,“ svaraði barþjón- inn flaumósa í gleði sinni. Hann var tjáningarheftur í þessu starfi. Það em engir fastagestir í flughöfnum sem fylgjast með hálsbólgu bamanna og afborgununum af bílnum. „Þeir sprengdu upp tólf hæða hús á Via Veneto. Það er þess vegna sem þessi læti eru þarna,“ hann hnykkti höfð- inu í átt að móttökusal númer ellefu. „Þeir halda að einhver farþeganna hafi haft með það að gera.“ „Mjög líklegt. Einhver um borð sprengdi upp byggingu á Via Veneto á meðan vélin var yfir Miðjaröar- hafinu. Trúlega er það svo.“ Hann tæmdi glasið, beit kaffibaunimar grimmdarlega sundur og yfirgaf bar- inn. í tvo sólarhringa samfleytt velti barþjónninn starfsaðferðum lögregl- unnar fyrir sér. Reykingar bannaðar Portúgalski markgreifmn fékk seint og síðar meir farangur sinn og ákvað samstundis að setja allt inni- haldið í þvott án þess aö snerta það. Hann dró á sig hanskana áður en hann lyfti töskunum upp á þar til gerða kerra. Fyrir utan svaraði hann spumingu leigubílstjórans með: „Við skulum aka upp Via Veneto.“ Síðan hallaöi hann sér aftur í sæt- inu og skoðaði flennistór spjöldin sem bönnuðu reykingar í bifreiðinni. „Ósmekklegt," hugsað hann, dró upp silfurmunnstykki, stakk í það tyrkneskum vindlingi og bar að hon- um eld. (Millifyrirsagnir eru blaðsins)
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.