Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.1990, Blaðsíða 30

30
LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 1990.
íngurinn
- kaflar úr bók Jóns Óttars Ragnarssonar, Á bak við ævintýrið
Jón Óttar Ragnarsson er sennilega
sá íslendingur sem hvaö mest hefur
veriö milli tannanna á fólki á undan-
förnum árum. Mörg viötöl hafa birst
viö Jón Óttar og hann hefur verið
ófeiminn aö tjá sig um ástina og lífið.
Tvær konur, Elfa Gísladóttir og
Valgeröur Matthíasdóttir, hafa veriö
í lífi hans þennan tíma og báöar hafa
þær fjallað um ástarsamþand sitt í
íjölmiólum. Óhjákvæmilega hefur
veriö rætt um þennan þríhyrning
manna á meðal en í nýrri bók Jóns
Óttars eru tveir kaflar helgaöir þess-
um konum í lífi hans. Helgarblaðið
fékk leyfi útgefenda til aö birta kafla
úr bók Jóns Óttars en þar segir hann
meöal annars aö vegna þess aö þau
þrjú unnu ekki í sama húsi hafi ást-
arþríhyrningurinn ekki orðið aö
Bermuda-þríhyrningnum.
Rauðklædd
falleg kona
„Það var á árinu 1984 sem viö Hans
Kristján fengum hugmyndina aö
Stöö 2, þótt fyrstu áformin ættu ekk-
ert skylt við sjónvarp.
Skömmu fyrir áramót haföi ég
kynnst Elfu Gisla, íslenskri leikkonu
sem bjó í New York. Viö hittumst
fyrst i Leikhúskjallaranum á annan
í jólum áriö 1983 eftir frumsýningu í
Þjóðleikhúsinu. Þessi glæsilega
rauðklædda kona kom mér spánskt
fyrir sjónir, en ég haföi ekki fyrr
kynnst henni en eftirsjáin eftir Sig-
rúnu hvarf eins og dögg fyrir sólu.
Ég var ástfanginn.
Elfa er ein fallegasta kona sem ég
hef kynnst. Vegna þeirrar vanmeta-
kenndar, sem ég fann ávallt til gagn-
vart kvenlegri fegurð, var kannski
ekkert skritiö þó mér þætti meö ólik-
indum að svona glæsileg kona ætti
eitthvað vantalað viö mig. Þaö var
einhver ævintýraljómi yflr henni, en
um leiö eitthvaö brothætt sem höfö-
aði til mín. Hún var líka náttúrubarn
og uppeldi hennar hefði eins getaö
komiö úr höföi Dickens gamla. Hún
haföi þvælst mikið um austurströnd
Bandaríkjanna með móöur sinni og
fjórum systkinum og haföi meira og
minna þurft að hafa ofan af fyrir
hópnum, en útsjónarsemin var henni
í blóð borin.
Elfa átti oft erfitt með að skilja alla
þá öfund og afbrýðisemi sem hún
vakti stundum í brjóstum annarra,
ekki síst á tímum þegar rauður hatt-
ur og stuttpils úr rauðu leöri gat
hæglega orðið til þess aö augabrúnir
lyftust hér og þar meira en góöu hófl
gegndi. Fyrir bragðið haföi henni
reynst erflöara að koma sér áfram
hér en réttmætt var, þrátt fyrir mikla
hæfileika.
Eitt af því sem batt okkur Elfu sam-
an var kímnin. Enda þótt hún hafi
tilhneigingu til aö sveipa persónu
sína allt að því óþægilegri hógværö
og jafnvel minnimáttarkennd er hún
bráðskemmtileg. Kannski var þaö
vegna þess hve bemskan og ungl-
ingsárin höfðu veriö henni sjálfri
erfið sem hún hafði meiri áhuga en
aörir sem ég hef kynnst á því aö
umgangast börn. Hún haföi sérstakt
lag á að tala við þau eins og jafn-
ingja og gat leitt þeim fyrir sjónir að
„Brúókaup aldarinnar" var þaö kallaö þegar Jón Ottar Ragnarsson gekk
að eiga Elfu Gísladóttur leikkonu í maí árið 1989. Hjónabandið entist i eitt ár.
Pressan sagði frá brúðkaupinu i máli og myndum enda hafa ástamál Jóns
Óttars aldrei verið feimnismál og frá þeim skýrt í ítarlegum blaðaviðtölum
- nú einnig i bók.
20. tW. 2. árg. t8 m») iÞfl9 tr. I25
UÐKAUP ÁRSINS
fulloröna fólkið væri ekkert síöur
ruglað, gleymið og ótryggt en krakk-
arnir.
Með Elfu í París
Elfa var á þessum tíma aö bæta viö
leiklistarnám sitt í skóla í New York
og fyrir áhrif frá henni kviknaði
áhugi minn á ævintýrum leikhúss-
ins. Aö loknu jólafríi fór hún aftur
vestur um haf. Ekki leið á löngu uns
ég heimsótti hana þangað og brátt
kom aö því aö hún afréð 'að flytja
aftur til íslands.
Viö fórum aö búa saman um vorið
og um sumariö fórum við saman í frí
til Parísar. Faöir minn var þá orðinn
hrumur mjög af Parkinsonveiki, en
þó hvarílaöi ekki að mér annað en
aö ég ætti eftir aö hitta hann aftur.
Örlögin höföu hins vegar ákveðiö aö
þaö skyldi fara á annan veg.
Kvöld eitt seint í júlí er viö ætluð-
um á skemmtistað í Latínuhverfinu
sótti að mér slíkur drungi að ég man
ekki eftir ööru eins. Lét ég Elfu strax
vita aö þaö væri langur vegur frá því
aö ég ætti heimangengt um kvöldið
og lagöist fyrir. Mér leið eins og ég
heföi verið laminn sundur og saman
með bareflum. Eftir um það bil
klukkustund fór þó aö brá af mér svo
að ég gat aftur stigið í fæturna.
Þar sem Elfa vildi ekki fyrir nokk-
urn mun missa af sýningunni - sjón-
arspili á Paradise Latin skemmti-
staönum í Latínuhverfinu - fór svo
aö lokum aö ég staulaðist á fætur og
fór að hafa mig til. Viö höföum vart
komið okkur fyrir viö borð nærri
senunni og pantað okkur kampavín
þegar ljósmyndari kom aövífandi og
smellti af okkur mynd. Sést glöggt á
svipnum á mér að ég var síður en
svo búinn aö taka gleði mína aftur.
Þegar viö komum heim á hótel
undir miönætti fór ég aö velta því
fyrir mér hvað í ósköpunum heföi
dunið yfir mig þarna fyrr um kvöld-
iö. Þá laust þeirr hugsun niöur i koll-
inn á mér aö ef til vill væri ekki allt
meö felldu heima. Ég hringdi um-
svifalaust í móöur mína sem tjáöi
mér grátandi aö pabbi heföi andast
um kvöldiö, nánast í þann mund sem
óværan tók að herja á mig.
Þegar ég var aö skrifa þessa bók
sex árum seinna las dóttir mín þessa
sögu og sagöi mér eins og ekkert
væri sjálfsagðara aö þetta sama
kvöld - en þá var hún tólf ára gömul
- hafi hún verið stödd hjá ættingjum
sínum í Borgarnesi aö horfa á sjón-
varpið. Sótti þá skyndilega að þeim
öllum slikur drungi að þau vissu
ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Auö-
vitaö haföi ekkert þeirra hugmynd
um hvað var í aðsigi fyrr en þau
fréttu næsta- dag að faðir minn heföi
látist á sömu stundu."
Konurnar og Stöð 2
Þrátt fyrir allt a?ti þaö ekki fýrir
Jóni að liggja -aö hrinda stóra
draumnum í framkvæmd meö Elfu
sér við hlið. Brestir komu i samband-
iö og örlögin leiddu hann fljótlega á
fund hinnar konunnar sem átti eftir
aö byggja upp sjónvarpsstöð með
honum. Þannig lýsir hann aödrag-
andanum í bókinni.
„Ekki auöveldaöi þaö róöurinn aö
samband okkar Elfu hafði gengið
stirðlega. Án efa olli þar mestu um
hversu gerólík við vorum. Um sum-
arið haföi slest upp á vinskapinn og
leiöir skildu um sinn. Tók Elfa því
engan þátt í stofnun Stöövar 2 og það
var ekki fyrr en síðar sem leiðir lágu
saman aftur.
Þetta haust var ég eitt kvöld aö
skemmta mér með félögum mínum á
Gauki á Stöng þegar ég hitti í fyrsta
sinn Valgerði Matthíasdóttur, Völu,
arkitekt með meiru. Haföi hún þá
unniö sér þaö til frægöar aö breyta
daufustu týru kafflhúsageirans í
glæsilegan og alþjóölegan kaffistað,
Café Hressó.
Þrátt fyrir hönnunarafrek Völu
leist mér i fyrstu ekkert á þennan
hrokagikk með band í hári sem þótt-
ist ætla aö sigra heiminn meö
áhlaupi. Eina jákvæöa myndin sem
hún skildi eftir í huga mér var að
hún hafði smitandi hlátur sem hún
notaöi aö vísu spart þetta umrædda
kvöld.
KynntistVölu
í Kjallaranum
Þegar nær dró áramótunum fór ég
eina helgina í Leikhúskjallarann og
hitti hana á ný. Þá var engu líkara
en ský heföi dregiö frá sólu. Þarna
hitti ég Völu hina hláturmildu sem
bræddi hjörtu viðstaddra með óbil-
andi bjartsýni og lífsgleöi. Eftir þetta
fórum viö að vera saman og brátt
varö hún lífiö og sálin í þeim sam-
henta hópi sem á heiðurinn af því
að Stöö 2 varö til.
Sannkallaður
senufíkill
Vala var dæmigerö fyrir þá mann-