Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.1990, Blaðsíða 36

LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 1990.
Mikil umferð og skarkali
eftir Jörgen Söndergaard teilming eftir Des Asmussen
Allt benti til þessaðfað-
ir Mikkelsværi sá seki.
Hann vargamall kunn-
ingi lögreglunnar, illa
klæddur, taugaveiklaður
og með flöktandi augu.
Þó var ekki hægt að
segjaað útlit hans
væri dæmigert fyrir
morðingja.
Snjórinn féll hægt niöur úr
dimmum desemberhimninum og
lagöist á grenitrén fyrir framan
barnaheimili ungfrú Abilgraa en þar
var mikið um aö vera því þetta var
næstsíðasti dagurinn fyrir jólaleyfið.
Klippt var, límt saman og borðaðar
piparhnetur í bjarmanum af kerta-
Íjósunum. Eftir rúman klukkutíma
kæmu fyrstu foreldrarnir að sækja
krakkana sína og þá yrði sungið fyr-
ir þá. „En sú umferð og skarkali,"
hét söngurinn sem hún haföi kennt
þeim svo vel til aö þau gleymdu hon-
um ekki þegar þau gengju í kringum
jólatréð eftir tvo daga.
Hún gekk um til að sjá hvernig
börnunum gengi, færði til límdollur
og gekk úr skugga um það í 117.
skipti að enginn klippti í fingurna á
sér.
Mikkel hafði farið fram og var bú-
inn að gera fallegt hjarta, fléttaö úr
pappírsræmum. Það gladdi ungfrú
Abilgraa afar mikið þvi drengurinn
kom vægast sagt úr erfiðu umhverfi.
Já, það var ekki neitt sem fólk talaði
mikið um en faðir hans hafði setið í
fangelsi og móöirin hafði farið til
Ástraliu með öðrum manni. Þótt hún
hefði það fyrir reglu að gera ekki upp
á milli barnanna hugsaði hún mikið
um Mikkel því veslingurinn litli
hafði svo mikla þörf fyrir umhyggju.
Ertu líka búinn að klippa út bók-
stafi? spurði hún og benti á pappírs-
örkina sem lá fyrir framan hann.
Drengurinn hristi höfðuðiö. Ég á
hana ekki. Hún lá heima á sófaborði
og ég tók hana með.
Ungfrú Abilgraa beygði sig og virti
fyrir sér örkina en á hana höfðu ver-
ið límdir stafir sem kipptir höfðu
veriö út úr vikublaði. Og henni brá
þegar hún sá hvaöa setningu þeir
mynduðu.
BRIAN HOLM BRAUSTINN í IÐN-
AÐRBANKANN, stóð þar.
Á hann pabbi þinn hana? spurði
hún dálítið óstyrk.
Mikkel hristi aftur höfðuðið. Það
veit ég ekki. Ég tók hana bara af því
mig langaði líka til að líma bókstafl.
Þú mátt gjarnan fá hana lánaða.
Já, þakka þér fyrir, það vildi ég
gjarnan. Svo langar mig líka til að
tala við hann fóður þinn þegar hann
kemur aö sækja þig!
Faöir Mikkels, sem hét Otto Möll-
er, og ungfrú Abilgraa þótti ganga
frekar illa klæddur, settist á brún
stólsins í stofunni við hliðina. Hann
lagði höndina yfir glasiö þegar hún
ætlaði aö hella piparmyntulíkjör í
það.
Nei, takk. Ég drekk ekki áfengi,
sagði hann.
Hvað þá um piparhnetu eöa kleinu?
Hann leit á úrið og það var greini-
Jólasaga nr. 2
legt aö honum var órótt. Ég á dáhtið
annríkt. Er það eitthvað sem snertir
Mikkel?
Það má svara því bæði játandi og
neitandi. Hann er indæll drengur og
hann héfur gott af þvi að vera með
hinum börnunum.
Já, hann er ekki til mikilla vand-
ræða.
Augu ungfrú Abilgraa skutu
gneistum þegar hún rétti honum örk-
ina. Ég' veit aö þú fékkst foreldra-
réttinn yfir honum, þrátt fyrir... já,
það er erfitt fyrir mig að segja það...
Þótt ég hafi fengið dóm? sagði hann
og lauk setningunni fyrir hana.
Nú, þegar þú ert sjálfur búinn að
nefna það, langar mig til að spyrja
þig um hvað þetta á örkinni táknar.
Hann sagði mér að hann heföi fundiö
hana heima.
Möller roðnaöi skyndilega mikiö í
framan. Þetta hlýtur aö vera einhver
misskilningur, sagði hann.
Fyrir umsjónarkonu á barnaheim-
ili, sem getur fengið 25 börn til að
þagna á augabragði með því að líta
hvasst á þau og ræskja sig, var það
létt verk að koma þessum óstyrka
manni úr jafnvægi. Frændi minn
vinnur hjá rannsóknarlögreglunni
og mér er kunugut um það, fyrir til-
viljun, að hánn vinnur að því að
upplýsa ránið sem framið var í Iðn-
aðarbankanum í byrjun desember.
Ræninginn komst undan með næst-
um milljón krónur.
Möller leit á örkina. Ég get vel skil-
ið aö þig skuli undra aö Mikkel skuli
' hafa setið heima og klippt út þessa
bókstafi, sagði hann.
Þvættingur! Drengurinn kann ekki
aö lesa. Hver er þessi Brian Holm?
Hann sneri þumalfingrinum hægt
við þrjá næstu fingur. Það voru boð-
in fundarlaun, sem vel kæmi sér að
fá núna fyrir jólin. Það er bara það
að ég yrði búinn aö vera ef ég leysti
frá skjóðunni.
Það er skylda þín að fara til lögregl-
unnar og leysa frá skjóðunni!
Það má vera en ég get það ekki.
Þegar ég fékk örkina í pósti ákvað
ég að koma hvergi nærri.
Hún dró andann djúpt. Hver er
Brian Holm?
Ef þú sverð að blanda mér ekki í
málið þá get ég sagt þér að eins og
er býr hann á Nordengistihúsinu. Þú
getur sjálf rætt viö hann þar.
Verslanirnar voru opnar langt
fram eftir, jólaskraut með greni-
gréinum hafði veriö strekkt þvert
yfir Vestergade og gluggarnir voru
fallega skreyttir þegár ungfrú
Abilgraa steig út úr strætisvagninum
þetta sama kvöld og trítlaði móti
snjókomunni í áttina til Nordengisti-
hússins.
En það voru hvorki jólaskreytingar
eða jólaljós sem fengu hana til aö
nema staðar. Það voru tveir lögreglu-
bílar sem stóöu sitt hvorum megin
viö gangstét sem lokað hafði verið
fyrir umferð. Lögregluþjónn sem lét
sannfærast um að hún ætti áríðandi
erindi við frænda sinn leyfði henni
þó að fara leiðar sinnar og gat jafn-
framt upplýst hana um að Harald
Abilgraa, aðstoðarfulltrúi hjá rann-
sóknarlögreglunni, væri einmitt
uppi á þriðju hæð þar sem morð hefði
verið framið.
Ungur maður lá endilangur á gólf-
inu milli rúmsins og gluggans. Hann
hafði verið skotinn í gagnaugað. Að-
stoðarmenn Haralds voru að taka
ljósmyndir, taka mál og leita fmgra-
fara í mollulegu herberginu.
Harald var allt annað en glaður á
svip þegar hann kom auga á hana.
Frænka! Hvernig í ósköpunum
stendur á því að þú ert hér? Það fór
um hana hrollur þegr hún sá líkið
og hún leit undan. Heitir hann Brian
Holm? spurði hún.
Já, það gerir hann reyndar, þótt ég
geti ekki skiliö... Þaö grunaöi mig.
Faöir eins barnanna ... á barna-
heimilinu, það er segja... nei, það
er of flókið. Mig langar bara til að
vita hvernig þaö gerðist.
Meira að segja aöstoöarfulltrúi hjá
rannsóknarlögreglunni varð fyrir
áhrifum af skipandi rödd hennar.
Harald leit snögglega á viðstadda en
gerði frænku sinni síðan í skyndi
grein fyrir þvi sem gerst hafði. Dyra-
vörðurinn og stúlkan við skiptiborð-
ið höfðu séð heldur illa klæddan
mann fara upp til herra Brians Holm
um fimmleytið. Þau sáu hann koma
niður aftur um stundarfjóröungi síð-
ar og fullyrtu aö aðrir hefðu ekki
heimsótt látna manninn.
Hvenær lést hann? spurði hún.
Lögreglan telur að þaö hafi gerst
fyrir um klukkustundu. Það er að
segja um fimmleytið. Sá sem við telj-
um aö hafi framið morðiö er gamall
kunningi okkar en ég hafði þó ekki
búist við að han hagaði sér svona
heimskulega. Hann er þegar eftir-
lýstur. Var það nokkuö fleira sem þig
langar til að vita?
Hana langaði til þess og Harald
svaraði spurningum hennar þolin-
móður. Einhver sem vildi ekki segja
til nafns hafði hringt til lögreglunnar