Dagblaðið Vísir - DV - 26.10.1991, Side 22

~7Z
LAUGARDAGUR 26. OKTÓBER 1991.
Sérstæð sakamál
Sönnunargagn
af minnstu gerð
Þegar líkiö af Corinne Montagard
fannst í Suður-Frakklandi var þaö
skoðun margra sem að rannsókn
málsins unnu að erfitt yrði að finna
þann seka. Þaö reyndist heldur
ekki létt verk að sækja málið gegn
honum og um tíma var jafnvel
haidið að hann yrði sýknaður, en
svo kom örlítill hlutur í leitirnar
og hann gerbreytti gangi málsins.
14 ára stúlka
Tveir náttúruskoðarar, sem voru
á ferð í Pýreneafjöllun í þeim til-
gangi sérstaklega að leita hella,
komu að djúpri gjá og þegar þeir
horfðu niður í hana sáu þeir eitt-
hvað sem líktist líki liggja á botni
hennar. Þeir fóru niður á gilbotn-
inn og sáu að grunur þeirra hafði
reynst réttur. Þarna lá lík og það
var af ungri stúlku. Hún hafði ver-
ið illa leikin.
Mennirnir tveir geröu lögregl-
unni þegar aðvart og hún kom og
sótti líkið. Það reyndist vera af
fjórtán ára gamalli stúlku, Corinne
Montagard, dóttur bónda þar í ná-
grenninu, en hennar hafði veriö
saknað um nokkurn tíma.
Skoðun sýndi að stúlkan hafði
verið bundin og henni síðan mis-
þyrmt og nauðgað en svo hafði hún
verið ráðin af dögum.
Alain Pekle, yfirmaöur þeirrar
deildar rannsóknarlögreglunnar í
Montpellier sem fæst við rannsókn
morðmála, var ekki vongóður um
að geta leyst gátuna þegar hann
hafði kynnt sér málavexti. Hann lét
það þó ekki aftra sér í starfi og tók
að gera lista yfir alla þá sem af ein-
hveijum ástæðum gætu hafa myrt
Corinne Montagard. Loks hafði
hann tekiö saman nöfn þrjátíu
manna en þeirri spurningu var
ósvarað hver þeirra hefði tekið
Corinne upp í bíl sinn við strætis-
vagnastöð til að bjóða henni far í
skólann. Far sem lauk með morði.
Ungtvitni
Alllangur tími leið án þess að
Pekle yröi nokkuð ágengt. Hann
skorti vísbendingar. Svo gerðist
þaö dag einn að tíu ára gamall
drengur, Xavier Spapafors, gaf sig
fram og skýrði frá því sem hann
hafði séð. Drengurinn gat ekki aö-
eins gefið lýsingu á manni heldur
einnig af bílnum sem hann hafði
verið í.
Rannsókn leiddi í ljós aö líklega
væri hér um að ræða Werner Mich-
ael Muller, þrjátíu og fimm ára
gamlan bílþjóf sem ók um Evrópu
og lifði af iðju sinni. Þegar Corinne
var myrt hafði hann verið í Frakk-
landi en spumingin var hvort hann
væri í raun sá seki og væri svo
hvort þá væri hægt að afla nægi-
legra sönnunargagna gegn honum.
Eftir mikla leit hafðist loks upp á
Muller en þá var hann í nokkur
þúsund kílómetra Qarlægö frá
staðnum þar sem morðið hafði ver-
ið framið. Hann var strax fluttur
til Suöur-Frakklands og þar hófust
yfirheyrslur.
Hrokafullur
Miiller var grannvaxinn og ljós-
hæröur, með yfirskegg og útstæð
eyru. Hann var unglegur að sjá og
viö fyrstu sýn jafnvel sakleysisleg-
ur en þegar farið var að horfa í
augun á honum var sem þau lýstu
miklum tilfinningakulda. Og þegar
honum var gerö grein fyrir því aö
Corinne Montagard.
fingurnir voru krepptir eins og eft-
ir krampa.“
Síðan las lögregluþjónninn lýs-
ingu á því hvernig stúlkan hafði
verið flett klæðum og bensíni hellt
á skó hennar en síðan kveikt í
þeim. Þá hefði fjórum breiðum lím-
bandsstrimlum verið klístrað yfir
munn hennar svo hún gæti ekkert
hljóð gefið frá sér.
Þóttistviss
um sýknun
Er Muller hafði verið ákærður
og kom fyrir rétt vakti sú lýsing,
sem gefin er að framan, óhug í rétt-
arsalnum og fór móðir Corinne,
sem viðstödd var, að gráta. Hún og
maður hennar höfðu fylgst með
rannsókn málsins alveg frá byrjun
og höfðu frá upphafi haft óheit á
þeim ákærða, ekki síst vegna þess
hve hrokafullur hann var og
hvernig hann kom fram, bæði við
yfirheyrslur og í réttarsalnum.
„Þau gögn, sem lögð hafa verið
fram og sýna eiga sekt mína,“ sagði
Muller fyrir réttinum, „eru einskis
virði. Lýsingin á mér er þess eðlis
aö hún gæti átt við hundruð manna
víðs vegar um Evrópu. Ég er afar
hrifinn af Frakklandi og Frökkum
og léti mér aldrei til hugar koma
að fremja morð hér í landinu,"
sagði þessi gamalreyndi hollenski
bílþjófur.
Ljósrauða glerperlan.
verið væri að yfirheyra hann vegna
þess að hann væri grunaöur um
morðið á Corinne Montagard glotti
hann bara.
„Vitnið sem segir mig hafa verið
hjá strætisvagnastöðinni er aö
ljúga,“ sagði hann. „Klukkan á að
hafa verið sjö um morgun og þá
hefur enn verið dimmt. Þó þykist
vitnið vera visst um aö ég en ekki
einhver annar hafi verið þar á
ferð.“
„Er það þá svar þitt að þessi tíu
ára gamh drengur, sem gat gefið
svo nákvæma lýsingu á þér og bíln-
um, hafi verið að ljúga? Að hann
hafi búið þetta allt til?“
Áundanhaldi
Mtiller var ekki á því að gefa sig.
Þá skýrði Pekle rannsóknarlög-
regluforingi honum í smáatriðum
frá framburöi Xaviers Spapafors.
Að því búnu sagði Pekle að nú
væri kominn tími til að játa því í
Werner Michael Múller.
bíl Múllers hefði fundist lítil gervi-
perla af því tagi sem Corinne hefði
skreytt skó sína meö. Það væri ljós-
rauð glerperla og enginn vafi léki
á að hún hefði setið á skó stúlkunn-
ar.
Nú fór Múller að láta undan síga.
Hann játaði að hafa verið þarna á
ferð umræddan morgun. „En
strákurinn er sá eini sem sá mig,“
sagöi hann. „Og ég get svo sem ját-
aö að stúlkan, Corinne, settist upp
í bílinn hjá mér.“
Ekki vildi Mtiller þó viðurkenna
að hann hefði aðhafst neitt það sem
saknæmt gæti talist. Hann hefði
aðeins ekið Corinne um héraðið
um hríð.
Pekle rannsóknarlögregluforingi
bað Míiller nú að skýra frá þvi sem
gerst hefði í bíl hans eftir að hann
tók Corinne upp í hann.
Ótrúleg saga
Frásögn Múllers var á þá leið aö
hann hefði komið auga á Corinne
þegar hann hefði verið á leið til
Mónakó. Hann hefði áður boðið
henni far og það hefði hann líka
gert þennan morgun. En þegar
hann heföi ekki staðnæmst við
skólahúsið eins og hann hefði gert
áður hefði stúlkan orðið reið og
hótað að segja foreldrum sínum og
lögreglunni frá því. Hann hefði
hins vegar ekki látið hótanir henn-
ar á sig frá. Þess í stað heföi hann
ekiö um og ekki staðnæmst fyrr en
hann hefði komið til Carcassonne.
Þar hefði stúlkan fjórtán ára boðið
honum að eiga samfarir viö sig.
„Hún bauðst til þess,“ sagði
Mtiller.
Nú var lesin fyrir Múller skýrsla
um hvernig líkið hefði litið út þegar
að því var komið. Það geröi lög-
regluþjónn sem var á vakt í Mazan
þegar það var fært þangaö.
„Líkið leit hræðilega út. Hendur
og fætur voru bundnar með reipi.
Augun lýstu mikilli skelfmgu og
Málalok
Þessi yfirlýsing Mtillers þótti
ekki sérstaklega sannfærandi þar
sem fyrir lá hvernig hann hafði séð
fyrir sér. Og eftir því sem lengra
leiö á réttarhöldin dró úr sjálfsör-
yggi hins ákærða og loks kom þar
að menn þóttust greina hræðslu í
svip hans í stað hrokans.
Saksóknarinn lagði mikla
áherslu á framburð Xaviers Spapa-
fors, drengsins tiu ára, sem sagðist
hafa séð Múller taka Corinne upp
í bílinn hjá sér við strætisvagna-
stöðina. Og lýsing drengsins kom
svo vel heim og saman við útlit
Mtillers aö fáir efuöust um að hann
hefði rétt fyrir sér. Þó lá ekki fyrir
nein játning frá Múller um að hann
hefði myrt Corinne Montagard og
því lá sönnunarbyrðin enn á sak-
sóknara.
Hann bætti nú viö lýsinguna á
Múller, grannur, ljóshærður, ung-
legur með yfirskegg og útstæð eyru,
lýsingu drengsins á bílnum sem
hann ók. Og hún kom heim og sam-
an við lýsingu á bílnum sem Mtifier
hafði ekið þegar hann var handtek-
inn. Þar aö auki hafði drengurinn
bent á mynd af Mtiller í myndasafni
lögreglunnar og sagt hann manninn
sem ekið hefði bílnum.
Þaö var hins vegar ljósrauða gler-
perlan sem réð úrshtum. „Hvernig
gat hún hafa komist 1 bíhnn án
þess að Corinne hefði verið í hon-
um?“ spurði saksóknarinn. Svo
vísaði hann í þá játningu Múllers
að hann hefði tekiö Corinne upp í
bílinn. „Og auðvitað," bætti sak-
sóknarinn svo við, „slitnaöi perlan
af skónum í átökunum sem urðu.“
Sökin þótti loks sönnuð. Dómar-
inn lýsti Werner Michael Mtiller,
þrjátiu og fimm ára, sekan af morð-
inu á Corinne Montagard og sagði
meðal annars: „Þú fullnægðir kyn-
hvöt þinni með ofbeldi og nauðgun.
Fómardýrið var ung og saklaus
stúlka. Því dæmir rétturinn þig í
ævilangt fangelsi."