Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.1991, Síða 5

LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1991.
5
Mínstæ
ógæfa vard
mín mesta
gæfa"
Á unglingsárum dvaldist hún á berklahælum
í félagsskap annarra ungmenna sem tóku
þar út þroska sinn, fundu sorg, gleði og ást
í skugga dauðans. En þegar hinn ytri heim-
ur lokast, þá fer sálin á kreik. Sigurveig
kynntist kaþólskri trú og lét skírast til hennar,
íslenskur skáldskapur varð henni uppspretta
gleði og leiddi hana í ógleymanlega heimsókn ti
Einars Benediktssonar í Herdísarvík. Hún vaknaði til
vitundar um stöðu kvenná og hefur siðan hrærst
af lífi'og sál i þeim straumum sem mótuðu
andlegt líf á okkar öld.
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir skráir sögu
Sigurveigar Guðmundsdóttur. Þetta er djarf-
leg og fjörug frásögn konu sem ætíð fylgdi
sannfæringu sinni, saga sem engan lætur
ósnortinn.
0
FORLAGIÐ
LAUGAVEGI I8
SÍMI 2 51 88
„EG NYT ÞESS
AÐ STORKA
ÓTTANUM
SEMBÝRí
SJÁLFUM MÉR“
Hann er tilfinningarikur fagurkeri, skaprikur
nautnamaður, hörkutól sem sífellt storkar sjálf-
um sér og heiminum. Um hann hefur blásið
hressilega og oft hefur hann orðið efni i
beittar sögur sem særðu djúpt. Hann háði
erfiða baráttu á vígvelli alkohólismans og i
hrósaði sigri að lokum. Oftar en einu sinni I
hefur hann horfst i augu við dauðann og haft
með naumindum betur. Við hv
fótmál vofir lífsháskinn yfir, lifsháski þess
manns sem leitast við að horfast í augu við
sjálfan sig og Ijá lífi sinu merkingu.
Aðrir hafa tjáð sig við hann í'opinskáum
og einlægum viðtölum, en nú er komið að
Jónasi Jónassyni að segja hispurslaust frá
lífi sínu og samferðafólki. Svanhildur
Konráðsdóttir skráir sögu hans.
FORLAGIÐ
LAUGAVEGI 18
SÍMI 2 5I 88