Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.1991, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1991.
Sérstæð sakamál
í símaklefanum
iö var að fjórtánda bíleigandanum
fór málið að skýrast.
Sá reyndist vera Raymond Beck-
ett frá Dunstable í Bedfordshire.
Beckett var tuttugu og eins árs og
tæplega sexfetungur. Hann átti
grænan skutbíl af þeirri gerð sem
leitað var og hafði átt hann ári áð-
ur, þegar morðið var framið.
Bíllinn skoðaður
Beckett var beðinn að vísa á bíl-
inn og gerði hann það. Skráningar-
númeriö kom heim og saman viö
það sem tölva bifreiðaeftirlitsins
hafði að geyma og reyndist platan
vera snjáð. Það vakti hins vegar
athygli að miðtalan, sú sem Mary
hafði ekki getað nefnt, hafði nýlega
verið endurnýjuð og stakk því mjög
í stúf við hinar. Þá var beygla aftan
á bílnum.
Beckett var nú skýrt frá þvi að
hann væri grunaöur um morð í
Leighton Buzzard ári áður og tek-
inn til yfirheyrslu. Hann neitaði að
vita nokkuð um það sem gerst hafði
í verslun frú Morgan og hélt því
reyndar fram að hann hefði alls
ekki verið í bænum á morðdaginn
eða yfirleitt um það leyti sem ódæð-
ið var framið.
í fyrstu var ekki hægt að hrekja
þessa fullyrðingu Becketts en svo
kom einum rannsóknarlögreglu-
mannanna í hug að ræða við stöðu-
mælaeftirlitið. Kom þá í ljós að
stööumælavörður hafði komið að
bíl Becketts við verslunarmiðstöö
í Leighton Buzzard á sjálfan morð-
daginn. Var mælirinn útgenginn
og skrifaði vörðurinn sektarmiða.
Afrit hans hafði síðan farið í skjala-
safn og kom nú að góðum notum.
Saga hins seka
Er fyrir lá að Beckett hafði sagt
ósatt er hann sagðist ekki hafa ver-
ið í Leighton Buzzard ágústdaginn
örlagaríka þegar frú Morgan var
myrt var sem hann félli saman. Svo
gerði hann játningu sína.
Hann sagðist hafa verið í inn-
kaupaferð í bænum umræddan dag
og rétt fyrir lokunartíma hefði
hann komið inn í verslun frú Morg-
an. Hún hefði þá staðið vð peninga-
kassann með í höndunum þá pen-
inga sem í honum hefðu verið.
Þetta hefði virst álitleg fjárhæð og
sagðist Beckett ekki hafa staðist
freistinguna. Hann hefði slegið frú
Morgan í höfuðið en höggið hefði
orðið þyngra en hann hefði reiknað
með. Sár hefði komið á höfuð henn-
ar og blóð slest á fót sín. Hann hefði
ekki viljað láta það sjást og því
heföi hann þrifið regnfrakka sem
var til sölu í versluninni, klætt sig
í hann, tekið peningana og hlaupið
út á götu.
Rannsóknarlögreglumennimir
skýrðu Raymond Beckett ekki frá
þvf hvernig þeir hefðu haft upp á
honum. Var honum það lengi vel
mikið umhugsunarefni.
Beckett fékk langan dóm en ekki
þykir loku fyrir það skotiö að hann
fái síðar reynslulausn.
Morðið var framið skammt frá
þar sem Mary stóð. Hún sá morð-
ingjann flýja en gat þó aðeins gefið
ófullkomna lýsingu á honum því
hún sá hann í gegnum rúðu. Þótt
rannsóknarlögreglan gerði sitt
besta til að nýta sér framburðinn
dugði hann ekki til að vísa á ódæð-
ismanninn. En svo kom fram
óvenjuleg hugmynd sem bar góðan
árangur.
í símaklefa
Þetta hafði verið hlýr og sólríkur
dagur í ágústbyrjun. Það var frið-
sælt að vanda í bænum Leighton
Buzzard á Englandi. Viðskiptavin-
ur gekk inn í fataverslun frú Carol
Morgan, fimmtíu og sex ára gam-
allar konu, og varð gripinn skelf-
ingu. Frú Morgan lá blóðug á gólf-
inu. Peningakassinn stóð opinn og
ekki var að sjá að í honúm væru.
neinir peningar.
Viðskiptavinurinn hringdi þegar
í stað á sjúkrabíl og gerði lögreglu
aðvart. Nokkrum mínútum síðar
var frú Morgan flutt á sjúkrahús
en hún var svo illa leikin að hún
lést á leiðinni þangað. Hún hafði
verið slegin í höfuðið og hafði kúp-
an brotnað.
Rannsóknarlögreglan tók málið
þegar í sínar hendur og var allur
tiltækur mannafli fenginn til að
reyna að komast til botns í málinu.
Blöðum, útvarpi og sjónvarpi var
skýrt frá einstökum atriðum
morðsins ef vera kynni að þaö yrði
til að einhver sem orðið hafði vitni
að morðinu eða séð eitthvað grun-
samjegt gæfi sig fram. Aðeins ein
manneskja lét í sér heyra. Þaö var
Mary Wilkins, tuttugu og tveggja
ára. Hún gat skýrt rannsóknarlög-
reglufulltrúanum Brian Pickett frá
því að hún hefði verið í símaklefa
um fjögur hundruð metra frá versl-
uninni um það leyti sem morðið
var framið. Hún hefði staðið í hon-
um á tali við vinkonu sína er hún
hefði skyndilega séö ungan mann
hlaupa út úr verslun frú Morgan.
Hefði hann haldið á tveimur plast-
pokum.
Frásögn Mary
Það sem vakti sérstaka athygli
Mary, sagði hún, var að ungi maö-
urinn var íklæddur regnfrakka
þótt sól væri. Þetta fannst henni
undarlegt. Þá var greinilegt að
manninum, sem hún taldi á þrí-
tugsaldri og tæplega sexfetung á
hæð, lá mikið á. Hann hljóp að
skutbíl sem lagt hafði verið
skammt frá versluninni, kastaði
plastpokunum í aftursætið en sett-
ist síðan undir stýri og ók af stað
á miklum hraða. Mary gat hins
vegar ekki gefið þaö nákvæma lýs-
ingu á skutbílnum að hún kæmi
að nokkru gagni við aö fmna hann.
Þrívegis enn var Mary yfirheyrð
en í hvert sinn fór á sömu leið. Hún
gat engu bætt viö upphaflega frá-
sögn sína. Heilt ár leið nú án þess
að lögreglan yrði nokkurs vísari. í
raun mátti segja að hún stæði
Dávaldurinn bað hana að leiða
hugann að deginum er morðið var
framið. Rannsóknarlögreglumenn-
irnir sátu með minnisbækur sínar
á hnjánum og penna í hendi.
„Mary, ég bið þig um að segja
mér allt sem þú getur um manninn
sem þú sást hlaupa fram hjá þér
þegar þú stóðst í símaklefanum og
að bílnum sem stóð við gangstéttar-
brúnina," sagði dávaldurinn.
Hægt og rólega byrjaði Mary nú
að segja frá. „Ég hringi til vinkonu
minnar til þess að óska henni til
hamingju með afmælið hennar.
Skyndilega sé ég mann hlaupa
hratt hjá. Þótt það sé hlýtt úti og
sóhn skíni er hann í regnfrakka.
Nokkra metra frá símaklefanum
staðnæmist hann við bíl, opnar
dymar...“
Ný atriði koma fram
Er hér var komið var sem Mary
gæti ekki haldið frásögn sinni
áfram. Þá sagöi dávaldurinn:
„Hugsaðu þig vandlega um. Hvað
geturðu sagt mér um bílinn?"
„Bíllinn er grænn,“ sagði Mary
þá rólega. „Þaö er skutbíll. Grænn
á lit. Ford Cortina." Nú þagnaöi
hún aftur en hélt svo áfram. „Plat-
an með númerinu er mjög snjáð og
það vantar eina af tölunum. En
Mary Wilkins.
nokkurn veginn-í sömu sporum og
í upphafi rannsóknarinnar. Voru
ýmsir farnir að telja að málið yrði
aldrei upplýst. Þetta var Brian
Pickett áhyggjuefni og margoft
íhugaði hann hvað til ráða væri.
Loks fékk hann hugmynd sem var
vægast sagt óvenjuleg en þegar
hann hafði skýrt hana fyrir sam-
starfsmönnum sínum kom þeim
saman um að hún væri þess virði
að reyna hana.
Dáleiðslan
Hugmynd Picketts var sú að fá
Mary Wilkins til að gangast undir
dáleiðslu ef vera kynni að undirvit-
undin hefði greint fleiri atvik en
fram höfðu komið hjá þessu eina
vitni. Hún hafði séð morðingjann
og bíl hans og vera mátti að ekki
vantaði mikið á að frásögn hennar
nægði til að vísa á hann.
Mary féllst á hugmynd Picketts
en þó með því skilyrði að hún yrði
dáleidd heima hjá sér. Var nú leitað
til manns sem hafði dáleiðslu að
atvinnu. Var ákveöin stund og
komu þá saman á heimili Mary,
auk hennar sjálfrar, þrír rann-
sóknarlögreglumenn og móöir
hennar. Síðan var Mary dáleidd og
áður en langt um leið var hún kom-
in í djúpan dásvefn.
Frú Carol Morgan.
Raymond Beckett
númerið er EKT 1-6L. Þaö er mið-
talan sem vantar. Svo er beygla
aftan á bílnum."
Rannsóknarlögreglumennirnir
voru mjög ánægðir með það sem
fram kom hjá Mary í dáleiðslunni.
Dávaldurinn vakti hana því. Hún
virtist undrandi þegar hún vaknaöi
og spurði: „Hvenær byrjum við?“
„Því er lokið, Mary,“ svaraði einn
rannsóknarlögreglumannanna
vingjamlega, „og þú hefur orðið
okkur að miklu liði.“
Leitin að bílnum
Þegar þremenningamir komu
aftur á lögreglustöðina hófst leitin
að bílnum. Byrjað var á að kanna
tölvuskrá bifreiðaeftirlitsins og
þegar gerður var samanburður á
skráningarnúmerinu ófullkomna
sem Mary hafði nefnt og grænum
Ford Cortina-skutbílum sem vom
meö númer sem svarað gátu til
þess reyndust sautján bílar koma
til greina.
Var nú leitað til eigendanna, eins
á eftir öðrum, og kannaður aldur
þeirra, hveijir hefðu getað ekið bíl-
unum á þeim tíma þegar morðið
var framið og annað sem máli þótti
skipta. Lengi vel bar þetta engan
árangur annan en þann að útiloka
þá sem rætt var við. En þegar kom-