Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.1991, Blaðsíða 16

16
LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1991.
Eftir Selmu Lagerlöf
Teikning eftir Susönnu Hartman
Jólahald Önnu einkennist af
skemmtilegum heföum og eink-
um er það ein sem vekur til-
hlökkun hennar. Á aðfanga-
dagskvöld má hún taka með sér
kerti þegar hún fer að hátta og
hefur þá leyfi til að liggja í rúm-
inu og lesa eins lengi og hana
langar til! En það krefst þess
að meðal jólagjafanna sé bók...
Á aðfangadagskvöld sitjum
við við langa, útdregna borðið
á Marbakka. Pabbi er viö annan
borðsendann en mamma við
hinn.
Wachenfeldt föðurbróðir
minn er hjá okkur - hann situr
í heiðurssætinu hægra megin
við pabba - og Lovísa föðursyst-
ir, Daníel, Anna, Gerða ogeg
erum þarna líka. Við Gerða sitj-
um, eins og alltaf, sín hvorum
megin við mömmu því við erum
yngstar. Ég get séð þetta allt
fyrir mér.
Við erum þegar búin að borða
lútfisk, hrísgrjónagraut og
smjördeigskökur. Diskar,
skeiðar, hnífar og gafflar hafa
verið teknir fram í eldhús en
dúkurinn er ennþá á borðinu.
Það logar á heimagerðu kertun-
um tveiniur í stjökunum og
umhverfis þá standa enn salt-
baukamir, sykurskálin, krydd-
glasagrindin og stór silfurbikar,
barmafullur af jólaöli.
Þar eð máltíðinni er lokið
ættum við að standa á fætur en
við gerum það ekki. Við sitjum
kyrr og bíðum eftir að jólagjaf-
irnar veröi aíhentar.
Það er enginn annar staður í
sveitinni þar sem jólagjafirnar
eru afhentar við matarborðið
eftir að jólagrauturinn hefur
verið snæddur. En þetta er
gamall siður á Marbakka og
okkur fellur vel að honum skuli
vera haldið við. Það er ekkert á
við að bíða klukkustundum
saman á löngu aðfangadags-
kvöldi og vita að það besta er
eftir. Timinn líður hægt, mjög
hægt, en við erum sannfærð um
að önnur böm sem fengu jóla-
gjaíirnar sínar klukkan sjö eða
átta hafa alls ekki notið þeirra
til jafns við okkur, nú þegar
stundin sem beðið var eftir er
loks runnin upp.
Augun blika, það kemur roði
fram í kinnarnar og hendurnar
titra þegar dyrnar epu opnaðar
fyrir vinnukonunum tveimur
sem eru klæddar eins og jóla-
hafrar og draga á eftir sér tvær
stórar körfur fullar af jólapökk-
um og koma þeim á sinn stað.
Svo tekur mamma pakka eftir
pakka úr þeim án þess að flýta
sér of mikið. Hún les nafn við-
takandans, les úr því sem skrif-
aö er illlæsilega á merkimiðann
og réttir síðan fram jólagjöfina.
Við erum nær þögul fyrstu
augnablikin meðan við rífum
bandið og pappírinn utan af
þeim. En svo fara að heyrast
gleðióp, hvert á fætur öðru, og
smám saman förum við að tala
og hlæja, skoða rithendur og
bera saman gjafirnar okkar.
Gleðin fær fulla útrás.
Þetta aðfangadagskvöld sem
ég er nú að hugsa um var ég
einmitt tíu ára og ég sit við jóla-
borðiö, full eftirvæntingar. Ég
veit svo vel hvað það er sem ég
óska mér. Það eru hvorki falleg
Jólasaga nr. 1
föt né knipplingar og heldur
ekki brjóstnælur, skáutar eða
konfektpokar - það er allt ann-
að. Bara að einhverjum hafi
dottið i hug að gefa mér það.
Fyrsta jólagjöfin sem ég tek
úr umbúðunum er saumaskrín
og mér er strax ljóst að það er
frá mömmu. í því eru mörg
hólf og í þau hefur hún lagt
nálabréf og stoppgarn, vöndul
úr svörtum silkiþræði, sauma-
vax og tvinna. Mamma ætlar
að minna mig á að ég eigi að
vera dálítið duglegri að sauma
og hugsa ekki bara um að lesa.
Frá Önnu fæ ég nokkru
seinna mjög fallegan, lítinn út-
saumaðan nálapúða sem rúm-
ast vel í einu hólfinu í saumas-
kríninu. Lovísa föðursystir gef-
ur mér silfufingurbjörg og
Gerða gefur mér merkidúk svo
ég geti framvégis sjálf merkt
sokkana mína og vasaklútana.
Aline og Emma Laurell fóru
heim til Karlstad en þær
mundu eftir mér og okkur öll-
um og gáfu okkur jólagjafir. Frá
Aline fæ í lítil saumaskæri sem
eru í hylki sem Aline hefur sjálf
gert úr humarkló og dálítilli
silkipjötlu. Emma gefur mér
dálítinn broddgölt úr rauðri ull,
út úr honum standa heklunálar
enekkibroddar.
Vissulega eru þetta góðar
gjafir sem ég hef fengið en ég
fer að verða óróleg. Þetta eru
svo hræðilega margir hlutir
sem tengjast saumaskap. Skyldi
ég nú ekki fá það sem ég óska
mér?
En ég ætlaði að lýsa því
hvernig við höfum það á Mar-
bakka. Þegar við förum að hátta
á aðfangadagskvöld megum við
setja borð með kerti við hliðina
á rúminu og svo megum við
liggja og lesa svo lengi sem okk-
ur langar til. Og það er besta
jólagjöfin af þeim öllum. Það er
ekkert sem stenst samanburð
við að liggja í rúminu með nýja,
skemmtilega jólagjöf, bók sem
maður hefur aldrei séð fyrr og
enginn í húsinu hefur lesið, og
vita að maður má lesa síðu eftir
síðu svo lengi sem maöur getur
haldið sér vakandi. En hvað á
maður að gera á jólanótt fái
maður ekki neina bók í jólagjöí?
Það er þetta sem ég sit og
hugsa um meðan ég opna pakka
eftir pakka með einhverju sem
nota á við sauma. Mér hitnar
stöðugt meira á eyrunum og
mig fer að gruna stórt samsæri.
Skyldi ég ekki fá neina bók í
jólagjöf?
Daníel gefur mér fallegt bein-
skaft fyrir heklunál og frá Jó-
hanni fæ ég lítið, fallegt tvinna-
spjald og síðast kemur pabbi
með stóra gjöf, ísaumsramma,
sem hann pantaði hjá trésmiðn-
um góða í Áskersby. Hann er
alveg eins og sá sem systur hans
notuðu þegar þær voru börn,
segir hann.
- Þú getur víst orðið sérfræð-
ingur í að sauma því þú hefur
fengið svo margt fallegt sauma-
dót, segirmamma.
Hin hlæja og hlæja. Þau sjá
greinilega aö ég er ekki sérstak-
lega ánægð með jólagjafirnar
mínar og fmnst ábyggilega að
þau hafi gert mér grikk sem ég
eigi skilið.
Við erum að nálgast afhend-
ingu síöustu gjafanna og ég er
búin að fá allar þær gjafir sem
ég get búist við. Ég vænti því
ekki fleiri.
Lovísa föðursystir hefur feng-
ið skáldsögu og tvö dagatöl og
þetta fæ ég að lesa seinna en
fyrst les fóðursystir það. Já, það
er alls ekki auðvelt að þykjast