Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.1993, Síða 28

28
LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 1993
Sigurður Jónsson, fótboltakappi á Skaganum, í hrossarækt:
Mér var bannað
að fara í hesthúsið
- átti að verða knattspyrnumaður hvað sem tautaði og raulaði
„Pabbi var alltaf með hesta, en ég
kom þó sama og ekkert nálægt hesta-
mennsku þegar ég var lítill. Bræður
mínir fóru hins vegar í hesta-
mennskuna. Þar eru þeir enn en ég
fór í fótboltann," segir knattspurnu-
kappinn góðkunni af Skaganum, Sig-
urður Jónsson.
Það hefur spurst út og þykir sæta
nokkrum tíðindum að Sigurður sé
kominn í hestamennskuna. Ekki nóg
með það, það er sagt að hann sé far-
inn að rækta hross.
Allt mun þetta satt og rétt. Hann
er búinn að koma sér upp fyrsta vís-
inum, fáeinum hryssum, og hyggur
á frekari landvinninga í þeim efnum.
Hann var léttur í máli þegar DV
ræddi við hann á dögunum, áhuginn
leyndi sér ekki og ýmsar áætlanir
eru á prjónunum.
Fótbolta- og
hestaáhugi
Sigurður er fæddur og uppalinn á
Akranesi, ásamt fimm systkinum
sínum. Honum er fótboltaáhuginn í
blóð borinn því að faðir hans er bróð-
ir gömlu kempunnar Ríkharðs Jóns-
sonar. En hestamannsblóðið rennur
einnig í æðum Sigurðar því að faðir
hans hefur haldið hesta í gegnum
tíðina og verið mikill áhugamaður
um allt sem lýtur að hestamennsku.
Skagapilturinn var því ahnn upp við
hesta og allt þaö umstang sem fylgir
þeim í orði og á borði.
„Bræður mínir voru alltaf að
hjálpa pabba,“ segir Sigurður og
heldur áfram að rifja upp bernskuár-
in á Skaganum. „Þeir fengu aö fara
meö honum upp í hesthús, stússa í
hrossunum og fara á bak. Þetta voru
þeir Albert og Jón Ægir. Sá síðar-
nefndi þótti einkar efnilegur í fótbolt-
anum. Hann var að spila héma og
gekk bara vel - en hann fór í hestana.
Svo kom ég, svolítiö yngri, og hugs-
aði mér gott til glóðarinnar í hesta-
stússinu. En pabbi var búinn að
ákveða að ég fengi ekkert að koma
nálægt því svo að ég héldist í fótbolt-
anum. Ég á tvíburasystur og hún
fékk alltaf aö fara í hesthúsið þegar
hún vildi. Hún var þá að hjálpa til
við að moka út og hiröa. En það kom
aídrei til greina með inig - ég fékk
bara ekkert að fara. Ég var síðasta
hálmstráið og það átti að halda mér
í boltanum.
Hestaáhuginn leyndist þó alltaf
með mér en það náði aldrei lengra.
Ég var ekkert í þessu eins og krakk-
ar eru núna.“
í kúrekaleik
En þótt Sigurður væri á bólakafl í
fótboltanum þegar hann var lítill, þá
kom þó fyrir að hann kæmist á hest-
bak.
„Ég minnist þess að ég hafi farið
tvisvar, þrisvar sinnum á bak. Ein-
hverju sinni fengum við að fara tvö
ein, ég og systir mín, þegar pabbi var
ekki heima. Það var bróðir minn sem
stóð fyrir þeim útreiðum. Við vorum
með byssubelti og þóttumst vera í
villta vestrinu. Það voru einhveijir
algjörir jálkar sem við höfðum verið
sett á og þeir rétt mjökuðust úr stað.
Ég man eftir því að annar hesturinn
var hvítur og þetta var alveg rosaleg-
ur bófahasar á fetinu. Okkur þótti
þetta óskaplega gaman og líklega
„Eg hef stritt Guðjóni þjálfara og sagt honum að nú hafi ég verið á þessari eða hinni ótemjunni og að þetta sé stórhættulegt því að þessi villidýr geti fleygt
mér og þá sé tímabilið búið fyrir mér. Hann hristi bara hausinn og bölvaði."
hefur þessi minning aldrei horfið úr
huga mér..“
Bræður Sigurðar, þeir Albert og
Þórður, lögðu hestamennskuna fyrir
sig. Albert býr í Votmúla, skammt
frá Selfossi, þar sem hann ræktar
iross, temur og selur. Þórður er ný-
Dúinn að kaupa sér hrossabúgarð
*étt hjá Billund í Danmörku þar sem
íann temur, þjálfar og selur íslenska
íesta. Jón Ægir var í hestamennsk-
mni lengi framan af en skreppur nú
itöku sinnum á bak. Systur Siguröar
;ru nokkurn veginn lausar við bakt-
iríuna.
„Sú eldri, Petrína, hefur ekki verið
nikið í hestum. Henni finnst þó gam-
in að skreppa á bak þegar hún fer
il Alla bróður, en það eru aldrei
angir útreiðartúrar. Það er nú saga
ið segja frá því, en við látum hana
iggja milli hluta,“ segir Sigurður og
ikelhhlær að einhverju atviki sem
;kki veröur gert opinbert í þessu viö-
ah.
„Ég held að hin systirin, tvíbura-
lystir mín, hafi fengið nóg þegar hún
iar lítil. Hún sneri sér alla vega að
ötboltanum, var í landshðinu, en er
íú komin út til Danmerkur að læra
ðjuþjálfum."
ril Englands
Þegar Sigurður var innan við tví-
ugt fluttist hann út til Englands þar
em hann var í atvinnumennsku í
Þannig þekkja hann flestir, í miklum ham á fótboltavellinum. Hér er hann
i hinum eftirminnilega leik Skagamanna við Feyenoord.
DV-myndir Brynjar Gauti
knattspymu í sjö ár. Nú var hugsað
um bolta en ekki hross. Sigurði gekk
aht í haginn fyrstu 2-3 árin, en svo
fóru meiðshn að hrjá hann.
„Ég var á góðum launum úti, gerði
mjög góða samninga við félögin tvö,
sem ég lék með, Sheffield Wednesday
og Arsenal. Síðan hætti ég með Ars-
enal vegna meiðslanna og fékk út úr
því tryggingafé."
En skyldi hann hafa verið ríkur
maður þegar hann kom heim frá
Englandi?
„Það var alltaf hægt að verða rík-
ari, en ég átti ágætis pening eftir
þetta allt saman. Ég lenti að vísu í
því eins og fleiri að ég keypti hús í
Englandi. Það tók tvö ár að selja það.
Tvö, þrjú sl. ár hafa verið mjög slæm
efnahagslega séð þar í landi, þannig
að ég tapaði á þessum húsakaupum.
En ég er laus við kofann.
Þetta var virkhega skemmtilegur
tími, úti í Englandi. Ég sakna hans
alltaf þegar ég er að horfa á ensku
knattspymuna á laugardögum. Þá
sé ég unga stráka sem vom ekki
komnir á völlinn, þegar ég var að
spila, en em nú komnir upp.
Ég hef veriö að vinna mig upp
vegna bakmeiðslanna sem ég hlaut
úti í Englandi. Það krefst mikihar
vinnu, bakæfmga og ýmissa sér-
hæfðra æfinga. Ég er mjög góður eins
og er, sjö-níu-þrettán. Og svo er það
auðvitað mjög gott við bakmeiðslun-
um að sitja á góðum töltara."