Dagblaðið Vísir - DV - 12.08.1995, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 12. ÁGÚST 1995
Sérstæð sakamál
DV
Umhyggja og öfund
Craddocks-fjölskyldan hafði ætíð
verið samhent og samkomulag inn-
an hennar gott. Það heyrðust sjald-
an skammir á heimilinu við
Bridle:veg í York, á Englandi. Ken-
neth Craddock og kona hans,
Monica, rifust aldrei að sögn þeirra
sem best þekktu til þeirra, og sam-
lyndið náði einnig til Michelle, hin-
ar tólf ára gömlu dóttur þeirra.
Kenneth stóð á fertugu og menn
voru á einu máli um að hann væri
friðsemdarmaður. Monica, sem var
flmm árum yngri, þótti hins vegar
geta svarað fyrir sig væri að henni
vegið. Því var það að þegar systur
hennar tvær, hin þrjátíu og sjö ára
Janet Gamble og hin fjörutíu og
tveggja ára Brenda Makin, sökuðu
hana um að hafa með rangindum
tekið til sín allt sem móðir þeirra
þriggja hafði látið eftir sig, sagði
hún þeim beint út að þær yrðu að
sætta sig við orðinn hlut því það
hefði verið vilji móður þeirra að
hún fengi meira af arfinum en þær.
Deilan varð upphaf flölskyldu-
átaka sem náðu hámarki rúmu ári
síðar með óvenjulegum og óhugn-
anlegum atburði.
Erfðaskráin
Móðir systranna, frú Ivy Loder,
skildi eftir sig erfðaskrá. í henni
sagði að Monica skyldi eifa hús
hennar, sem var metiö á jafnvirði
um þriggja og hálfrar milljónar
króna, og innbúið, sem metið var á
jafnvirði flögur hundruð þúsunda
króna. Janet og Brenda skyldu hins
vegar fá jafnvirði um einnar millj-
ónar króna, hvor um sig.
Frú Loder taldi sig hafa gilda
ástæðu til þess að ráðstafa eigum
sínum á þennan hátt. Hún hafði
verið veik síðustu átta ár ævinnar
og ekki komist af heimili sínu. Þar
hafði hún þurft margvíslega aðstoð
og það hafði verið Monica sem
veitti henni hana. Hvorki Janet,
sem bjó í flögurra kílómetra flar-
lægð frá móður sinni, né Brenda,
sem bjó enn nær henni, höfðu
nokkru sinni hjálpað henni við
húshaldið. Þær tvær höfðu aðeins
komið í heimsókn tvisvar á ári, á
afmælisdegi móðurinnar og á jól-
unum.
Monica hafði hins vegar talið
sjálfsagt að hjálpa móður sinni með
það sem hún gat ekki gert sjálf og
var þessi aðstoð, sem hún hafði
veitt í átta ár, ástæðan fyrir ákvæð-
um erfðaskrárinnar. Monicu
fannst ekkert athugavert viö þau
en hafði á orði að þau hefðu engu
að síður komið sér á óvart því hún
heföi ekki vænst sérstaks þakklæt-
is fyrir aðstoðina.
Sá ofsjónum
yfir arfinum
Janet reiddist því meira en systir
hennar Brenda að arfinum skyldi
misskipt á þennan máta. í upphafi
mun maöur hennar, Dennis, ekki
hafa talið erföaskrána sérstaklega
rangláta en Janet las yfir honum
langtímum saman og loks hafði
„heilaþvotturinn", eins og sumir
nefndu ræður hennar, þau áhrif að
hann varð konu sinni alveg sam-
mála og gerðist helsti talsmaður
hennar um þaö ranglæti sem hún
heföi verið beitt. Lýsti hann þeirri
skoðun aö Monica hefði beitt
brögðum til að fá móður sína til að
misskipta arfinum.
Dennis sótti oft hverfiskrána og
þar ræddi hann mikið við vin sinn,
Frederick Harrison. Hvað eftir
annað fékk Harrison að heyra sög-
ur af Monicu og hvemig hún hefði
misnotað aðstöðu sína á kostnað
systra sinna. Að lokum var það
fátt um Craddocks-flölskylduna
Monica og Kenneth Craddock.
sem Harrison taldi sig ekki vita.
Hann vissi hvar hún bjó og þekkti
jafnvel nafniö á hundinum sem hin
tólf ára Michelle átti, en hann var
kallaður Brady.
Með byssu-
sting í hendi
Dag einn sátu þeir Dennis og
Frederick Harrison að sumbli á
hverfiskránni frá hádegi og fram
til klukkan hálfþrjú. Þeir drukku
stíft og enn einu sinni snerist um-
ræðan um glataða arfinn. Loks yf-
irgáfu þeir félagar krána og taldi
Harrison þá réttast að fara heim
og sofa úr sér. Það gerði hann en
þegar hann vaknaði seint síðdegis
var ekki runnið af honum. Hann
fór þá að hugsa um allt það sem
Dennis hafði sagt honum um arfinn
og taldi að nú yrði hann að grípa í
taumana.
Hálfdrukkinn sótti Harrison
gamlan byssusting, minjagrip úr
síðara stríði. Svo hélt hann í átt að
heimili Craddock-flölskyldunnar.
Monica og hundurinn Brady.
Frederick Harrison.
Janet og Dennis Gamble.
Þegar hann kom að húsinu við
Bridle-veg sá hann stúlku sem var
þar meö hundinn sinn. Þóttist hann
þar þekkja dótturina Michelle og
Brady. Hann kallaði nafn hunds-
ins, sem hljóp til hans án þess að
eiga sér ills von. Michelle undraðist
að ókunnugur maður skyldi vita
hvað hundurinn hét en áttaði sig
ekki á því að ógnvænlegur atburð-
ur væri í þann veginn að gerast.
Skyndilega dró Harrison byssu-
stinginn undan klæðum og stakk
Brady. Hundurinn ýlfraði en
Harrison stakk hann hvað eftir
annaö uns hann lá dauður. Mic-
helle greip fyrir augun þegar hún
sá hvað var að gerast og æpti há-
stöfum.
Morðið
Kenneth, faðir Michelle, heyrði
ópin. Hann hafði verið að horfa á
sjónvarpið en hljóp nú út á götu til
að sjá hvað væri um að vera. Kom
hann auga á hundinn dauðan í
blóðpolli á götunni og dóttur sína
í hnipri, grátandi og skelfda.
í reiði sinni hljóp Kenneth
Craddock að Frederick Harrison
en sá síöarnefndi var bæði yngri
og sterkari. Þeim lenti saman óg
urðu átökin allhörð en eftir nokkra
stund þreif Harrison byssustinginn
og stakk andstæðing sinn í brjóstið.
Kenneth Craddock féll þegar á
gangstéttina.
Þegar ódæðismanninum varð
ljóst hvað hann hafði gert varð
hann gripin ótta. Með byssusting-
inn í hendinni tók hann á rás og
eftir smástund var hann horfinn
sjónum þeirra sem séð höfðu þenn-
an ógnvænlega atburð. Meðal
þeirra var Monica, kona Kenneths.
Hún stumraði yfir manni sínum
nokkur augnablik en hljóp síðan
inn í húsið til að hringja á sjúkra-
bíl og lögreglu.
Látinn
Þegar sjúkrabíllinn kom sat
Monica á götunni með höfuð
manns síns í kjöltunni og reyndi
að hlúa að honum eftir bestu getu.
Nágrannar höfðu hins vegar tekið
Michelle til sín og reyndu að róa
hana. En umhyggja Monicu varð
til einskis. Kenneth Craddock lést
þama á gangstéttinni.
Það tók þá sem orðið höföu vitni
að voðaverkunum langan tíma að
jafna sig. Lögreglumennirnir sem
fyrstir komu á staðinn létu gera
boð eftir rannsóknarlögreglu-
mönnum þegar þeim varð ljóst
hvað gerst hafði. Þeir höfðu þá
fundiö jakka sem ódæðismaðurinn
hafði kastað frá sér áður en átökin
hófust en í honum reyndust vera
persónuskilríki. Voru rannsóknar-
lögreglumönnunum afhent þau og
lá því fyrir að morðinginn myndi
vera Frederick Harrison.
Hófst nú áköf leit í nágrenninu
að morðvopninu og fannst það að
lokum í runna nokkuð frá vett-
vangi glæpanna.
Sjálfur fannst Harrison fljótlega.
Sjónarvottar voru beðnir um að
votta að það hefði verið hann sem
ráðist hafði á hundinn og Kenneth
Craddock og vafðist það ekki fyrir
þeim að staðfesta að Harrison væri
ódæðismaðurinn.
Morðákæran
Byssustingurinn var sendur
tæknideild rannsóknarlögreglunn-
ar og reyndust fingrafor hins hand-
tekna vera á honum, ásamt blóöi
úr blóðflokki Kenneths Craddock.
Nokkru eftir að morðákæran
hafði verið gefin út var Harrison
leiddur fyrir rétt. Kviðdómur sak-
felldi hann. Gat verjandi lítið gert
til að andmæla sekt hans enda þyk-
ir það ekki málsbót þótt glæpur
hafi verið framinn undir áhrifum
áfengis.
Dómarinn kvað upp lifstíðardóm
yfir Harrison og á hann enn eftir
að sitja inni í tíu ár áður en til
greina kemur að hann fái reynslu-
lausn.
Monica Craddock gleymir að
sjálfsögðu aldrei atburðum hins
örlagaríka dags þegar maður henn-
ar var ráðinn af dögum. Um hann
sagði hún meðal annars:
„Kenneth hafði tekið sér frí þenn-
an dag, því hann vildi vera með
mér og Michelle. Ég held að hann
hafi haft einhvem fyrirboða um að
þetta yrði síðasti dagurinn í lífi
hans og þess vegna hafi hann viljað
vera með okkur. Nú eigum við að-
eins minninguna um besta eigin-
mann og fóður sem hægt var að
hugsa sér. Kenneth átti ekki skilið
að deyja á þennan hátt.“
En hvernig fór deilan um arfinn?
Systurnar tvær tala ekki enn við
Monicu.