Dagblaðið Vísir - DV - 12.08.1995, Blaðsíða 24

24
LAUGARDAGUR 12. ÁGÚST 1995
LAUGARDAGUR 12. ÁGÚST 1995
33
Úr hversdagslífinu í amerísku Neyðarlínuna:
Kraftaverk ad við lifðum slysið af
- segja hjónin Kristín Karlsdóttir og Snæbjörn Kristófersson sem féllu um tuttugu metra niður í sprungu á Snæfellsjökli á vélsleða sínum
„Ég haföi fariö nokkrum sinnum á
vélsleöa upp jökulinn en Kristín
aldrei. Hún hafði lengi ætlaö og áöur
en við fórum í þessa ferð sagðist ég
ekki fara án hennar. Það má teljast
kraftaverk að við lifðum slysið af og
við getum sannarlega þakkað það
frábærum björgunarmönnum sem
komu á jökulinn. Við höfum síðan
reynt að lifa fyrir einn dag í einu en
höfum engan veginn náð okkur og
eigum aldrei eftir að gera það,“ segir
Snæbjörn Kristófersson sem féll
rúma tuttugu metra niður í sprungu
á Snæfellsjökli 22. júní 1991 ásamt
eiginkonu sinni, Kristínu Karlsdótt-
ur. Hingað til lands eru nú komnir
aðstandendur bandarísku þáttanna
Neyðarlínan, eða Rescue 911, og verð-
ur þetta hörmulega slys sviðsett á
jöklinum í næstu viku. Þau Kristín
og Snæbjörn munu þó ekki leika í
þættinum heldur verða fengnir leik-
arar til þess. Þau munu hins vegar
segja frá slysinu í viðtali. Mikill
fjöldi íslenskra björgunarsveitar-
manna munu taka þátt í verkefninu
í sjálfboðavinnu auk varnarliös-
manna og fleiri aðila en Saga Film
stjómar verkefninu á íslandi.
Leist ekki
á jökulinn
Þau hjónin eru meðlimir í Lions-
klúbbnum Nesþingi á Hellissandi,
þar sem þau búa, og það var einmitt
á vegum hans sem lagt var í leiðang-
urinn. Þennan dag fyrir réttum fjór-
um árum kom Lionsklúbburinn Týr
í skemmtiferð á Hellissand og varð
að samkomulagi klúbbanna að fara á
jökulinn. „Mér leist ekkert sérstak-
lega vel á jökulinn daginn áður,“ út-
skýrir Snæbjöm. „Maður er farinn
að þekkja hann vel enda blasir hann
við okkur út um stofugluggann. Ég
var að vinna fram eftir kvöldinu en
áætlað var að leggja í hann klukkan
þrjú um nóttina. Það lá þoka yfir
toppnum um kvöldið að norðanverðu
og mér fannst skyggnið ekki nægi-
lega gott en við létum það ekki á okk-
ur fá og héldum af stað á réttum
tíma,“ segir hann. „Ég hefði helst
viljað sleppa við að fara en þar sem
hópurinn var kominn kunni maður
ekki við að skorast undan. Veðrið
reyndist síðan ágætt þegar upp var
komið."
Á þessum tíma höfðu Snæbjörn og
Kristín komið sér ágætlega fyrir í líf-
inu. Hann rak (og rekur enn) fyrir-
tæki með vörubíla og vinnuvélar og
reksturinn gekk vel. Hún starfaði á
pósthúsinu á Hellissandi en var ný-
lega komin í launalaust orlof þegar
slysið átti sér stað. „Ég var nú bara
ósköp venjulegur vörubílstjóri sem
lifði fyrir starfið mitt. Það var bæði
vinnan mín og áhugamál. Ég vann að
þessu öllu sjálfur og hafði mikið að
gera, helst alla daga vikunnar. Mað-
ur hafði verið í erfiðleikum með að
koma fyrirtækinu vel á legg en var
einmitt að komast út úr þeim. Sonur
okkar, Kristófer, sem var í námi 1
rafeindavirkjun, hafði starfað hjá
mér um sumarið en hann var þá að-
eins átján ára. Hann var staddur í
Ólafsvik þessa nótt og fékk því mið-
ur fregnir af slysinu fyrir tilviljun,“
segir Snæbjörn.
Sex mánuði
á sjúkrahúsi
Þau Snæbjöm og Kristín þurftu að
dvelja á Borgarspítalanum og endur-
hæfingardeild Grensásspítala í sex
mánuði eftir slysið og ákvað Kristó-
fer að hætta námi og taka að sér
rekstur fyrirtækisins. „Hann hefur
verið okkur ómetanlega hjálplegur,"
heldur Snæbjörn áfram. „Ef hans
hefði ekki notið við væri ég ekki með
fyrirtækið í dag.“
Þyrlan
nauðlenti
Snæbjörn og
Kristín sátu saman
á sleðanum. Hann
hafði áður verið að
ferja fólk upp jökul-
inn. „Kúplingin
hafði verið í ólagi
hjá mér en var
komin í gott lag. Ég
ákvað því að fara
upp á toppinn. Við
lögðum af stað eftir
slóð og síðan man
maður ekkert
meira,“ segir hann.
Kristín segist hafa
misst meðvitund í
fyrstu en rankað
síðan við sér. Hún
féll af sleðanum á
leið niður sprung-
una og hafhaði á
syllu um fimmtán
metra ofan í
sprungunni. Snæ-
björn fór hins veg-
ar tuttugu og tvo
metra. „Það var
ömurlegt að vakna
upp í sprungunni,"
segir Kristín.
Þyrla Landhelg-
isgæslunnar var
ekki til staðar þegar tilkynningin um
slysið barst og var þyrla frá Varnar-
liðinu fengin í staðinn. Ekki vildi
betur til en svo að hún nauðlenti á
jöklinum þannig að kálla varð út
aðra þyrlu. Á meðan beðið var eftir
síðari þyrlunni hafði tekist að ná
þeim báðum upp úr sprungunni og
var þeim hjúkrað í biluðu þyrlunni á
meðan beðið var.
Bæði hjónin voru lífshættulega
slösuð. Hann var mjaðmagrindar-
brotinn, handleggsbrotinn, hafði orð-
ið fyrir innvortis meiðslum og
slasast á höfði. Snæbjörn var látinn
sofa á gjörgæsludeild í fimm vikur
eftir slysið. Hún var einnig mikið
brotin; lærbrotin, mjaðmagrindar-
brotin, rifbeinsbrotin og augnbotn
var í méli. Annar handleggurinn var
lamaður og enn í dag er vinstri vang-
inn dofmn. Þá hafa síðar komið i ljós
skemmdir á taugum í öxlum.
Sálin grær aldrei
Þótt beinin hafl gróið er sársauk-
inn ekki horfmn, hvorki á sál né lík-
ama. „Við erum alltaf með verki og
afleiðingar slyssins hefta okkur mjög
í hinu daglega lífi,“ segir Kristín.
„Við getum ekki gert neitt af því sem
við gátum áður,“ bætir Snæbjörn
við. „Þótt ég sé að reyna að vinna er
það meira til að hafa eitthvað að gera
en af mætti. Maður vill halda söns-
um,“ segir hann. Bæði eru þau 75%
öryrkjar í dag og eiga ekki frekari
bata í vændum. „Það er búið að
skipta um mjaðmalið hægra megin
og verður skipt um hinn innan fárra
ára. Ég hef ekki fullan mátt í fótum,
geng með spelkur á öðrum fæti. Þá er
úlnliöur hægri handar ónýtur,“ segir
hann.
Kristín hefur reynt að vinna á
pósthúsinu hálfan daginn. „Eigin-
lega bara til að dreifa huganum en ég „
þarf alltaf að hvíla mig þegar ég kem
heim,“ segir hún.
Ekki með hjálma
Snæbjörn og Kristín voru ekki
með hjálma á höfði þegar þau fóru í
vélsleðaferðina á jökulinn. „Enginn í
þessari ferð var með hjálm og það er
algjörlega út í hött. Það er grundvall-
aratriði þegar fólk fer í vélsleðaferð
að það sé með hjálm á höfði og allan
öryggisútbúnað. Það kæmi aldrei til
Hjónin á Grensásdeildinni nokkrum mánuðum eftir slysið. „Þjálfararnir gátu
alltaf komið okkur í gott skap.“
Fréttir
Þessi mynd var tekin af Snæbirni þegar hann reis upp í fyrsta skipti eftir slysið eða eins og hann orðar það: „Þetta var upprisan."
greina að ég færi aftur á sleða hjálm-
laus,“ segir Snæbjöm. „Ég vil meina
að það sé kraftaverk að við höfum
sloppið lifandi úr þessu.“
Hjónin reyna að vera bjartsýn og
horfa jákvætt til framtíðar. „Við
reynum að takast á við lífið en mað-
ur getur sennilega aldrei sætt sig við
þetta,“ segir Kristín.
Heilsan er dýrmæt
„Fólk spyr okkur oft hvort við
séum ekki orðin góð og er alveg
hissa þegar maður svarar því neit-
andi. Ættingjar og vinir hafa hins
vegar verið okkur afskaplega hjálp-
legir. En það sem maður missir fær
maður ekki aftur. Heilsan kemur
aldrei aftur og fólk ætti að huga bet-
ur að hversu dýrmæt hún er,“ segir
Kristín og Snæbjöm bætir við: „Ef
það er ekki blóðslóðin á eftir manni
heldur fólk að ekkert sé að.“
Þau segja að slík veikindabarátta
um margra ára skeið hafi ólýsanleg
áhrif á hina andlegu hlið manneskj-
imnar. „Sálin er í steik,“ segja þau.
„Læknirinn okkar, Stefán Karlsson,
hefur verið okkur mjög góður og
hjálplegur og hann hefur fundið fyr-
ir okkur lækni sem mun hjálpa okk-
ur andlega."
Þau segja að það hafi verið gaman
en erfitt að koma heim eftir sex mán-
aða sjúkrahúsvist. „Við vorum bæði
á hækjum og jólin á næsta leiti
þannig að maður fann fyrir van-
mætti sínum. Sonur okkar var bjarg-
vætturinn auk skyldfólks."
Kvíða kvik-
myndatökunum
Snæbjörn og Kristín segjast
kvíða komu kvikmynda-
tökuliðsins til Hellissands
Bæjarbúar hafa rætt mikið
um þessa óvæntu komu
Rescue 911 og spenna er í
loftinu. Þau hjónin eru
hins vegar hlédræg og
hafa ekki áhuga á að vera
í'sviðsljósinu. Það hefur
blaðamaður helgarblaðs
DV sannreynt því þetta
viðtal er búið að vera í
undirbúningi nánast frá
því slysið átti sér stað.
„Það hefur verið mikið
álag á okkur og við því
Vélsleðaslysiö á Snæfellsjökli:
Köstuðust af sleðanum
og mður í sprunguna
- tveir hentu sér af sleða tll aö foröast SDruneuna
Þyrla Vamarliösins:
Harkaleg lending og
spaðarnir skemmdust
.. - L—' »aii komúl hí*.'P*r, lcndm*
........ ....................... nrítnð iUihhu v»r itorðauttn oo lantl
Morfiunlnn tcm tlytlö varð vnr nðhent sljNrtað. Ekkt vUdl brtur tR
miÁtf #i*tt vcéur, cótskir. ofl hasvfórl , wt svo I kndtnBimnl hún skaR
á SnaJo".5jaklL Þ>Tla VarnM-UöMM niöur mcó m-O'JóJiA f>r»t og •tton
hírkrdcga i «fturhJÓUn. VU þotsa
lcmUnflu ilóflust nlöur ofi
rðkost i spll á þyriunnl wro meöal
uwrt #r ncUð víð að !yí\* upp Wlu.
Við þaá •kcmnnUnt epaðanrtr.
Ec niði ta.il af Rugmaunl þyrlunnar
mi (pwðl hnnn un éhappió <v hvorl
það twfðt ihnf « r.UíhoDÍhl boiwr.
lUnn avarfii taór »tutt o« taflgott að
þnstt hyrto tort ekkcrt 11»»*« A»»g
komuUai.SktTinflL'i á þcsaori harkn-
l«(u lendlugu ll|«ur i»5 þyrlau nmti
haia tont 5 nifiuntreyrr.i viö lcodlnfl-
una og kvaöst íiuBnwðurinn ekkl
hata náð hennl nltur A laft.
Ivgnr t-fiit v«r »9 þyrhtn munái
ckki koma&t al st»ð mcfi fðiklfi
alacaðhit v&r kalUfi á afira þyr’.u m
tonli hún mun nröar á ’ðkiinum
þurfU aö tore þá rifioufiu tonst nifiur
Ifikultnn. «i r.lkl) cóibráð halfii
illa fyrirkölluð,“ segja þau. „Við vit-
um þó ekki mikið hvernig þetta mun
fara fram að ööru leyti en því að tek-
ið verður viðtal við okkur. Þeir hafa
hringt í okkur frá Ameríku og rætt
við okkur um þetta,“ segir Snæbjörn.
„Við höfum frekar kosið að lifa ein-
földu lífi. í gegnum Lionshreyfing-
una höfum við unnið að margvisleg-
um líknar- og félagsstörfum og það
hefur átt vel viö okkur. Við viljum
frekar gefa en þiggja.“
Ári áður en þau hjónin lentu i
slysinu varð Snæbjörn fyrir áfalli
þegar hann var að aka meö nýja
gröfu eftir Kringlumýrarbrautinni.
Snæbjöm áttaði sig ekki á hæðinni á
brúnni sem liggur yfir Bústaðaveg-
inn og grafan féll aftur af vörubíls-
pallinum. „Til allrar guðs lukku var
enginn bill fyrir aftan en ég var mjög
miður mín eftir þetta óhapp,“ segir
hann.
Ætla aftur á jökulinn
Þegar þau hjónin eru spurð hvern-
ig hið daglega líf gangi fyrir sig, nú
fjórum árum eftir slysið, svara þau:
„Maður tekur bara einn dag í einu og
reynir að vera bjartsýnn.“
Þau hafa ekki farið á jökulinn aft-
ur eftir slysið en þeim stendur þó
ekki ógn af honum. „Viö eigum
áreiðanlega eftir aö fara aftur. Jök-
ullinn er alltaf jafn fallegur,“ segir
Snæbjörn og segist alls ekki vera á
móti vélsleðaferðum. Jökullinn
blasir viö þeim út um
stofugluggann, eins og
áður var sagt, og fyr-
ir ofan sófann í
stofunni hangir
fallegt málverk
af Snæ-
fellsjökli.
Þau vilja
ekki meina
að jökull-
inn gefi frá
sér orku
þrátt fyrir
að Snæbjöm
hafi unnið að
vegalagningu
að jöklinum þeg-
ar boðað var að
geimverur væru
væntanlegar þangað.
„Hver veit þó nema jök-
ullinn hafi gefíð okkur
einhvem kraft,“ segja þau og
brosa. Þau segjast hafa fylgst
með bUalestinni að jöklinum
þegar geimverurnar „voru að
koma“ og segja að þaö hafi verið
skemmtUegur dagúr. Ekki segjast
þau þó hafa séð verur frá öðrum
hnöttum í það skiptið.
tækisrekstur-
inn og lítið hef-
ur verið um ut-
anlandsferðir.
Reyndar fór
Kristín í fyrsta
skipti til út-
landa fyrir
tveimur árum,
til Þýskalands,
en þá dreif
vinafólk þeirra
þau meö í
hressingarferð.
Þau fóru síðan
ein tU Amster-
dam í fyrra eft-
ir að hafa unn-
ið þá ferð í
áskrifendaleik
DV. í vetur
fóru þau til
Kanaríeyja og
segjast hafa
haft mjög gott
af þeirri ferö.
„Hitinn gerði
okkur gott,“
segja þau. Nú
hafa þau í
hyggju að fara
aftur í vetur
þannig að segja má að útlandabakter-
ían sé kviknuð fyrir cdvöru.
Þau segja að fyrsta
árið eftir slys-
ið hafi í
raun
Þessar litlu stulkur sau a eftir Snæbirni og Kristínu ofan í sprunguna og gátu
vísað öðrum vélsieðamönnum á réttan stað. Þær eru því sannkallaðir bjarg-
vættir en því miður tókst blaðamanni ekki að fá uppgefin nöfn þeirra.
týnst í tilvera þeirra. „Þótt sonurinn
hafi verið hörkuduglegur í rekstri
fyrirtækisins var mín reynsla ekki
fýrir hendi og það kom óneitanlega
niður á rekstrinum. Maður þurfti því
að glíma við ijárhagsáhyggjur jafn-
framt þvi að koma sér til heilsu.
Þau hjónin eru afar þakklát
þeim björgunarmönnum
sem komu á vettvang
eftir slysið. „Ég er
mjög glaður í hjarta
mínu að hafa
i aldrei verið
herstöðvaand-
stæðingur,“
segir Snæ-
! björn. „Ég
heföi ekki
viljað lifa
með því.“
Þau segja að það
gæti komið til
greina að fara upp
á jökul og kíkja á
upptökurnar en
enn þá hefur ekk-
ert verið ákveöið
með það.
Á þeim tíma sem
þau voru á Borgar-
spítalanum og
Grensásdeild segj-
ast þau hafa notið
umönnunar elsku-
legs fólks og alls
staðar mætt hlý-
hug. Félagar í
Lionsklúbbnum Tý
og klúbbunum
heima fyrir heim-
sóttu þau með
blómakörfur auk
vina og ættingja og
eru þau þakklát
öllu þessu fólki.
„Þjálfararnir okk-
ar gátu alltaf kom-
ið okkur í gott
skap. Þetta er fólk
sem maður gleymir
aldrei,“ segja hjón-
in sem skyndilega
eru trufluð í sínu hversdagslega lífi
og drifín fram fyrir kvikmyndavélar.
Brátt verða þau þátttakendur í sjón-
varpsþætti sem milljónir manna í
yfir sjötíu löndum munu horfa á.
Frétt DV af hinu hörmulega slysi á Snæfellsjökli i júní 1991.
Horfa á
Neyðarlín
una
Snæbjörn og Kristín %
hafa oft horft á Neyöarlín- K
una á Stöð 2 en segjast ekki L
hafa verið tilbúin strax að Sj
taka þátt í þessum upptök-
um. Kristín var í Póst- og
símaskólanum þegar þessi um-
ræða hófst og segist hafa þurft '
langan umhugsunarfrest. „Við
hugsuðum síðan meö okkur að
þetta gæti verið góð land-
|éw kynning."
Loksins í fri
I gegnum árin hafa þau
hjónin einblínt á
fyrir-

7M.

■
í «
» V' *

T"
m

iM
vera a lifi
1 hBH
Snæbjörn og Kristín þakka guði fyrir að
Þau hafa þó átt við mikil veikindi að stríða og munu aldrei ná sér fullkomlega eftir hið hörmulega slys á jöklinum. DV-mynd Brynjar Gauti