Dagblaðið Vísir - DV - 20.04.1996, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 20. APRÍL 1996
15
Það voru greinilega magrir tímar fram undan hjá fjölskyldunni. Við blasti harkalegur niðurskurður á ótal sviðum og drengurinn sá fram á að ferðirnar í Kringluna til að skoða reiðhjól, sem
hentað gætu honum til útreiða á komandi sumri, voru fyrir bí. Hann yrði enn eitt árið að notast viö gamla hjóiið. DV-mynd ÞÖK
Rúðan og reiðhjólið
„Það er búið brjóta afturrúðuna
í bílnum okkar,“ sagði átta ára
guttinn við mömmu sína um leið
og hann svipti upp útihurðinni
heima hjá sér. Drengnum var ber-
sýnilega brugðið og það var ljóst
að hann tók atvikið nærri sér
enda þekkti hann þá sorgarsögu
sem var að baki rekstri bílaflota
fjölskyldunnar.
Það varð uppi fótur og flt og
fjölskyldan fór öll út á bílaplan til
að berja eyðilegginguna augum.
Drengurinn fór fyrir hersingunni
og aðspurður um tortryggilegar
mannaferðir kvaðst hann ekkert
hafa séð og þaðan af síður heyrt.
Úr ásjónu hans skein að hann tók
þessa uppákomu mjög inn á sig.
Við ítrekaðar spurningar hinna
eldri fjölskyldumeðlima taldi
hann þó mögulegt að einhverjir
tortryggilegir hefðu verið á ferð.
Tugþúsunda kostnaður
„Eg held að ég hafi séð ein-
hverja krakka hlaupa héma niður
götuna. Ég er þó ekki viss,“ sagði
hann.
Það var ljóst að skemmdir á bif-
reiðinni voru nægar til þess að
viðgerðarkostnaður næmi tugþús-
undum króna. Fjölskyldan skaut
á ráðstefnu og lausleg fjárhagsá-
ætlun leiddi í ljós að kostnaður-
inn yrði ekki undir 60 þúsundum
króna. Það lá líka fyrir að ef ekki
fyndist sökudólgur félli kostnað-
urinn með fullum þunga á fjárhag
heimilisins. Það var þvi ákveðið
með öllum greiddum atkvæðum
að láta einskis ófreistað í því að
góma skemmdarvarginn. Litli
maðurinn sat þó hjá og spuröi
hvort ekki væri bara einfaldast að
kaupa nýja rúðu og láta þar við
sitja. Sá málflutningur fékk engan
hljómgrunn og strax var farið í
það að hengja upp auglýsingar í
fjölbýlishúsinu þar sem lýst var
eftir vitnum að skemmdarverk-
inu. Húsbóndinn kallaði tO lög-
regluna svo að gera mætti skýrslu
um tjónið.
Hann spurði drenginn hvort
hann ætlaði ekki að skreppa með
sér niður til að gefa skýrslu en
það var greindegt að flest heillaði
hann meira en tilhugsunin um að
sjá laganna verði að störfum í
kringum laskaðan fjölskyldubd-
inn.
Hins seka leitað
„Ég á eftir að læra og svo er
líka kalt úti. Ég verð bara inni á
rneðan," sagði hann. „Er nauðsyn-
legt að löggan sé að skipta sér af
þessu?“ bætti hann síðan við.
Honum var þegar gert ljóst að
málið væri þess eðlis að undan
því yrði ekki vikist að leita aOra
tOtækra leiða til að finna þann
seka. Þarna gæti verið um að
ræða einhvern óvOdarmann fjöl-
skyldunnar sem hefði lagt sig nið-
ur við það ódæðisverk um há-
bjartan daginn að ráðast á þegar
flölfatlaðan bOinn. Það yrði að ná
slíkum mönnum og taka úr um-
ferð.
Lögreglan mætti á staðinn inn-
an tiðar og tekið var til við
skýrslugerðina. Það var fátt sem
gat gefið tO kynna hver eða hverj-
ir hefðu átt hlut að máli. Fingara-
for voru engin og vitni engin. Mál-
ið virtist dæmt til að enda sem
óupplýst ofan í skúffu. Meðan
húsbóndinn gaf lögreglunni
skýrslu varð honum litið upp og
sá þá andlit sonar síns á fimmtu
hæð þar sem hann gægðist fram
af svölunum. Augu þeirra mætt-
ust eitt andartak og um leið lét sá
stutti sig hverfa.
Fjölskyldan
á skyndifundi
Þegar lögreglan var horfin á
braut var enn skotið á skyndi-
fundi innan fjölskyldunnar. Það
var samdóma álit þeirra sem
komnir voru tO vits og þroska að
taka yrði fjárhagsáætlanir til
gagngerrar endurskoðunar. Hús-
móðirin tók upp vasatölvuna:
„Við verðum að mæta þessu tjóni
með niðurskurði á öðrum svið-
um,“ sagði hún af sama myndug-
leika og Friðrik Sophusson fjár-
málaráðherra á fundi með opin-
berum starfsmönnum að boða
lagasetningu tO að gera upptækan
lífeyrissjóð þeirra.„Ég lýsi hér
með eftir hugmyndum um sparn-
að. Nú verður hver að leggjá sitt
Laugardagspistill
Reynir Traustason
af mörkum. Það er betra að hver
skeri niður hjá sér en ég þurfi
sjálf að beita niðurskurðarhnífn-
um. Það er sársaukaminna
þannig,“ bætti hún við.
Niðurskurðaraðgerðir
Það varð fátt um svör og svo
virtist sem enginn hefði tök á að
spara á sínu sviði. Þá hóf húsmóð-
irin enn upp raust sína og beindi
orðum sinum að táningnum á
heimOinu. „Við segjum upp Inter-
netinu. Þannig sparast um 2 þús-
und krónur á mánuði." Táningn-
um var bersýndega brugðið og
hann spurði hvort þetta væri ekki
fuUharkaleg aðgerð af ekki meira
tOefni. En ættmóðirin var ósveigj-
anleg og hún hélt áfram og leit á
þann yngsta. „Þú verður að láta
gamla reiðhjólið duga í eitt ár enn
og við pöntum ekki pitsur næstu
þrjá mánuðina," hélt hún áfram.
Drengurinn leit á hana í skelf-
ingu: „Mamma, ætlarðu að hætta
við nýja hjólið út af einni rúðu. Er
ekki allt í lagi heima hjá þér?“
spurði hann og alvara málsins var
að renna upp fyrir honum. „Það
er hægt að fá fjöjpir reiðhjól fyrir
þá upphæð sem viðgerðin kostar,“
sagði móðir hans.
Magrir
tímar framundan
Það voru greinilega magrir
tímar fram undan hjá fjölskyld-
unni. Við blasti harkalegur niður-
skurður á ótal sviðum og drengur-
inn sá fram á að ferðimar í
Kringluna td aö skoða reiðhjól
sem hentað gætu honum tO út-
reiða á komandi sumri væru fyrir
bí. Hann yrði enn eitt árið að not-
ast við gamla hjólið.
Það var fátt sagt við kvöldverð-
arborðið. Fjölskyldan sat hnípin
og nartaði í kjötboUur á síðasta
söludegi sem hentuðu þeirri nýju
stöðu sem upp var komin. Dreng-
urinn sagði ekki eitt einasta orð
og þannig leið þessi máltíð. Þegar
matartímanum var lokið bað
drengurinn systur sína, sem kom-
in er af barnsaldri, að eiga við sig
orðastað i einrúmi.
„Hvað gerist ef ég veit hver
braut rúðuna?" spurði hann og
sakleysið skein úr hverjum drætti
barnsandlitsins. „Þá finnum við
þann sem gerði þetta og sá verður
að borga,“ var svarið sem hann
fékk. Spurningin vakti grunsemd-
ir um að þekking hans á málinu
væri meiri en hann hefði látið í
veðri vaka: „Veistu eitthvað um
þetta eða hvað?“ spurði hún.
Drengurinn var eldsnöggur til
svars: „Nei, ég spurði bara að
gamni mínu.“
Að missa vini sína
Systkinin sátu saman í þögn
nokkra stund og síðan hóf dreng-
urinn upp raust sína á ný: „Miss-
ir maður ekki vini sína ef maöur
segir frá einhverju sem þeir
gera,“ spurði hann. Á þessari
stundu var orðið nokkuð ljóst að
maðkur var í mysunni og hring-
urinn farinn að þrengjast. Systir
hans gerði honum grein fyrir að
ef einhver vinur hans hefði fyrir
óheppni valdið tjóninu þá væri
líklegt að tryggingar fjölskyldu
hans myndu bæta tjónið. Þar með
væri enn kominn upp riýr flötur á
fjármálum fjölskyldunnar. Reið-
hjól, pitsur og Internet yrðu enn á
ný hluti hins daglega lifs.
Játning
Þar með opnaðist flóðgáttin og
játningin rann upp úr honum:
„Við vorum í sprengjuleik og not-
uðum smásteina. í einni loft-
árásinni fóru sprengjur vinar
míns óvart í bílinn," stundi sá
stutti þá upp. „Ég var búinn að
lofa að segja ekki frá þessu en
þetta er svo bara orðið svo alvar-
legt,“ sagði hann.
Við lokaranrisókn málsins kom
i Ijós að félagarnir þrír höfðu sam-
mælst um að í þessu tilviki mætti
satt kyrrt liggja. Ein rúða væri
ekki mikið milli vina.
Málin voru á ný í farsælum far-
vegi. Fyrir lá að tryggingar vinar-
ins myndu bæta tjóniö. Það var
langt liðið á kvöld og rannsókn að
fuOu lokið. Móðirin var búin að
taka niður fjármálaráðherrasvip-
inn og værð komin yfir fólk á ný.
Táningurinn var á óravíddum
Internetsins og sprengjusérfræð-
ingurinn á mflli svefns og vöku.
Skyndilega hrökk hann upp:
„Pabbi, það er eitt gott við þetta
allt. Þú færð efni í pistil."