Dagblaðið Vísir - DV - 18.01.1997, Qupperneq 30

30 sérstæð sakamál
LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 1997 JjV
Neyðarópin voru skerandi. Þau
bárust langt í kvöldkyrrðinni við
South-West stræti í Miami á Flór-
ída. Klukkan var um níu. í fyrstu
áttaði fólk í næstu húsum sig ekki á
hvaðan ópin bárust, en svo sást
reykur koma undan bílskúrshurð
við glæsilegt einbýlishús beint á
móti húsi í eigu frú Jane Wells.
Frú Wells hljóp yfir götuna og
gerði örvæntingarfullar tilraunir til
að opna bílskúrs-
dyrnar, en án ár-
angur. Ópin voru
nú hætt. Að bar
fleiri nágranna,
en þeir gátu ekki
heldur hreyft bil-
skúrshurðina.
Eldurinn var nú
orðinn svo magn-
aður, að fólkið
varð að víkja frá.
Það var fyrst þeg-
ar slökkviliðið
kom að hægt var
að opna. Þá kom í
ljós mikil eyði-
legging, og þegar
betur var að gáð
fannst mikið
brunnið lík af
manni, svo skað-
brennt að á hann
urðu ekki borin
kennsl.
vikið hafði verið frá venju í þessu
tilviki.
Þá undraðist Nazario hve fljótur
Wakil hafði verið að staðfesta að
líkið væri af Aboul-Hozn. Á því gat
þó verið sú skýring að Wakil hefði
ekki komið til hugar að um neinn
annan gæti verið að ræða, því vin-
ur hans hefði verið einn í bílskúm-
um við viðgerðir er hann fór sjálfur
að kaupa pitsuna.
Ezzat Aboul-Hozn.
Fór að
kaupa pitsu
Maður af nafni
Ezzat Aboul-
Hozn, tuttugu og
sex ára og ættað-
ur frá Líbanon,
hafði nýlega tekið
einbýlishúsið á
leigu. Það upp-
lýsti skömmu síð-
ar Bassam Wakil,
tuttugu og átta
ára, en hann
hafði verið með
Aboul-Hozn þetta
kvöld, en brugðið
sér frá til að
kaupa pitsu
handa þeim.
Hann kvaðst að-
eins hafa verið í
burtu í hálftíma.
Wakil var mikið brugðið, en þegar
hann hafði jafnað sig um hrið gat
hann greint frá aðdraganda þess
sem gerst hafði. Hann sagði að
hann hefði hjálpað Aboul-Hozn að
koma klossum undir bílinn að
framan því hann hefði ætlað undir
hann til að að skoða bensínrörið.
Að svo búnu sagðist Wakil hafa far-
ið að ná í pitsuna, en svo hefði slys-
ið greinilega orðið. Hinn látni hefði
líklega kveikt í vindlingi og eldur
komist í bensíngufu vegna leka í
leiðslunni.
Wakil bar kennsl á hinn látna
vin sinn, þótt líkið væri óþekkjan-
legt. Hann gaf svo leyfí til þess að
hinar jarðnesku leifar yrðu brennd-
ar. Sams konar leyfi gaf systir
Aboul- Hozns, Ghadda, sem bjó í Lí-
banon.
ekki sá sem Wakil hafði sagt hann
vera. Healey var alls ekki sann-
færður um að svo væri og því gæti
verið um að ræða morð og trygg-
ingasvik.
Röntgenmyndir
Einu gögnin sem líkleg voru til
að varpa ljósi á hver hinn látni gæti
verið, væri hann einhver annar en
Aboul-Hozn,
voru tanngarð-
amir sem yfir-
völd í Miami
höfðu látið varð-
veita. Healey fór
til tannlæknis
sem talið var að
Aboul-Hozn
hefði gengið til,
en sá gat engar
upplýsingar gef-
ið. Healey fann
hins vegar
gamla vinkonu
Líbanonsmanns-
ins, og átti hún
mynd sem sýndi
hann gleiðbros-
andi.
Healey hafði
einnig heppnina
með sér þegar
hann komst að
því að Aboul-
Hozn hafði feng-
ið gert við tenn-
ur sínar í tann-
læknadeild eins
háskólanna. Þar
hafði verið tekin
af honum
röntgenmynd,
og þegar mynd-
imar sem nú
lágu fyrir vora
bomar saman
við tanngarðana
kom í ljós að lík-
ið sem fannst í
bílskúmum gat
ekki verið af
Aboul-Hozn.
Alífi
Slys?
Yflrvöld töldu rétt að gera þær
ráðstafanir sem hægt væri til að
hafa með höndum eitthvað það sem
sýndi hver hinn látni var. En líkið
var illa leikið og ekki um margt að
ræða. Ákveðið var því að fjarlægja
tanngarðana áður en það yrði
brennt. Var það gert.
En Ray Nazario, rannsóknar-
lögreglufulltrúi í Miami, varð þess
brátt vísari að Aboul-Hozn, mú-
hameðstrúarmaður, hafði verið í
söfnuði sem bannaði líkbrennslu.
Hefð átti því að hafa kallað á beiðni
um að líkið yrði sent til Líbanons
til greftrunar. Engin skýring lá
hins vegar fyrir á því hvers vegna
í fyrstu var lát Aboul-Hozns því
flokkað undir slys, en Ncizario var
hins vegar ákveðinn í að rannsaka
málið frekar og telja það ekki upp-
lýst fyrr en öllum vafa hefði verið
eytt.
Tryggingarnar
Nú leið hálft ár. Nazario fékk
önnur mál til rannsóknar, en hélt
engu að síður áfram að reyna að
afla nýrra upplýsinga um brunann
í bílskúrnum við South-West
stræti. Og þar kom að hann fékk
staðfest að Aboul-Hozn hafði líf-
tryggt sig hjá sex félögum síðustu
tvö árin áður en hann var úrskurð-
aður látinn. Alls var um að ræða
tveggja milljóna dala líftryggingafé,
eða sem svarar nú tæpum eitt
hundrað og tuttugu milljónum
króna. En sum tryggingafélaganna
höfðu látið sér nægja upphaflega
skýringu yfirvalda og greitt út féð.
Hafði Ghadda, systir hins látna,
fengið það sent til Líbanons, eins
og skilmálar kváðu á um.
Eitt tryggingafélag hafði þó ekki
séð ástæðu til að greiða bæturnar
fyrr en lokið væri rannsókn á þess
vegum. Þaö hafði í þjónustu sinni
sérstakan mann, John Healey frá
New York, en hann var talinn einn
snjallasti maður í Bandaríkjunum
við að koma upp um tryggingasvik.
Fyrsta spurningin sem svara
þurfti var að sjálfsögðu hvort
óyggjandi væri að hinn látni hefði
verið Aboul- Hozn. Sú næsta var
hver hinn látni væri, ef það væri
Blaðið Miami
Herald komst á
snoðir um niðu-
stöður Healeys
og hóf nú eigin
rannsóknir. í mars 1983 sendi það
fréttamanninn Dan Goodgame til
Beirút í Líbanon. Hann komst fljót-
lega að því að Ezzat Aboul-Hozn var
á lífi og naut tilverunnar. Hann
hafði sest að í glæsilegu einbýlis-
húsi í þorpinu Btekhnau fyrir utan
Beirút, en einnig hafði hann til um-
ráða íbúð á skíðastaðnum Faraya.
Líbanon hefur löngum verið eftir-
sótt ferðamannaland á friðartím-
um, því þar geta menn farið á skíði
í fjöllunum fyrir hádegi, en legið í
sólbaði á strönd Miðjarðarhafsins
síðdegis. Stutt er á milli, og aðeins
um hálftíma ferð frá Faraya til
strandar.
Goodgame leitaði uppi systur
Aboul-Hozns. Hún skýrði honum
frá því að hún hefði orðið bróður
sínum mjög reið þegar hún hefði
komist að því að hann hefði þóst
látinn. Sagðist hún ekki tala við
hann lengur, og svo væri um aöra í
fjölskyldunni.
Fréttamaðurinn hélt nú til Fara-
ya, en þá var maðurinn sem hann
leitaði að horfinn. Reyndist hann
hafa flúið til Sýrlands, sem var þó
óþarfi fyrir hann, því framsals-
samningur er ekki i gildi milli Lí-
banons og Bandaríkjanna.
Hið óupplýsta
Goodgame hafði fengið staðfest-
ingu á því að grunsemdir sumra
tryggingafélaganna og Healeys
rannsóknarmanns væra á rökum
reistar. En hver var það þá sem lát-
ið hafði lífið í bílskúrsbrunanum?
Það er að segja ef sá hafði ekki ver-
ið myrtur áður en kveikt var í. Það
er enn ekki upplýst, og verður það
líklega ekki héðan af. Ljóst þykir
þvi að neyðarópin þurfi alls ekki
borist frá hinum látna, heldur hafði
Aboul- Hozn rekið þau upp og horf-
ið síðan út í kvöldmyrkrið. Loku
verður hins vegar ekki skotið fyrir
að Aboul- Hozn hafi sýnt þá grimmd
að bera eld að lifandi manni í bíl-
skúrnum og loka hann síðan inni í
honum, og því geti ópin í raun hafa
borist frá hinum látna meðan hann
reyndi að komast út.
Yfirvöld vestra hafa látið bera
saman myndir af tanngörðunum
sem varðveittir voru við milljónir
tannkorta þar í landi, en án árang-
urs. Svör fást því líklega aldrei við
mörgum spurningum sem málið
hefur vakið.
hana lá líkið af öðrum manni hjá
bílnum.
Réttarlæknar í Miami komu
allmikið við sögu þessa máls, eins
og að líkum lætur. Einn þeirra,
dr. James Davies frá réttarlæknis-
deild borgarinnar, segir málið
„ótrúlegt". „Komist einhver ein-
hvern tima að því hvað gerðist og
hver átti í hlut vildi ég gjarnan fá
að vita af því,“ var haft eftir hon-
um.
„Hinn nær fullkomni
glæpur"
hefur bruninn í bílskúmum í Mi-
ami 1982 verið nefndur. Og það má
með sanni segja að litlu hafi mun-
að. Ezzat Aboul-Hozn tókst að leika
á nokkur tryggingafélaganna. Hann
Efri myndin sýnir Aboul- Hozn gleiöbrosandi, en sú neöri tanngaröana sem
varöveittir voru.
Sagði Wakil satt?
Það eitt liggur fyrir um það
hver lést í bískúmum að sá mað-
ur var á svipuðum aldri og Ezzat
Aboul-Hozn. Vinur hans, Wakil,
er Sýrlendingur og flutti hann aft-
ur til heimaborgarinnar,
Damaskus. Rætt var við hann, en
hann sagðist engu geta bætt við
fyrri yfirlýsingar sínar. Hann
sagði aðeins að hann hefði verið
viss um að það hafi verið Aboul-
Hozn sem hann sá undir bílnum
þegar hann fór að kaupa pitsuna.
Aðrir hafi ekki verið í bílskúrn-
um. Staðreyndin er hins vegar sú
að þegar Wakil kom til baka með
fékk hluta bótanna í sínar hendur
eftir að þær höfðu verið sendar til
Líbanons, og hann slapp við refs-
ingu. Líklegt þykir að þótt hann
hefði verið áfram í Líbanon hefði
ekki verið lagt í að reyna að höfða
mál á hendur honum þar, því til
hvers hefði það í raun verið fyrir
bandaríska aðila að leggja í það
þegar ljóst var að hann fengist ekki
framseldur til Bandaríkjanna til að
taka út refsingu?
Sjálfur kaus Aboul-Hozn útlegð á
eigin vegum í grannríkinu Sýr-
landi.