Dagblaðið Vísir - DV - 22.02.1997, Blaðsíða 11

DV LAUGARDAGUR 22. FEBRÚAR 1997
11
Sumt fólk virðist hafa fæðst
kortéri of seint og það heldur
þeim stæl í gegnum lífið. Þar sem
ég er giftur konu þessarar náttúru
þekki ég þennan eiginleika vel.
Við það bætist að sjálfur á ég það
til að vera á síðustu stundu þótt
ég reyni að berjast gegn því. Það
er því ekki von á góðu þegar við
tökum okkur saman. Það er því
oftar en ekki að við mætum held-
ur seint á mannamót, fundi eða
annað tilfallandi. Ástæður þessa
eru þó mjög mismunandi hjá okk-
ur hjónunum. Ég er fremur væru-
kær en minn betri helmingur
stöðugt á fartinni. Frúin tekur þvi
beinlínis of mikið að sér og kemst
því ekki yfir það sem hún ætlar
sér að gera. Það er því ekki á
stefnuskránni hjá henni að koma
of seint heldur æxlast það svo.
Beðið eftir konunni
Ég hef stundum skammast svo-
lítið vegna þessa rétt áður en við
förum á mannamót. Góðfúslega
bendi ég konu minni á það að hús-
bóndinn á heimilinu þurfi að bíða
tilbúinn meðan hún sé að mála
sig og snurfusa. Af reynslu hef ég
þó lært að þetta borgar sig ekki.
Ég fæ þá að vita að fyrst þurfi hún
að sjá um að klæða börnin, þá að
sjá til þess að ég sé sómasamlega
til fara í straujaðri skyrtu og
pressuðum buxum. Hún segir
mér, í allri vinsemd, að þessi ein-
földu heimilisstörf kunni ég illa
eða ekki. Þá sjaldan að ég reyni að
strauja eða pressa sé það hörm-
ung ein. Hún þurfi jafnvel að
finna til bindi sem sé eitthvað í
líkingu við þau föt sem ég ætli
mér í það skiptið. Loks þegar all-
ir aðrir á heimilinu séu tilbúnir
gefist henni loks tími fyrir sjálfa
sig.
Þótt ég viðurkenni ekkert í
þessum efnum veit ég innra með
mér að hún hefur rétt fyrir sér.
Ég hef aldrei náð almenniiegu
sambandi við straujám og nýt því
góðvildar konu minnar og hjálp-
semi í samskiptum við það galdra-
tæki. Þá veit ég líka að klæðnaður
bamanna er hennar deild. Nú orð-
ið sjá þau að vísu um sig sjálf, að
frátöldu yngsta baminu, en af-
rekasaga mín í þeim efnum í ár-
anna rás er hraksmánarleg. Þar
sem yngsta barnið er síðhærð
stúlka kostar hárgreiðsla þess
tíma og fyrirhöfn. Þar er ég einnig
liðleskja þótt mikið liggi við á síð-
ustu stxmdu. Greiðslan lendir því
annaðhvort á móður stúlkunnar
eða eldri systur sem einnig er lið-
tæk hárgreiðslukona.
Skyndihugdettur
A árum áður henti það oft að
þessari góðu konu datt það í hug
að bregða sér í bió eða leikhús.
Ekkert var út á það að setja ann-
að en það að hugdettan var yfir-
leitt frá 5-15 mínútum fyrir upp-
haf sýningar. Við vorum því yfir-
leitt of sein á sýningamar og
misstum af byrjun verkanna.
Þetta kostaði líka það að við þurft-
um að paufast inn í myrkri og
þreifa okkur eftir sætunum sem
þá vora yfirleitt merkt. Stundum
fylgdu sætavísur með vasaljós og
stundum ekki. Þetta þýddi að um
það bil hálfur bekkur þurfti að
standa upp svo við hjónin kæm-
umst í sæti.
Það þykir konunglegt að láta
standa upp fyrir sér í leikhúsum
og bíósölum. Þetta tíðkast til
dæmis þegar forseti íslands heiðr-
ar fólk með nærveru sinni. Sá er
hins vegar munurinn að beðið er
eftir forsetanum en ekki okkur
hjónunum. Virðingin sem okkur
var sýnd var því blendin. Það
heyrðist gjaman kurr þegar við
báðum bekkinn að standa upp
enda sýningin hafin. Fólkið sem
stóð upp skyggði þvi á sýninguna
við litla hrifningu þeirra sem aft-
ar sátu.
í seinni tíð hefur þó dregið úr
þessum skyndiferðum okkar í bíó
og leikhús. Þó kemur það fyrir að
eiginkona mín sýnir gamla takta
og drífur okkur á sýningu rétt
áður en hún skal hefjast. Það
gerði hún einmitt einn dag í vik-
unni sem er að líða. „Komdu í
bíó,“ sagði konan. Ég er jarð-
bundnari en hún og benti henni á
að klukkuna vantaði tíu mínútur
í níu. Við næðum því ekki í bíóið.
„Það gerir ekkert til,“ svaraði frú-
in um leið og hún setti á sig vara-
lit og geröi sig ferðbúna. „Þú veist
hvemig þetta er, það eru auglýs-
ingar fyrst og síðan sýnt úr næstu
myndum. Myndin byrjar ekki fyrr
en tíu mínútur yfir.“ Ég leyfði
mér þá að spyrja, um leið og ég
fór í úlpuna, hvað hún ætlaði sér
að sjá. „Leyndarmál og lygar,“
sagði hún. „Hún er sýnd í Há-
skólabíói. Mér er sagt að hún sé
fin.“
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
Hætta á spólusekt
Um leið og ég benti konunni á
að viö byggjum í Kópavogi og Há-
skólabíó væri vestur á Melum rak
hún augu í myndbandsspólu sem
bömin okkar höfðu augljóslega
gleymt að skila. „Hvar fenguð þið
þessa spólu?“ hrópaði hún til ung-
mennanna. „Æi, þarna einhvers
staðar vestur á nesi,“ heyröist úr
kjallaranum. Mín kona greip þá
spóluna og hentist út í bíl og ég á
eftir. Það skal tekið fram að frúin
fékk heiti myndbandaleigunnar
ekki uppgefið en augljóslega var
átt við Kársnesið í Kópavogi þeg-
ar sagt var vestur á nesi. Svo mik-
ið vissi ég að það var ekki i leið-
inni í Háskólabíó enda búum við í
austurhluta bæjarins. Klukkuna
vantaði nú fimm mínútur í bíó-
sýninguna.
„Ég ætla ekki að fá sekt á þessa
spólu,“ sagði konan þegar ég gerði
athugasemd við skilvísi hennar
um leið og við ókum að heiman.
Hún sagði mér að aka að ákveð-
inni sjoppu og myndbandaleigu í
vesturbæ Kópavogs. Ég gerði svo
sem boðið var. Konan snaraðist
inn en kom út að vörmu spori.
„Áfram,“ sagði hún, „þetta var
vitlaus leiga.“ Ég ók að nýrri
leigu sem er eins vestarlega og
hægt er að komast í þessu næst-
stærsta sveitarfélagi landsins.
„Þetta var sú rétta,“ sagði konan
um leið og hún skellti bílhurð-
inni.
Samkvæmt minni klukku var
Háskólabíó byrjað að kynna
næstu myndir og við enn vestast á
Kársnesinu. Ljóst var að við fengj-
um ekki sekt á spóluna en meiri
líkur voru á sekt fyrir hraðakstur
eða mynd af okkur hjónum á
rauðu ljósi á leið á bíósýninguna.
„Um hvað er svo þessi mynd?“
spurði ég, rétt í þann mund er ég
skipti bílnum niður til þess að
halda hámarkshraða upp brekku
Kringlumýrarbrautarinnar. „Ja,
ég veit það nú ekki alveg,“ viður-
kenndi minn betri helmingur.
„Mér er bara sagt að hún sé góð
og svo veit ég að aðalleikkonan
fékk Golden Globe verðlaunin auk
þess sem myndin var verðlaunuð
í Cannes. Það hlýtur því að vera
eitthvað í hana varið.“
Ævintýri Whoopíar
„Tvo miða á Leyndarmál og
lygar,“ stundi ég upp móður og
másandi þegar kom að miöaaf;
greiðslu kvikmyndahússins. „í
hvaða sal er hún?“ spurði ég um
leið og við þutum inn. „Sal þrjú,“
sagði stúlkan. Það var myrkur í
salnum og bíómyndin í fullum
gangi þegar við hjónin þreifuðum
okkur eftir sætaröðunum. Sem
betur fer era sæti nú á tímum
ómerkt svo við settumst í fyrstu
lausu sætin sem við fundum. Það
þurfti því ekki hálfur bekkur að
standa upp.
Þótt ég þekkti ekki söguþráð
kvikmyndarinnar sá ég fljótt að
leikkonan Whoopí Goldberg fór
þar með aðalhlutverk. Ég gerði
ekki athugasemd við það. Sagan
fjallaði um fjármálafyrirtæki,
blekkingar og hæfilega hagræð-
ingu sannleikans. Allt gat það því
átt við heiti myndarinnar, Leynd-
armál og lygar. Þó get ég ekki
neitað því að aðeins hvarflaði að
mér að við hjón værum ekki á
réttum stað. Ég reyndi því að
rýna í miðann en sá ekki á hann í
myrkrinu. Viö fylgdumst því
áfram með ævintýrum Whoppíar.
Skömmu síðar stóð upp par og yf-
irgaf salinn. Ég gaf konunni oln-
bogaskot. „Sérðu þetta lið,“ sagði
ég. „Það getur ekki einu sinni
ratað á rétta bíómynd og truflar
okkur í miðri átakasenu með því
að þvælast fyrir framan augun á
okkur.“
í meðallagi æsileg
í hléi gengum við fram til þess
að sýna okkur og sjá aðra. Okkur
þótti myndin í meðallagi en vart
svo æsileg að hún sópaði að sér
verðlaunum í Cannes auk Golden
Globe verðlauna. Ég kíkti því á
miðann til þess að fræðast nánar.
um ágæti sýningarinnar. Þar var
ekkert minnst á leyndarmál og
því síður lygar. Kvikmyndin sem
við hjón vorum hálfnuð að sjá hét
Meðeigandinn. Ekkert stóð um
Golden Globe og Cannes kom ekki
við sögu. „Við erum á vitlausri
mynd,“ sagði ég.
Ég ætlaði að fara að kenna
frúnni um þessa endemisvitleysu
en hún var þá horfin eins og hvít-
ur stormsveipur. Næst sá ég til
hennar þar sem hún ræddi viö
miðasalann og með einhverjum
undarlegum hætti tókst henni að
gera miðasölu kvikmyndahússins
ábyrga fyrir dellunni i okkur.
Hún er laginn samningamaður,
það viðurkenni ég fúslega.
Niðurstaðan var sú að við
fylgdum ævintýrum Whoopíar til
enda en jafnframt fékk hún miða
á leyndarmálin og lygarnar þegar
henta þætti. Öll vopn voru því
slegin úr höndum mér.
Enn höfum við ekki nýtt okkur
þetta kostaboð en ég á von á því á
hverju kvöldi, rétt um klukkan
níu, að konan stingi upp á nýt-
ingu þess. Við ættum þá að ná á
myndina vel fyrir hlé.