Dagblaðið Vísir - DV - 22.02.1997, Blaðsíða 28

LAUGARDAGUR 22. FEBRÚAR 1997 UV
28 Qtrstæð sakamál
Erskine-fjölskyldan haföi ekki
búið lengi við Woodlands-veg í
Stratford-on-Avon í Warwickshire á
Englandi þegar óþokkar í hverfinu
fóru að valda henni óþægindum. I
fyrstu voru hrópuð ókvæðisorð en
síðar var farið að kasta eggjum og
steinum í meðlimi fjölskyldunnar.
„Níu af hverjum tíu íbúum hér
eru ágætir," sagði frú Dorothy
Erskine um hverfisbúana, „en hér
hafa lengi verið vandræði með fjór-
ar eða fimm fjölskyldur sem virðast
leggja á það megináherslu að stofna
til vandræða. Ég hef alltaf beðið
börnin mín um að halda sig frá
þessu fólki og láta sem ekkert sé
verði þau fyrir óþægindum af því.“
Vandræðin byrjuðu árið 1983 en
ástandið fór síversnandi og þegar
kom fram á árið 1988 var ljóst að
eitthvað yrði að gera. Þá efndi frú
Erskine til undirskriftasöfnunar.
Meirihluti hverfisbúa gerði þá
kröfu til yfirvalda að gerðar yrðu
viðeigandi ráðstafanir vegna fram-
komu vandræðaseggjanna. Eftir að
söfnunin fór fram ríkti kyrrð um
hríð en hún reyndist aðeins vera
lognið á undan storminum.
Látið tii skarar skríða
Lítill vafi leikur á að óróaseggirn-
ir vissu hver stóð að baki undir-
skriftasöfnuninni og þegar ofsókn-
irnar byrjuðu á ný beindust þær
einkum að Erskine-fjölskyldunni.
Ekki varð þó frú Erskine fyrir nein-
um teljandi óþægindum en það
urðu aftur maður hennar, Harry, og
synir þeirra þrír, Anthony, Ian og
Gary.
„Enginn þeirra fékk lengur að
vera í friði á götunum," sagði frú
Erskine síðar. „Harry varð fyrir
pústrum og öðrum óþægindum á
leið til og frá vinnu og hvað eftir
annað var ráðist á drengina. Ég hef
ekki tölu á því hve oft ég varð að
fara með syni mína á slysavarðstof-
una.“
Þegar Anthony var sautján ára
varð hann fyrir svo slæmri árás að
andlitið á honum var óþekkjanlegt.
Hann hafði verið á leið meó tvíbura-
bróður sínum, Ian, og nokkrum vin-
um á sumarmarkað þegar á vegi
þeirra urðu allra verstu bullurnar,
alls íjórtán eða fimmtán saman.
Einn úr þeim hópi heimtaði eitt
pund af einum vina Anthonys en
hann sagðist ekki vera með neina
peninga á sér.
„Þið getið ekki fengið neina pen-
inga hjá honum,“ sagði Anthony til
áréttingar svari vinar síns. „Hann
er ekki með neitt á sér.“
Nú óku nokkrir úr hópi bullanna
híl að drengjunum, gripu stúlku
sem var á leið með þeim á markað-
inn og tróðu henni inn í bílinn. Ant-
hony hað þá að láta hana í friði en
þeirri beiðni svöruðu bullumar
með því að taka fram hafnabolta-
kylfu og láta höggin dynja á honum.
„Hann var næstum
óþekkjanlegur"
Vinir Anthonys báru hann heim
eftir árásina og komu honum upp í
rúm. Þegar móðir hans kom heim
úr vinnu klukkan eitt um nóttina og
fór upp til hans sá hún hve hroða-
lega hann hafði verið leikinn.
„Hann var næstum óþekkjanleg-
ur, svo bólginn var hann í framan,"
sagði hún er hún lýsti honum. „Við
hringdum auðvitað í lögregluna en
fengum sama svar og venjulega, að
hún gæti ekkert aðhafst."
Sumir hafa látið þau orð falla að
ef til vill hafi meðlimir Erskine-fjöl-
skyldunnar gert þau mistök að
svara aldrei árásum bullanna. Ef
þeir hefðu svarað fyrir sig kynni að
hafa farið á annan veg. Það var hins
vegar afstaða frú Dorothy Erskine
sem réð mestu um að maður henn-
ar og synir fóru alltaf með friði því
hún sagði að ef þeir færu að slást
Harry Erskine.
Anthony Erskine.
Hús Erskine-fjölskyldunnar.
yrðu þeir ekkert betri en vandræða-
mennimir sem þau væru að kvarta
undan.
Nú ríkir friður og ró á Wood-
lands- vegi. En þar er fólk líka
sorgmætt. Því olli atburður sem
gerðist 3. janúar í fyrra. Þann dag
fór frú Erskine að heiman stundar-
fjórðung yfir fjögur síðdegis. Um
hálfimm kom sonur hennar, Ant-
Damian Collins.
hony, heim frá vinnu, og skömmu
síðar kom Harry Erskine gangandi
að húsinu.
Barinn til dauða
Eins og oft áður eltu bullumar
Harry þegar hann var á leiðinni
heim til sín og áður en hann komst
að dyrunum fóru þær að stjaka við
Mark Hemmens.
honum og reyna að hrinda honum.
í þetta sinn hljóp Anthony út til að
hjálpa föður sínum en þá réðust
bullurnar að honum án þess að fað-
ir hans fengi nokkuð að gert. Á eft-
ir lá Anthony hjálparvana á jörð-
inni.
Þar sem hann lá hálfmeðvitund-
arlaus fóra bullumar að sparka i
hann og það var ekki fyrr en hann
var orðinn alblóðugur og lífvana að
þær hurfu á brott.
Bróðir Anthonys, Gary, sá árás-
ina úr um glugga og kom nú hlaup-
andi ásamt Gaynor Taylor, dóttur
nágranna þeirra. Gaynor vai- ný-
komin af námskeiði í neyðarhjálp
en gat ekkert gert og sagði svo frá:
„Hjartað var hætt að slá og andlitið
allt í blóði. Ég gat ekki einu sinni
séð hvernig ég gæti blásið lofti 1
hann.“
Földu sig á háalofti
Ian, þriðji bróðirinn, var í heim-
sókn hjá vini sínum í nágrenninu.
Hann heyrði í vælum lögreglubíls-
ins og sjúkrabílsins en áður en
hann gat gengið úr skugga um hvað
var að gerast hringdi Gary bróðir
hans til hans.
„Hann sagði bara að Anthony
hefði orðið fyrir óhappi," sagði Ian.
„En þegar ég kom heim og steig af
hjólinu kom hann á móti mér ég
sagði: „Ég kem varla orðum að
því...en Anthony er dáinn“.“
Eftir allt sem á undan var gengið
lék enginn vafi á þvi hverjir þeir
Dorothy Erskine.
seku voru. Tæpum sólarhring eftir
morðið hafði lögreglan gert innrás í
hús við Westfield Close, tæpa hund-
rað metra frá heimili Erskine-fjöl-
skyldunnar. Þar fundust þeir tveir
sem talið var að bæru meginábyrgð-
ina.
Laugardaginn 6. janúar voru
Mark Hemmens, tuttugu ára, og
Damian Collins, fimmtán ára, leidd-
ir fyrir dómara i Stratford-on-Avon
og úrskurðaðir í gæsluvarðhald en
jafnframt var gefin út á hendur
þeim ákæra fyrir morð.
Ljótur ferill
Hemmens- og Collins-fjölskyld-
umar eiga sér ljótan feril. Mark
Hemmens var nýkominn úr fangelsi
þegar Anthony var myrtur.
Eldri bróðir Damians Collins, nú
tuttugu ára, býr nú einn í húsi fjöl-
skyldunnar. Sjáifur er hann nýkom-
inn úr fangelsi eftir að hafa fengið
dóm fyrir grófa líkamsárás en hann
réðst á mann með sokk sem í vora
biljarðkúlur. Sá sem stóð að þeirri
áras með honum situr enn inni. Það
er reyndar faðir hans, David Coll-
ins. Og Sue Collins situr nú inni fyr-
ir að hafa reynt að smygla fikniefn-
um til sonar síns þegar hann sat í
fangelsi.
Þann 21. október í fyrra hófust
réttarhöldin yfir Mark Hemmens og
Damian Collins í sakadómi í Birm-
ingham og þá fengu dómari, kvið-
dómendur og viðstaddir að heyra
ljóta lýsingu á því hvemig slagsmála-
bullumar spörkuðu í höfuðið á Ant-
hony eftir að faðir hans, Harry, var
úr leik. Hann sagði svo frá:
„Ég varð stífur, gat mig ekki
hreyft og gerði mér varla grein fyr-
ir því sem var að gerast þegar þeir
fóru að sparka í höfuð sonar míns
eins og það væri fótbolti."
Saksóknarinn, Christopher Hott-
en, sagði við kviðdómendur í lok
áhrifamikillar lokaræðu: „Þegar
misþyrmingunum lauk lá Anthony
Erskine á jörðinni og honum blæddi
svo mikið að blóðið rann niður önd-
unarveginn svo að hann drakknaði
bókstaflega í blóði sinu.“
Dómarnir
Réttarlæknir, sem krufði líkið af
Anthony, sagði: „Þau brot sem við
fundum á höfuðkúpunni sýna að
sparkað var fimm eða sex sinnum í
höfuð Anthonys og það óvenjulega
fast.“
Kviðdómendur voru aðeins í
nokkrar mínútur að komast að nið-
urstöðu eftir að þeir drógu sig í hlé.
Og hún var sú að sakborningar
væru sekir.
í lokaummælum sínum sagði
David Keene dómari við tvímenn-
ingana sem biðu dóms:
„Þetta var óvenjulega gróf og
heigulsleg árás. Þið réðust margir á
einn pilt og versta atlagan að hon-
um var gerð þegar hann lá hjálpar-
vana á jörðinni. Báðum fannst ykk-
ur þá rétt að sparka í hann og afleið-
ingin varð sú að ungi maðurinn
týndi lífinu. Ég skal ekki fullyrða að
tilgangurinn hafi verið að drepa
hann. Ef til vill gekk ykkur það til,
ef til vill ekki. Ég er hins vegar ekki
í minnsta vafa um að þið ætluðuð
að valda honum alvarlegum meiðsl-
um.“
Það rikti dauðaþögn í réttarsaln-
um þegar Keene dómari kvað upp
dómana.
Mark Hemmens fékk ævilangan
dóm. Sá yngri, Damien Collins, sem
vitni sögðu þann sem harðast gekk
fram, fékk ótímabundinn dóm.
Eftir dómsuppkvaðninguna sagði
bróðir Anthonys, Gary: „Anthony
gerði aldrei neinum neitt. Hann
reyndi alltaf að leysa öll vandamál á
friðsamlegan hátt með því að tala
við bullurnar. Hann átti ekki skilið
að deyja svona. En þeir áttu skilið
þá dóma sem þeir fengu.“