Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.2002, Blaðsíða 46

50
Helgarölaö J3V LAUGARDACUR 30. NÓVEMBER 2002
Sakamál
Eitraði fyrir eiginmenn sína og börn:
Myrti alla sem henni
þótti vænst um
„Að eitra fyrir fólk er það eina sem hægt er
að seqja Ijótt um mig þó ég þgkist aldrei
i/era fullkomin. Hversem heldur að ég hafi
drepið einhvern til að haqnast á þvíþekkir
mig illa. Allirsem þekkja mig vita að ég er
ekki slæm manneskja. Éq sá um að allir sem
ég sálgaði fenqju fína útför og íhverri viku
hefég laqt blóm á qrafir þeirra.“Sú sem
þetta mælti degddi að minnsta kosti sex
fjölskgldumeðlimi sína með eitri og lamaði
þann sjöunda sem tókst að bjarga.
Rhonda Bell Martin var 45 ára gömul gengilbeina í
Alabama þegar hún var handtekin fyrir að hafa kom-
ið fjölda manns fyrir kattarnef með eiturgjöfum. Hún
var sökuð um sex morð. Meðal hinna myrtu voru
móðir hennar, þrjár dætur og að minnsta kosti tveir
af fimm eiginmönnum sem hún eignaðist um ævina.
Aldrei féll grunur á Rhondu fyrr en hún giftist
stjúpsyni sínum sem þá var 26 ára gamall dáti í sjó-
hernum. Eftir brúðkaupið fór hún að gefa manni sin-
um skordýraeitur og arsenik að staðaldri. En hann
var stálhraustur og þoldi einhver ósköp af eitrinu.
Það vakti hins vegar forvitni læknis nokkurs að svo
ungur maður væri með slæmt magasár en hann varð
veikur af eiturgjöfunum og var með einkenni maga-
sárs.
Sjóliðinn ungi var sendur á spítala og þar komust
læknarnir að því hvernig stóð á kvalaköstunum, nið-
urgangi og uppgangi. í lífsýnum sem rannsökuð voru
kom í ljós arsenik og var bersýnilegt að eitrað hafði
verið fyrir manninn í lengri tíma.
Grunur féll þegar á stjúpuna sem orðin var eigin-
kona hans. Hún heimsótti mann sinn á spítalann
Stjúpsonurinn Ronald leit ekki við öðru kvenfólki og
kvæntist stjúpmóður sinni þrátt fyrir að hún var nær
helmingi eldri en hann.
kvölds og morgna og færði honum smágjafir. Var nú
farið að rannsaka nánar hin tíðu dauðsfoll sem urðu
í fjölskyldu Rhondu. Eiturmorðin voru framin á 20
ára tímabili og þegar farið var að bera dánarorsakirn-
ar saman var engu líkara en nánustu ættingjar kon-
unnar hefðu fengið heiftarleg magasár.
Einn af fyrrum eigimönnum var líftryggður og fékk
Rhonda drjúgan skilding í bætur þegar hann lést.
Einnig var síðasti eiginmaðurinn líftryggður.
Líkamsleifar eins af eiginmönnum Rhondu voru
grafnar upp og rannsakaðar. Hann hafði dáið af völd-
um eiturgjafa.
Þótt konan væri gift á ný sótti hún ekknalaun sem
hún fékk frá hinu opinbera. Hún falsaði heimilisfang
til að komast upp meö að fá meira en henni bar frá
félagsmálastofnun.
Magnið sem fannst af arseniki í líkamsleifum eig-
inmannsins sem var grafinn upp nægði til sálga
fjölda manns. Rhonda var handtekin í veitingahúsinu
þar sem hún vann. Hún sagði handtökuna fáránlega
og lögreglan mætti alls ekki láta mann sinn vita af
henni því það mundi ríða honum að fullu þar sem
hann lá sjúkur í spítala.
Ákveðið var að grafa upp lík fyrsta eiginmanns
Rhondu, móður hennar og fimm barna. Ekki voru
samt rannsökuð nema þrjú þar sem Rhonda játaði að
hafa deytt sex manns með eitri. Þegar játningin lá
fyrir sagðist konan hafa elskað hina látnu ættingja út
af lífinu og hefði hún dekrað við þau öll þegar þau
voru á lífi. En hún sagðist alltaf hafa haft þörf fyrir
að eyðileggja það sem henni þótti vænst um.
Dætur sínar myrti konan þegar þær voru tveggja,
sex og ellefu ára gamlar. Hún átti þrjár dætur til við-
bótar, sem allar voru látnar, og sagði móðirin þær
hafa látist af öðrum orsökum en eiturgjöfum. Óþarft
þótti að grafa þær upp því nægar sannanir lágu fyrir
til að ákæra morðóðu konuna.
Móðir Rhondu fékk að lifa lengst. Síðasta ár sitt
var hún orðin rúmfost en henni var að lokum gefið
eitur til að flýta fyrir dauða hennar. Rhonda viður-
kenndi einnig að hafa gefið síðasta eiginmanni sínum
eitur, en hann var að ná hægum bata á sjúkrahúsi
þegar yfirheyrslur og réttarhöld fóru fram.
Stutt réttarhöld
Réttarhöldin voru ekki löng. Rhonda viðurkenndi
nokkur morðanna og það tók kviðdóminn ekki nema
þrjár klukkutundir að komast að niðurstöðu. Mælt
var með dauðarefsingu.
Viðtal var tekið við Rhondu á meðan hún beið í
dauðadeild eftir að dómnum væri fullnægt. Það sem
haft er eftir hér er úr því viðtali. Hún sagðist ekki
geta gert sér nokkra grein fyrir hvers vegna hún
gerðist raðmorðingi. Hún sagði að það hefði örugg-
lega ekki verið vegna liftrygginga sem hún fékk
greiddar. Hún sagðist ekki vera þess konar mann-
eskja. Hún sagðist til dæmis hafa greitt meira fyrir
jarðarfór eins manns síns en hún fékk í trygginga-
bætur eftir hann. Hún hafi aldrei grætt peninga á
morðunum né drepið neinn í ábataskyni.
Næstsiðasti eiginmaður Rhondu var Claude, faðir
Ronalds hins unga sem lá sjúkur á spítala eftir að
hún var búinn að eitra fyrir hann í lengri tima. Við
veikindi og dauða Claudie hafði ekkjan mörg orð um
hve vænt henni þótti um hann og hve vel hún reynd-
ist honum í veikindunum. Fyrst hjúkraði hún honum
heima og nuddaði og stjanaði við hann þegar honum
leið sem verst og svo bætti hún reglulega eitri i kaffi-
bollann hans. Þegar maðurin var lagður inn á sjúkra-
hús heimsótti eiginkonan hann reglulega og sá um að
honum liði sem best.
Þegar Claude sá hvert stefndi bað hann konu sína
endilega að sjá vel um son sinn, stjúpson Rhondu.
Hún sveikst ekkert um að annast stjúpsoninn og
umgekkst hann eins og sinn eigin son. En skömmu eft-
ir dauða fóður hans bað hann Rhondu að giftast sér.
í fyrstu færðist hún undan og benti á aldursmuninn
og að það væri ekki rétt að ekkja giftist syni fyrrver-
andi eiginmanns síns. Væri honum nær að leita yngra
kvonfangs.
En Ronald sat við sinn keip og sagðist aldrei hafa
lagt hug á aðra konu og vildi hann giftast Rhondu og
engri annarri.
Svo giftust þau og kærðu sig kollótt um hvað fólk
sagði um ráðahaginn, aldursmun þeirra hjóna og að
konan hefði látið eftir sér að kvænast fyrrum stjúp-
syni.
Hjónin voru saman öllum stundum og var sam-
komulag þeirra gott. Ekki leið á löngu þar til frúin
Rhonda gekk í augun á karlmönnum þótt hún væri
ekki beinlínis nein draumadís að ytra útliti. En hún
skildi ekkert í eigin innræti fremur en aðrir.
fór að setja eitur í mat og drykki eiginmannsins. Eft-
ir að hann var lagður inn áttu læknar í vandræðum
með að greina sjúkdóminn þar sem þeim datt lengi
vel ekki eitrun í hug. En eiginkonan kom með kökur
og sælgæti og það dró af manninum dag frá degi.
Skildi ekld gjörðir sínar
Um dauða dætra sinna sagði Rhonda að eftir að
hafa sett eitur í mjólk þeirrar yngstu hefði hún orðið
snögglega veik og dáið tveimur og hálfri klukkustund
eftir að hún var flutt á sjúkrahús.
Sú næsta var sex árra og var nýbyrjuð skólagöngu
þegar móðir hennar setti eitur út í mjólk sem hún
drakk. Henni gekk námið vel og allt virtist leika í
lyndi og var framtíð stúlkunnar björt. Móðirin varð
að eitra mjólk hennar tvisvar eða þrisvar áður en
eitrið verkaði svo að hún varð fáveik og var flutt á
sjúkrahús þar sem hún dó skömmu síðar.
Næst í röðinni var 11 ára gömul dóttir Rhondu.
Hún var lasburða fyrir og bar dauða hennar brátt að
eftir að hún fékk eiturskammtana.
Svo var það mamman. Hún bjó hjá Rhondu eftir að
maður hennar dó og voru þær mæðgur samrýndar.
Sú gamla ræktaði blóm í garði Rhondu og tók að sér
sauma og hjálpuðust þær mæðgur að við blómarækt-
ina og fóru afurðirnar á markaðstorgið. Allt í einu
kom enn eitt morðæðið yfir Rhondu og hún gaf móð-
ur sinni skordýraeitur og mamman dó.
Svo var það dag nokkurn að maður kom inn í veit-
ingahúsið þar sem Rhonda vann og þambaði kaffi
nær daglangt og fylgdist með hverri hreyfingu geng-
ilbeinunnar. Að lokum gekk hann til hennar og sýndi
henni lögreglumerki sitt og sagði að lögreglustjórinn
vildi hafa tal af henni.
Fyrstu þrjár til Qórar klukkustundir yfirheyrslunn-
ar neitaði Rhonda öllum sökum en þegar henni var
sagt að farið væri að grafa upp lík ættingja hennar
leysti hún frá skjóðunni og játningarnar komu eins
og á færibandi.
Hún hafði engar skýringar á hraðbergi um hvers
vegna hún myrti allt þetta fólk. En hún sagði að
morðin og þögnin um þau hefði legið á sér eins og
mara og væri henni mikill léttir að geta játað sekt
sína og viðurkennt illvirki sín.
Karlmenn drógust mjög að Rhondu og hafði hún þá
skýringu á því að hún hefði verið öllum mönnum sín-
um hin fullkomna eiginkona, séð vel um heimilið og
kjassað karlana og verndað.
En hún gat aldrei gefið neina viðhlítandi skýringu
á hvers vegna hún sálgaði mönnum sínum og börn-
um. Hún hafði bara einhverja ómótstæðilega þörf fyr-
ir aö koma þeim sem hún elskaöi mest fyrir kattar-
nef.
Rhonda Bell Martin var dæmd til dauða. Hún fór
fram á að fá dómnum breytt í lífstíðarfangelsi án náð-
unar því hún sagðist ekki treysta sér til að fara ekki
að eitra fyrir aðra ef henni yrði sleppt lausri. En til
þess kom ekki því dauðadómnum var fullnægt og var
konan tekin af lífi í rafmagnsstólnum.