Dagblaðið Vísir - DV - 17.05.2003, Blaðsíða 11

LAU GARDAGUR 17. MAÍ 2003
11
Skoðun

Suðrænn aðdáandi
Jónas
Haraldsson
aöstoöarritstjóri
Laugardagspistill
Við gripum fyrsta borðið sem
gafst, feðgar á ferð í stórborginni.
Það sótti að okkur þorsti eftir
margra tíma þramm um sali breska
minjasafnsins. Bar fyrir framan
safnið virtist vinsæll enda vel stað-
settur, fólk streymdi að. Við komum
okkur fyrir úti. Veðrið var milt
þetta síðdegi í Lundúnum. í barátt-
unni um borð á góðum stað kann
það að hafa ráðið nokkru að við vor-
um með bamavagn. Það er sama
hverrar þjóðar menn eru, þeir taka
tillit til komabama.
Ég er vanur að drekka ljóst öl,
lager eins og Bretar kalla það. Það
er ljúf tilflnning, setjist maður nið-
ur heitur og göngumóður, að teyga
drykkinn. Þaö er skynsamlegt að
láta það eftir sér að drekka í einum
teyg niöur fyrir miðju fyrsta glass,
finna hvemig ölið rennur út í
kroppinn og þreytan líður úr út-
limunum. Bragðið verður ekki það
sama í næsta sopa og því síður
næstu glösum.
Gamlir taktar
Sonur minn var hins vegar undir
breskum áhrifum þama á barhom-
inu. „Verum karlmenn," sagði
hann, „og fáum okkur dökkan - og
stóran,“ bætti hann við. „Hvað með
kellurnar," sagði ég, „ef þær frétta
af okkur þjórandi héma með bam-
ið?“ Ungi maðurinn leit á fóður sinn
með svip heimsborgarans. „Þær fá
ekkert að vita’af þessu. Einn kaldur
er nauðsynlegur til þess að halda
sér gangandi, kannski tveir ef
þannig stendur á. Þar fyrir utan eru
þær svo hugfangnar í tuskubúðun-
um að þær gleyma okkur alveg."
„Kannski okkur," sagði ég, „en
varla baminu, ef ég þekki þær rétt.“
Auk okkar í borgarheimsókninni
vora eiginkona mín og um leið móð-
ir hins unga manns, eiginkona hans
og frumburður þeirra hjóna, rúm-
lega þriggja mánaða gamall drengur
í sinni fyrstu utanlandsferð. Kon-
umar höfðu brugðið sér I búðaráp.
Við, karlleggurinn völdum frekar
minjasafnið. Afadrengurinn svaf
safnheimsóknina af sér en lét vita af
sér á bamum. Ég ruggaði vagninum
í þeirri von að bamið sofnaði og
beið eftir þeim dökka.
Drengurinn róaðist við hreyfmg-
una. Ég stakk upp í hann snuði og
bar mig á allan hátt fagmannlega
aö. „Gamlir taktar," sagði ég við
son minn og lét vel af nýju afahlut-
verkinu. „Það er ekki vandamál að
svæfa bam,“ hélt ég áfram, „bara að
vera nógu þolinmóður.“ Þessu hélt
ég fram í þeirri fullvissu að kona
mín var hvergi nærri og gat þvi
ekki mótmælt karlagrobbinu. Hún
hefur haldið því fram, með
nokkram rétti, að ég hafi takmark-
að komið áð uppeldi bama okkar.
Nokkur borð á gangstétt
Það er gaman að skoða mannlíf á
útlendu veitingahúsi, ekki síst ef
veður leyflr setu utan dyra. Þjónn
bar í okkur þá dökku. Froðan var
ljósbrún og þykk. Strákurinn tók
vel á því, kláraöi fjórðung glassins í
Ég hugaði að baminu í
vagninum, hagrœddi
sœng og kodda. Enn sást
í augu en sýnilegt var að
drengurinn litli var að
sofna. Honum leið ekki
síður vel á gangstéttar-
veitingahúsinu en föð-
umum og afanum. Enn
einn barstyðjandi, karl-
maður á órœðum aldri,
nokkmm borðum frá
kynslóðunum þremur,
brosti kankvíslega til
mín þar sem ég sinnti
ungbaminu.
fyrsta teyg. Hann strauk framan úr
sér froðu. Ég fór varlegar í sakim-
ar, óvanur maltinu og allur flnlegri
í hreyfingum vegna þess, um leið og
ég vaggaði afabaminu.
Á næsta borði vora tvær konur,
trúlega vinkonur í stuttu barstoppi
milli verslanagatna. Þær töluðu
hratt og mikið með handapati, samt
í lágum hljóðum. Konur þessar tóku
fullt tillit til nærveru barnsins. Þær
voru með tvo poka hvor sem þær
geymdu við fætur sér. Annað veifið
nældu þær í föt upp úr pokunum,
peysur og blússur. Þær toguðu í
ermar og stroff og dásömuðu nýgerð
kaup, eða svo þóttist ég skilja þótt
ég greindi ekki orðaskil.
Við hlið þeirra var ungt og ást-
fangið par. Pilturinn og stúlkan
héldust í hendur og drakku saman
úr einu glasi. Það dugði þeim.
Drykkurinn var aðeins átylla fyrir
sæti, plássi við borð á gangstéttinni.
Þau horfðust í augu, voru ein í fjöld-
anum. Aðrir komu þeim ekki við.
Fjær vora fullorðin hjón, karlinn
með bjórglas, konan með hvítvíns-
glas. Þau þurftu ekki að tala saman,
því síður að haldast í hendur.
Greinilegt var að þau þekktu hvort
annað af áratugalangri sambúð,
voru ánægð með ástandið eins og
það var, lífsreynd og yfirveguð. Þau
fylgdust frekar með fólki sem fór
hjá en hvort meö öðru. Samt vissu
þau nákvæmlega hvað hitt gerði og
hugsaði.
Suðrænn barstyðjandi
Við feðgar kláraðum þá dökku.
Sonurinn var á undan. „Annan?"
spurði hann meira fyrir siðasakir
og kallaði í barþjón. „Hafðu minn
ljósan," sagði ég, „einn dökkur er
nóg. „Kelling", sagði strákurinn
stríðnislega en lét þetta þó eftir föð-
ur sínum. Sjálfur fékk hann sér
annan dökkan með þykkri froðu. Ég
tók stærri upphafssopa af lagemum
en maltinu. Satt að segja finnst mér
gamla Egils maltölið bragðbetra en
það engilsaxneska.
Ég hugaði að baminu í vagnin-
um, hagræddi sæng og kodda. Enn
sást í augu en sýnilegt var að dreng-
urinn litli var að sofna. Honum leið
ekki síður vel á gangstéttarveitinga-
húsinu en fóðumum og afanum.
Enn einn barstyðjandi, karlmaður á
óræðum aldri, nokkrum borðum frá
kynslóðunum þremur, brosti
kankvíslega til mín þar sem ég
sinnti ungbaminu. Hann var suð-
rænn í útliti, dökkur á hár, þrekinn
til axla, tæplega meðalmaður á hæð.
Ég kunni ekki við annað en svara
þeirri velvild vingjamlega og brosti
á móti. Taldi víst að maðurinn dáö-
ist að því hve hönduglega mér tæk-
ist til með bamið.
Nettur í hnjáliðum
Suðræni maðurinn stóð upp og
kom yfir til okkar feðga þar sem við
sátum sáttir við lífið og tilveruna,
þétt saman með bamavagninn. Son-
ur minn tók gúlsopa af öli, ég rugg-
aði baminu. „Hvaðan komið þið?“
spurði maðurinn mjúkmáll og setti
upp sitt sætasta bros. Ég sagði hon-
um satt og rétt af því að við væram
ofan af íslandi. „Ó,“ sagði maður-
inn, greip um sig miðjan, sló með
nettum hætti saman hnjánum og
lyfti öðram hælnum um leið, „það
er dásamlegt. Ég er frá E1
Salvador."
Maðurinn leit til okkar, þó frekar
til mín en sonarins sem ekki hafði
haft sig í frammi. Suðrænt bros
hans var innilegt en um leið dulúð-
ugt, eiginlega í ætt við Mónu Lísu.
„Þið erað með bam,“ stundi hann af
augljósri aðdáun og horfði beint í
augun á mér.
Áður en ég náði að svara gaf son-
urinn mér olnbogaskot og hvæsti
milli samanbitinna vara á kjam-
yrtri íslensku, í þeirri vissu að E1
Salvardorbúinn væri illa heima í
henni, „sérðu ekki að gæinn er að
reyna við þig!“
Þá var eins og skepnan skildi. Ég
missti hökuna aðeins niður og er
ekki viss um að ég hafi haldið bros-
inu. „Ja, sjáðu til,“ sagði ég eins
digram karlmannarómi og bjóram-
ir tveir og aðstæður allar leyfðu um
leið og ég benti á son minn. „Hann
á bamið. Ég er afinn.“