Dagblaðið - 12.10.1981, Blaðsíða 33

DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 12. OKTÓBER 1981.
33
Sigurður
Sverrisson
Michael Schenker Group:
KONUNGUR GÍTARLEIKARA
BÁRUJÁRNSROKKSINS ER HÉR
Michael Schenker og flokkur hans
sendu nýverið frá sér aðra breiðskífu
sína á. eins árs ferli og með henni hefur
hljómsveitin skipað sér á bekk með
allra beztu bárujárnsrokkurum heims-
ins. Snilldarleg tilþrif Michael Schenk-
er sjálfs sjá að mestu til þess en pott-
þéttur trommuleikur Cozy Powell
gefur hljómsveitinni hið nauðsynlega
„þunga” yfirbragð fyrir tónlist af
þessu tagi.
Michael þessi Schenker ól lengst af
manninn í UFO en hætti þar — var öllu
heldur rekinn — fyrir tveimur árum.
Mestu gersemar hans til þessa eru. þó
geymdar á tvöfaldri hljómleikaplötu
UFO sem kom út 1979. Gítarleikur
hans þar og reyndar almennt á sér fáa
líka. Drengurinn er snillingur á hljóð-
færið og aðdáun undirritaðs er tak-
markalítil.
Schenker hefur það umfram flesta
bárujárnsrokkara að hann cr melódísk-
ur í sér. Það hefur hann sýnt og
sannað á þessum tveimur plötum sem
hljómsveit hans hefur gefið út. Innan
um dúndrandi gítarsóló hans læðir
hann hugljúfum stefum sem gefa
lögum hans sterkara yfirbragð. Innst
inni er hann þó ekkert annað en grjót-
harður rokkari.
Nýja platan (sem reyndar virðist titil-
laus með öllu) hefur talsvert þéttara
yfirbragð en sú fyrri þó þar væri á
ferðinni úrvalsgripur. Auk Schenker og
Powell, sem eru í aðalhlutverkum, eru í
hljómsveitinni þeir Gary Barden/söng-
ur Chris Glen/bassi og Paul Ray-
mond/gítar og hljómborð. Raymond
var um tíma fimmti meðlimur UFO.
Ég lýsti því vist yfir fyrir nokkru í
grein um tónleika Michael Schenker
Group að Gary Barden væri veikasti
hlekkurinn. Það er rétt þótt erfitt sé
e.t.v. að greina það á plötunni því þar
er hann með menn á borð við Stephen
Stills með sér í bakröddum. Þótt
ágætissöngvari sé kemur það i Ijós á
tónleikum þegar erfiðara er að blöffa
hlustandann að hann missir stundum
vald á röddinni í mestu átakaköflun-
um. Söngur hans á plötunni er hins
miklu einfaldara fyrir unnendur rokks-
ins að verða sér úti um eintak af plöt-
unni hið snarasta því trauðla getur að
heyra betra bárujárnsrokk á markaðn-
um. Það má mikið vera ef þessi hljóm-
sveit verður ekki sú allra vinsælasta á
þessari línu í heiminum með tíð og
tíma.
-SSv.
Debbie Harry—KooKoo
Graham Smith—lí/leð töfraboga
LÉTT OG FJÖRUG EN TÖFRA-
BOGINN LÍTT SPENNTUR
Schenker kreistir hér Gibson Flying V gitarinn af alefli. Chris Glen, bassaleikari, er
til vinstri á myndinni.
Graham Smith er enskur tónlistar-
maður sem dvalið hefur hér á landi
síðastliðin tvö ár og hefur aðallega
starfað með Sinfóníuhljómsveit fslands
sem fiðluleikari. Þó hann sé í
Sinfóníunni, og sé þar aðeins einn af
mörgum fiðluleikurum, þá var hann
ekki alveg óþekktur hljóðfæraleikari er
hann kom til íslands. En það var ekki
vegna afreka í klassískri músík heldur
var það rokkfiðluleikarinn Graham
Smith sem var nokkuð þekktur.
Það eru ekki margir fiðluleikarar
sem hafa haft það að atvinnu að leika i
popphljómsveitum og enn færri hafa
náð þvi marki að hafa leikið í þekktri
hljómsveit. Graham Smith lék nokkurn
tima í Van der Graf Generator sem var
þekkt hljómsveit, þó hún næði því ekki
að verða heimsfræg.
En sem sagt, 1979 kemur Graham
Smith til íslands, og það leið ekki á
löngu þar til hann var farinn að
aðstoða íslenzka poppara bæði við
hljóðritanir og á sviði.
Og nú hefur hann gert sólóplötu sem
ber nafnið Með töfraboga. Og þó er
varla hægt að kalla plötu Grahams
vegar hnökralítill.
Á þessari umræddu breiðskífu er að
finna þrumugóð lög en ekkert þeirra
kemst í hálfkvisti við Attack of the mad
axeman sem er hreinasta perla fyrir
bárujárnsrokkara. Af sterkri heild
stendur það lag upp úr en annars er
Misheppnað hanastél
Hvernig skyldi útkoman verða ef
mjólk væri blandað saman við
brennivín? Sennilega færu þeir
drykkir ekki vel saman svo að úr yrði
háífólystugt hanastél. Eitthvað
svipað og þegar Nile Rogers og Bern-
ard Edwards taka að sér að stjórna
sólóplötugerð söngkonunnar Debbie
Harry.
Sjálfsagt eru þeir berserkir til sem
láta sig hafa það að lepja brennivín í
mjólk. Og vonandi fyrir alla aðila er
til fólk sem kann að meta útkomuna
á plötunni KooKoo. Þeim sem þetta
ritar varð hins vegar hálf bumbult af
hanastélinu. Það vandist sæmilega
þegar á leið en versnaði jafnharðan
aftur ef smakkað var á einhverju
bragðbetra á milli.
Ég hef ávallt talið Nile Rogers og
Bernard Edwards, forsprakka hljóm-
sveitarinnar Chic, í hópi þeira fáu
framleiðenda diskótónlistar sem hafa
eitthvað af viti fram að færa. Sömu-
leiðis hefur hljómsveitin Blondie
r?-----------—7’
Plötur
i--------- )á
verið í góðu áliti, sérstaklega fyrir
djarflegar tilraunir með tónlistarstíla.
Meðan allar venjulegar nýbylgju-
hljómsveitir hafa haldið sig við rokk
og ról hafa liðsmenn Blondie komið
talsvert viðar við. Sérstaklega á plöt-
unni Autoamerlcan.
Jákvætt álit mitt á Chic og Blondie
stendur enn þrátt fyrir misfóstrið
KooKoo. Mér er ekki alveg ljóst að
hverju hefur verið stefnt með gerð
þessarar plötu. Edwards og Rogers
sáu um og sömdu tónlistina á plöt-
unni Diana með Diönu Ross. Sú varð
firnavinsæl. Diana hafði farið
nokkuð halloka á tónlistarmarkaðin-
um og þótti orðin stöðnuð sem söng-
kona. Slíku var alls ekki fyrir að fara
hjá Debbie Harry svo að engin
ástæða var til að kveðja til krafta-
verkamenn.
Hafi Harry, Rogers og Edwards
ætlað að gera diskóplötu hafa þeim
orðið á mistök. Lögin henta engan
veginn í diskótekum. Til þess eru þau
of hæg og kaflaskipti viðast hvar of
mörg. Rokk fyrirfinnst ekki nema í
landinu Under Arrest og aðeins eitt
almennilega rólegt lag er á plötunni.
Afgangurinn er einhver miðlungs-
blanda sem ég gat ómögulega fellt
mig við. í heildina séð er platan
KooKoo að mínum dómi óttalega
mislukkuð. -ÁT-
Smith sólóplötu. Miklu fremur er að
segja að Graham Smith sé einleikari
með hljómsveit undir stjórn Ólafs
Gauks því útsetningar eru allar gerðar
fyrir meðalstóra hljómsveit þar sem
fiðluleikurinn er í einleikshlutverki. Og
er þetta bæði kostur og galli plötunnar.
Kosturinn er sá að þarna eru á ferð-
inni ágætar útsetningar á þekktum
islenzkum lögum, gömlum og nýjum,
sem ég held að eigi auðvelt með að ná
eyrum almennings og virðist hvert eitt
geta orðið vinsælt. Gallinn er sá að ég
er litlu nær um hversu góður fiðluleik-
ari Graham Smith er, hann rennir sér i
gegnum sitt hlutverk eins og ekkert sé
og virðist hafa lítið fyrir því. Sakna ég
þess að ekki skuli nein lög á plötunni
vera útsett eingöngu fyrir fiðlu og að
viðbættum trommum og bassa.
Á A-hlið plötunnar er að finna tvö
lög eftir eldri kynslóð íslenzkra laga-
höfunda, Suðurnesjamenn (enn ein
útgáfan og nú í diskó-stíl) og Blítt og
létt, eitt þjóðlag, Sofðu unga ástin
mín, og tvö lög eftir yngri kynslóð laga-
höfunda, en þau eru Hvers vegna
varstu ekki kyrr? og Bláu augun þin.
Eru nýrri lögin mun skemmtilegri til
hlustunar, sérlega er góð útsetning á
lagi Jóhanns G. Jóhannssonar, Hvers
vegnavarstuekki kyrr?
Hlið B er ekki eins sundurleit hvað
lagaval snertir, flest eru það lög síðari
ára, byrjar á Stolt siglir fleyið mitt,
síðan kemur Jarðarfarardagur Þóris
Baldursonar, þá Hrafninn, sem ég tel
eitt allra bezta lag Gunnars Þórðar-
sonar og eru því gerð ágæt skil og fiðlu-
leikur Graham Smiths nýtur sín vel
ásamt gítarleik Tryggva Hilbners. Viltu
með mér vaka í nóll? Ik fur nér aldrei
fundizt spennandi og lítið getur Ólafur
Gaukur betrumbætt það. Platan endar
á lagi Magnúsar Eiríkssonar, Kontór-
istinn, og er það í fjörugum Herb
Albert stíl.
Ég held að þrátt fyrir að Graham
Smith sé ekki eins áberandi á plötunni
og ætla hefði mátt í fyrstu sé þarna um
ágæta skemmtiplötu að ræða og á hún
vafalaust eftir að njóta vinsælda á
-HK.