Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1905, Qupperneq 61

lím girðingar-
Eftir
Jósef J. Björnsson.
f>að ódýrasta
reynist oft dýrast.
Haguraf* Bændum hér á iandi er að verða það æ ljósara,
girðingum. hvílíkur hagur er að því, að hafa iand sitt girt,
en þó sérstaklega að því er snertir tún og engi. Þeim er
að skiljast það, að ógirt land getur ekki gefið þann arð,
sem girt land gefur með sömu meðferð að öðru leyti. Það
munar og í sannleika miklu á þessu. Ræktað land krefst
viirzlu eigi vinna sú og peningar, sem lagðir eru fram við
ræktunina að gela góða vexti. En full varzla er því að eins
möguleg, að iandið sé girt. Ahugi sá, sem nú er alment að
vakna á girðingum, er því sama sem aukinn áhugi á betri
og arðmeiri jarðrækt.
Oirðinaum Árs árlega hefir nú síðustu árin komið upp
er að fjölga. allmikið af girðingum. Þetta mun þó stóruin
aukast, er fram líða stundir og menn sjá enn betur, hve
mikill arður er af girðingunum. Þær girðingar, sem nú eru
gerðar, eru oftast vírgirðingar. Grjót og torf er lítið notað,
nema að því leyti, sem vörzluskurði snertir, þar sem svo
hagar til, að þægilegt er að gera þá. Þetta stafar af því,
að litla vinnu þarf til þess að koma vírgirðingum upp, en
þess vegna er líka hægt að fullgirða stór svæði á fám dög-
um. Girðingin gelur því strax komið að fullum notum, sem
ekki verður, sé girt með torfi eða grjóti og á því stendur
árum saman að fullgera girðinguna eins og vanalegt er.