Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1910, Qupperneq 67

Ársrit Ræktunarfjelags Norðurlands.
71
inn áburð. Grasið er varanlegt og hættir eigi við að
deyja út. Fræið er nokkuð dýrt og sprettur (spírar)
ekki eins vel og af vallarfoxgrasi.
3. Sveifgras. Það eru einkum tvær tegundir þess, sem
getur komið til greina að rækta, vallarsveifgras (Poa pra-
tensis) og hásveifgras (Poa trivialis). Báðar vaxa þessar
tegundir hjer á Iandi, bæði á túnum og óræktuðu landi.
Fræ þeirra er svo líkt, að sjerfræðingar geta vart greint
það í sundur. Pað er þess vegna óftast blandað saman.
Svo hefir það verið um það fræ, sem »Ræktunarfjelag
Norðurlands« hefir fengið. Fræi af þessum tegundum
hefir verið sáð öll árin. Oftast ber minna á hásveifgras-
inu. Heyaflinn hefir verið um 2600 pd. af dagsláttunni
að meðaltali. Grastegundir þessar þrífast báðar hjer á
landi og eru varanlegar. Pað eru góð fóðurgrös. Pær
þrífast best í myldnum jarðvegi. Hásveifgras þrífst mjög
vel ef jarðvegurinn er rakur, og á flæðiengjum þrífst
það ágætlega. í lausum holtajarðvegi er ágætur gróðrar-
staður fyrir þessar grastegundir. — Pær verða all-hávaxn-
ar (80 — 90 cm.). En vel þarf að bera á til þess að þær
geti náð miklum þroska. Sveifgras er sú grastegund,
sem mun hafa einna mesta þýðingu fyrir ræktun með
grasfræsáningu hjer á landi. Pað myndar þjetta grasrót
og varanlent og gott graslendi.
4. Vingull. Af honum hafa verið reyndar þessar teg-
undir:
a. Túnvingull (Festuca rubra). Honum var fyrst sáð
sjerstaklega 1899. Fræið hefir komið fremur strjált upp
og eftirtekjan verið fremur lítil. Túnvingull vex hjer bæði
á túnum Og óræktuðu landi. Hann þrífst best í rökum
moldarjarðvegi og getur þá náð allmiklum þroska. Hann
er góð fóðurjurt. Hann myndar varanlegt graslendi. Tún-
vingull getur borið fræ í flestum árum hjer á landi; því
má safna og sá. Pað hefir verið reynt í tilraunastöðinni
og gefist allvel.
b. Sauðvingull (Festuca ovina). Fræi hans var fyrst