Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1910, Síða 87

Arsrit Ræktunarfjelags Norðurlands.
91
Að sjálfsögðu þarf að hirða áburðinn vel.
Til stuðnings þessari staðhæfingu, sem hjer er eigi
rúm til að rökstyðja frekar, má benda á, að enda þótt
jurtirnar taki til sín nokkuð af næringarefnum jarðvegs-
ins og sumt af hinum þýðingarmestu þessara næringar-
efna flytjist árlega burtu með afurðum búfjár þess, er á
jurtunum lifir, þá leysast steinefni áburðarins smátt og
smátt sundur og geta síðan komið jurtunum að notum.
Bakteríur og sveppar, sem lifa sjálfstæðu lífi í moldinni
eða á rótum ýmsra jurta, einkum af ertublómaættinni,
vinna að því að auðga jarðveginn að köfnunarefnissam-
böndum. Köfnunarefnið taka þær úr loftinu, og það er
hið þýðingarmesta og dýrasta næringarefni jurtanna.
Tún vor sanna það best, að þetta sje á rökum bygt.
Undravert er, hvérsu vel þau spretta, þegar litið er á
það, hve áburðurinn hefir verið illa hirtur og hagnýttur.
En það mun einmitt vera bakteríulífið í jarðveginum,
sem á einn öflugastan þáttinn í frjósemi túnanna.
Eigum vjer að yrkja landið?
ísland er mest frábrugðið öðrum löndum að því, hve
lítið það er ræktað; 4 □ mílur af 1870, það er lítill
hluti, og ræktun þessa Iitla hluta er þó mjög ábótavant.
Reynsla manna á umliðnum öldum hefir þó sýnt og
sannað, að hin vissasta tekjugrein landsbúa hefir verið
jarðræktin. Túnin hafa aldrei með öllu brugðist, þó alt
annað hafi valdið vonbrigðum. Enda viðurkenna allir
bændur þetta. Rví skyldum vjer þá ekki kappkosta að
rækta jörðina sem allra best?
Hjer að framan er sýnt fram á, að túnræktin geti ver-
ið arðvænleg, og af því fje, sem lagt er til nýyrkju, geti
fengist töluvert háir vextir, alt eins háir og þeir yrðu,
ef fjeð væri lagt í annað.
Með því að yrkja jörðina er fje lagt á vöxtu. F*að fje
verður eigi aftur tekið, en arðurinn rénnur til eigandans,