Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1946, Qupperneq 27

29
að ég ekki nefni stjúpurnar, sem komu næstum blómstrandi
undan snjónum. Svo var með fleiri blóm.
Seint í júlí blómstruðu bóndarósirnar vel og mikið. Sömu-
leiðis voru lúpínur alveg með fallegasta móti, blómstr-
uðu mikið í öllum regnbogans litum, þá létu ekki stúd-
entanellikur sitt eftir liggja að blómstra vel, en það gera
þær nú hér næstum á hverju ári, bæði til gleði og gagns.
Það var orðið seint þegar sáð var til sumarblómanna, þó
náði nokkuð af þeim sæmilegum þroska.
Á hverju vori hefur verið hægt að láta í burtu töluvert
af smáplöntum úr reitum, bæði blómjurtir og kál og er
mikil eftirspurn eftir því, en í vor var það með minna móti,
af því svo seint var hægt að sá.
Matjurtir. í vor var byrjað að sá gulrótum upp í garði 7.
maí, var þá enginn klaki í jörð því til fyrirstöðu, og lánað-
ist allt vel með gulræturnar, þær gáfu prýðilega uppskeru.
Svo var sáð ýmsum matjurtum aftur út 13.—14. maí. Spír-
aði það fræ nokkuð seint, líklega hefur þurr veðrátta átt
sinn þátt í því. En þó vorum við búin að ná upp einni sán-
ingu af radísum áður en kálflugan fór að gera usla.
Rauðrófum var plantað út með mesta móti, og voru þær
ágætar, stórar og alveg lausar við trénun.
Með kálið gekk ekki allt vel, það kom hver plágan eftir
aðra yfir það. Um 1500—1600 kálplöntum var plantað út
í fyrstu (en það sem plantað var inn í raðirnar aftur, er
ótalið) og voru það allt góðar plöntur.
En stuttu eftir að út var plantað, fór að bera á gras-
maðki, og gerði hann mikinn skaða í kálinu. Það kom oft
fyrir, að plöntur, sem plantað var að kvöldi, voru sundur
étnar að morgni.
Svo kom kálflugan á margar plöntur ný-plantaðar, og þótt
vökvað væri með súblimatvatni, eins og venjulega, fór mikið
af plöntunum illa, sérstaklega varð blómkálið hart úti.
En það af kálinu, sem eftir stóð, setti sæmilega góða
hausa, líka vetrarhvítkál var með fasta, nokkuð stóra hausa.