Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1946, Qupperneq 52

54
áfram, tíu eða tólf ár í viðbót, gegnum menntaskóla og há-
skóla. Margir heltast þó úr lestinni eða fara inn á einhver
hliðarspor, lenda á skrifstofum og afgreiðslum, fara að verzla,
gerast kennarar, blaðamenn eða taka fyrir einhver önnur
ólíkamleg störf, og lielzt allt annað en framleiðslustörf. Þeir,
sem krafla sig í gegnum háskóla, leggja stund á einhvers
konar háfleyg vísindi eða taka embættispróf.
Hver er svo árangurinn? Hvernig er afstaða þessara
menntamanna til framleiðslunnar, sem greitt hefur kostn-
aðinn við allt þeirra langa nám? Hvernig er afstaða þessara
manna tii sveitanna og landbúnaðarins? Skilja þeir þýðingu
hans fyrir uppeldi, heilbrigði og öryggi þjóðarinnar?
Staðreyndirnar svara að nokkru þessum spurningum.
Læknarnir eru flestir sérfræðingar og hnappast saman í
höfuðborginni, þar senr þeir, sumir hverjir, verða stóreigna-
menn á skömmum tíma, en fjölmörg læknahéruð eru lækna-
laus langtímunum saman, og við liggur, að afskekktari
byggðalög landsins fari í auðn, meðal annars vegna skorts
á læknishjálp.
Þrátt fyrir hinn rnikla fjölda, er leggur stund á háskóla-
nám, er alger þurrð á prestum, svo mörg prestaköll vantar
sálusorgara árum saman. Varla held ég að skortur á trúar-
hneigð valdi þessu. Líklegra er, að alltof fáa, sem háskóla-
nám stunda, fýsi að verða þjónandi prestar í sveitum lands-
ins og stunda þar landbúnað samhliða embættisstörfunum.
Þessi tvö dænri og svo það, hversu fólk úr ýnris konar
framhaldsskólum flykkist til bæjanna og lrnappast þar í alls
konar milliliðastörf, ber ekki vott unr, að öll skólagangan
ali upp í fólkinu skilning á þörfunr þjóðfélagsins eða glögga
tilfinningu fyrir þegnskap og skyldum. Hún virðist ekki
einu sinni geta gert því ljóst, að öll þess afkoma og öll vel-
ferð þjóðarinnar stendur og fellur nreð franrleiðslunni, og
að allur sá lýður, er nú hrúgast sanran í bæjunr og kauptún-
um af nauðsyn eða að nauðsynjalausu, á að þjóna henni.
Nú er hlutverkunum snúið hreinlega við. Þjónustustéttir